Ο Παύλος Παυλίδης, παλιός τραγουδιστής των θρυλικών Ξύλινων Σπαθιών, έχει ζήσει τα πάντα. Δεν είναι μόνο τα φασαριόζικα χρόνια ως frontman της ιστορικής μπάντας από τη Σαλονίκη, ούτε αυτά που έζησε πάνω, κάτω και πίσω από τη σκηνή όλα αυτά τα χρόνια που ακολουθεί τη δική του πορεία.
Κάποιοι στίχοι του σίγουρα χρειάζονται τρελές εμπειρίες για να γεννηθούν. Βέβαια, αν ρωτήσεις τον Παυλίδη, δύσκολα θα σου πει τι τον ώθησε να γράψει το κάθε τραγούδι. Όμως, υπάρχει ένα κομμάτι που το θυμάται καλά – μέχρι και πότε περίπου του ήρθε στο μυαλό.
Τέλη Φλεβάρη του ’86, ο Παυλίδης ήταν με έναν κολλητό του στην Άνω Πόλη, στην πιο κουλ γειτονιά της Θεσσαλονίκης, σ’ ένα από τα ψηλότερα σημεία της πόλης, χάζευαν τη θέα από μία κρυψώνα. Και εκεί που τα λέγανε, βλέπει το λιμάνι να φλέγεται. Δεν είχαν φτιαχτεί ακόμα τα Ξύλινα Σπαθιά, αλλά η εικόνα αυτή του έμεινε για πάντα.
Στις 24 Φεβρουαρίου του ’86 ξεκίνησε η φωτιά στις δεξαμενές της Jet Oil στο Καλοχώρι. Όλα πήραν μπρος όταν ανάφλεξε πετρέλαιο στο έδαφος ενώ έκαναν θερμική συγκόλληση μιας σωλήνωσης. Στην αρχή έπιασε η δεξαμενή Νο 1, αλλά μετά η φωτιά εξαπλώθηκε στις υπόλοιπες. Το σκηνικό έγινε κόλαση, με τις εκρήξεις και τις δεξαμενές να καταρρέουν, ενώ όλη η πόλη έτρεμε για το τι μπορεί να συμβεί.
Από την έκρηξη στη δεξαμενή 8, υπήρχε ο φόβος ότι η φωτιά θα αγγίξει τη δεξαμενή αμμωνίας της «ΣΙΓΚ». Αν γινόταν αυτό, η κατάσταση θα γινόταν καταστροφική. Η φωτιά έκαιγε μέρες και δημιούργησε ένα τοξικό νέφος που σκέπασε τη Θεσσαλονίκη. Τα νούμερα είναι τρελά: κάηκαν σχεδόν 15.000 κυβικά μέτρα αργού πετρελαίου, πάνω από 30.000 κ.μ. μαζούτ, και διάφορα άλλα καύσιμα. Η ζημιά έφτασε τα 22 εκατομμύρια δολάρια, και η περιοχή πλήρωσε το μάρμαρο.
Οι πυροσβέστες, οι ένοπλες δυνάμεις και η τοπική αυτοδιοίκηση πάλευαν με τις φλόγες για εφτά μέρες, με βοήθεια ακόμα και από τη Γιουγκοσλαβία. Η φωτιά αυτή έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη της πόλης, και ο Παυλίδης δεν την ξέχασε ποτέ.
Εννιά χρόνια μετά, ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του δίσκου «Πέρα από τις πόλεις της ασφάλτου» γεννήθηκε από εκείνη την εικόνα στην Άνω Πόλη. Μιλάμε για το κομμάτι «Φωτιά στο Λιμάνι». Βέβαια, οι στίχοι δεν αναφέρονται μόνο στη φωτιά· είναι και λίγο προσωπική υπόθεση του Παυλίδη, μάλλον με κάποιο κορίτσι.
Για να της γράψει τραγούδι δέκα χρόνια αργότερα, μάλλον κάτι σημαντικό πρέπει να ήταν…:
«Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.
Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς…
Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.
Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα,
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει,
τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς…
Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.
Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.
Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει».
