Κάποτε όλα ήταν πιο απλά. Είχαμε μια μπάλα, μια κασέτα, έναν ήλιο που έκαιγε και μια μάνα που φώναζε “έλα μέσα, νύχτωσε”. Δεν υπήρχαν ειδοποιήσεις, μόνο κουδούνια γειτόνων. Δεν υπήρχαν apps, μόνο πατήματα στην άμμο και τσουλήθρες που έκαιγαν.
Ίσως είχαμε λιγότερα, αλλά νιώθαμε περισσότερο. Μήπως τελικά η παιδική μας ηλικία στα ‘80s και ‘90s δεν ήταν απλώς καλύτερη – ήταν αληθινή;
Λιγότερα πράγματα, περισσότερη φαντασία
Στα ‘80s τα παιδιά είχαν λιγότερα παιχνίδια, λιγότερη οθόνη, λιγότερα ερεθίσματα — κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Η έλλειψη σε “υλικά” οδηγούσε σε περίσσευμα φαντασίας: σπιτάκια από κουβέρτες, playmobil σε ρόλο ηρώων, ένα δέντρο που γινόταν ολόκληρη ήπειρος.
Δεν είχαμε πολλά, αλλά αυτά τα λίγα τα ζούσαμε ολόκληρα.
Ο χρόνος είχε άλλη ποιότητα
Τα καλοκαίρια κρατούσαν αιώνες, το “βαριέμαι” σήμαινε περιπέτεια, και η αναμονή για την Κυριακή να δεις «Το 13ο Κινητό» ή να παίξεις μπάλα με την παρέα, ήταν απόλαυση.
Τώρα που όλα είναι άμεσα διαθέσιμα, η προσμονή — κι άρα η συγκίνηση — εξαφανίστηκε.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είχαν φίλτρα
Η γειτονιά ήταν κοινότητα. Οι φίλοι δεν ήταν avatars σε μια οθόνη. Οι γονείς είχαν λιγότερες “θεωρίες” και περισσότερη παρουσία.
Ένα «έλα έξω» χτυπούσε καμπανάκι στην καρδιά. Όχι notification.
Η μνήμη εξιδανικεύει
Ναι, ίσως όντως ήταν καλύτερα — αλλά και η νοσταλγία λειτουργεί σαν φίλτρο Instagram: σβήνει τις γρατζουνιές και αφήνει μόνο το φως. Ίσως δεν ήταν όλα ρόδινα, αλλά ο εγκέφαλος κρατά τις πιο έντονες (συνήθως θετικές) αναμνήσεις, ειδικά όταν αυτές συνδέονται με τα πρώτα μας “πρώτη φορά”.
Μια βιντεοκασέτα με «Καράτε Κιντ» ηταν η απολυτη διασκεδαση
Δεν είχαμε την πολυτέλεια να “καταναλώνουμε” συναισθήματα
Τώρα “βλέπεις” 100 πράγματα τη μέρα — stories, reels, βίντεο, ταινίες — αλλά τίποτα δεν μένει. Τότε ζούσες μία εμπειρία και την κουβαλούσες για χρόνια.
Ήταν πιο λίγα, αλλά τα νιώθαμε πιο βαριά, πιο γεμάτα.
