Πάμε μια βόλτα πίσω στο 1980. Σε μια γωνιά απέναντι από τον Λευκό Πύργο.
Το μπαρ Φλου άνοιξε το φθινόπωρο του 1980 και η διακόσμηση είχε ιδιαίτερη αξία. Οι ιδιοκτήτες του μπαρ Φλου ήταν ο Μιχάλης Καρχιαδάκης, ο Γιώργος Ζήκας και ο Δημήτρης Φλόκας. Το όνομα Flou επιλέχθηκε γιατί, όπως λέει ο Καρχιαδάκης, «πιστεύαμε ότι ορίζοντας κάτι το περιορίζεις. Δεν θέλαμε να περιοριζόμαστε σε κατηγορίες ή ορισμούς. Θέλαμε να είμαστε έξω από τις ετικέτες». Οι μεγάλοι ξύλινοι καθρέφτες προέρχονταν από το θρυλικό ξενοδοχείο Μεντιτερανέ, τα φωτιστικά αγοράστηκαν από παλιατζίδικα από τον Καρχιαδάκη, ενώ οι καρέκλες ήταν από καφενείο της εποχής που είχε κλείσει, ενώ τα τραπέζια σχεδιάστηκαν από την Αλέκα Φλόκα.
Στην περιοχή του κέντρου της Θεσσαλονίκης, υπήρχαν ήδη άλλα δημοφιλή στέκια όπως το Sante, η Σελήνη, το Banal, ο Λωτός και το Μικρό Καφέ, ενώ και το Berlin είχε ανοίξει λίγους μήνες πριν. Το Φλου ξεχώρισε και έγινε μέρος της μόδας, προσελκύοντας φοιτητές, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες και μουσικούς. Από την αρχή, το μπαρ φιλοξενούσε διάσημους της εποχής όπως τον Πάνο Θεοδωρίδη, την Αθηνά και τον Γιάννη Μπουτάρη, τον Μαρωνίτη και τη Μάρω Καρδάκου. Στην πορεία, πέρασαν από εκεί η Θέμις Μπαζάκα, η Λυδία Φωτοπούλου, σκηνοθέτες του ΚΘΒΕ και ηθοποιοί όπως ο Ακύλας Καραζήσης και ο Στάικος. Το Φλου διατηρούσε το θεατρικό του ύφος, το οποίο ενισχυόταν από φιγούρες όπως ο Γιάννης Μόχλας και η Νόπη Ράντη.
Ο Δημήτρης Φλόκας αποχώρησε το 1994 για να ζήσει στην Αθήνα, και με τη φυγή του, το μπαρ άρχισε να αντιμετωπίζει δυσκολίες, με τα χρέη να συσσωρεύονται. Ο Καρχιαδάκης, όμως, με τη βοήθεια της ομάδας του, κράτησε το Φλου ζωντανό, προσελκύοντας ένα νέο, πιστό θεατρικό κοινό. Οι φοιτητές και οι ροκάδες της εποχής παραξενεύονταν με τη σύνθεση του κόσμου, ενώ το μπαρ έγινε το στέκι των φοιτητών και καθηγητών της σχολής κινηματογράφου.
Παρά τις αλλαγές, η αισθητική του χώρου έμεινε ίδια, όπως ακριβώς την είχαν φτιάξει, με την ατμόσφαιρα, τη μουσική και την επιλογή τραγουδιών να βοηθούν στην καθιέρωσή του. Ο Καρχιαδάκης θυμάται: «Η μπαρότσαρκα ήταν μια κλασική εμπειρία, περιπλανιόσουν από μαγαζί σε μαγαζί, σαν να ήταν συγκοινωνούντα δοχεία».
Όπως όλες οι ωραίες ιστορίες, έτσι και αυτή έφτασε στην τελευταία της πράξη. Το Φλου, αυτός ο χώρος που έγινε σύμβολο μιας εποχής, μια φούσκα γεμάτη ζωή, μουσική, τέχνη και φίλους, αποχαιρετήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια.
Η πολυκατοικία που το στέγαζε πέρασε σε άλλα χέρια, και οι κληρονόμοι των επιχειρηματιών αποφάσισαν να σταματήσουν τις μισθώσεις και να πουλήσουν το κτίριο. Επενδυτές από το Ισραήλ πήραν την απόφαση να το μετατρέψουν σε ξενοδοχείο, προσφέροντας μια νέα χρήση σε έναν χώρο που έζησε αμέτρητες ιστορίες.
Παρά το γεγονός ότι το Φλου έφυγε από την καθημερινότητά μας, η μνήμη του παραμένει ζωντανή στην καρδιά όσων το έζησαν. Είναι οι νύχτες γεμάτες γέλια, οι κουβέντες που έμειναν χαραγμένες, οι μουσικές που συνόδευαν την ανεμελιά μας. Το Φλου ήταν κάτι περισσότερο από ένα μπαρ—ήταν ένας τόπος συνάντησης, μια σκηνή για τη ζωή της πόλης. Η ιστορία του δεν τελειώνει εδώ, γιατί κάθε εικόνα, κάθε ήχος και κάθε συναίσθημα που ζήσαμε εκεί είναι πια κομμάτι μας, και θα ζει πάντα σαν μια όμορφη ανάμνηση, μια πινελιά που έκανε τη Θεσσαλονίκη ακόμα πιο μαγική.
