Πληροφορίες από την σελίδα της Finos Film
Φίνα, συγκροτημένη και ταλαντούχα ηθοποιός, η Έλενα Ναθαναήλ ήταν μια από τις πιο γοητευτικές παρουσίες του ελληνικού κινηματογράφου. Με ιδιαίτερη παιδεία και κλασσική ομορφιά, άφησε το δικό της στίγμα στο πανί με τις ξεχωριστές της ερμηνείες.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Ιανουαρίου 1947 και το πραγματικό της όνομα ήταν Έλενα Δεληβασίλη με καταγωγή από την Μικρά Ασία. Ο Φίνος ήταν εκείνος που της πρότεινε το 1963 να χρησιμοποιήσει το επώνυμο της μητέρας της – Ναθαναήλ – ως καλλιτεχνικό όνομα, καθώς ήταν πιο εύηχο και ξεχωριστό. Μεγάλωσε σε αστική οικογένεια και τελείωσε το Ιταλικό Γυμνάσιο καθώς και το Λύκειο Τεχνών της Ρώμης στο οποίο σπούδασε ζωγραφική και διακόσμηση.
Αν και η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε σε ηλικία μόλις 16 ετών (στην ταινία «Κάτι να Καίει»), εκείνη επέλεξε στη συνέχεια να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη για να αποκτήσει σωστές βάσεις.
Τόλμησε να ξεκινήσει την καριέρα της ως μοντέλο, κόντρα στον συντηρητισμό της εποχής. Με την ψιλόλιγνη κορμοστασιά της, τα κατάμαυρα βελούδινα μαλλιά και τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια, έκανε την πρώτη της φωτογράφιση ως πρέσβειρα της Ελλάδας στο Αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για το περίφημο περιοδικό “Paris Match”. Η εξαιρετικής αισθητικής φωτογράφιση έγινε από το διάσημο φωτογράφο Jack Garofalo και άφησε εποχή.
Σε ηλικία 16 ετών πήγε για δοκιμαστικό στην Φίνος Φιλμ συνοδευόμενη από τον οικογενειακό τους φίλο Δημήτρη Λυμπερόπουλο. Από την πρώτη στιγμή ο Δαλιανίδης αντιλήφθηκε ότι διαθέτει τις προϋποθέσεις να φτάσει ψηλά σαν ηθοποιός. Όταν την είδε για πρώτη φορά στα δεκάξι της χρόνια, τα έχασε με την ομορφιά της. «Ποιο είναι το όνομά σου;» την ρώτησε. «Δεληβασίλη» απάντησε εκείνη. «Της μητέρας σου;». «Ναθαναήλ». «Ε, μ’αυτό, σε περιμένει ένας ρόλος στην επόμενη ταινία μου». «Δεν έχεις δουλειά πίσω από τις κάμερες, αλλά μπροστά από αυτές, σε περιμένει από αύριο συμβόλαιο με το όνομά σου στα γραφεία της Φίνος Φιλμ, Χίου 53. Το αποτέλεσμα ήταν να υπογράψει την επόμενη μέρα συμβόλαιο με την Φίνος Φιλμ για το μιούζικαλ του Δαλιανίδη «Κάτι να Καίει» (1963), του οποίου τα γυρίσματα είχαν ήδη αρχίσει, και να παίξει δίπλα στα ιερά τέρατα της εποχής Ηλιόπουλο, Βλαχοπούλου, Βουτσάς, Καραγιάννη και άλλους. Η ταινία ήρθε πρώτη σε εισπράξεις ανάμεσα σε 92 ελληνικές παραγωγές, σπάζοντας το ρεκόρ εισιτηρίων του «Μεθύστακα» από το 1950.
Παρά την μεγάλη επιτυχία της ταινίας, η Έλενα αφοσιώθηκε για να ολοκληρώσει τις σπουδές της, ενώ έκανε παράλληλα τα πρώτα της βήματα ως μοντέλο. Μετά άνοιξε τα φτερά της για την Γερμανία, αφού προσκλήθηκε από γερμανική εταιρία παραγωγής στο Μόναχο για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Ραλφ Τίλε «Το Αίμα των Βελζούνγκεν», βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του σπουδαίου συγγραφέα Τόμας Μαν. Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 15ου Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Με την επιστροφή της στην Ελλάδα, έπαιξε στην ταινία «Ντάμα Σπαθί» του Γιώργου Σκαλενάκη, που διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1966. Την επόμενη χρονιά επιλέχθηκε ως μία από τις δύο Ευρωπαίες ηθοποιούς που θα διεκδικήσουν τον τίτλο της Deb – Star 1967 στο Χόλιγουντ, αλλά έχασε τον τίτλο από την ηθοποιό Σίβι Άμπεργκ. Τον ίδιο χρόνο, πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα του Ντίμη Δαδήρα «Ο 13ος» που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σενάριο του Παύλου Κοντέλη. To 1968 βραβεύτηκε και η ίδια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για την ερμηνεία της στην ταινία «Ραντεβού με μια Άγνωστη» του Βασίλη Γεωργιάδη.
Με την Φίνος Φιλμ συνεργάστηκε σε δύο ακόμα ταινίες την χρονιά του 1969, το περίφημο «Ξύπνα Βασίλη» πλάι στον Γιώργο Κωνσταντίνου και «Το Λεβεντόπαιδο» δίπλα στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ο ρόλος, ωστόσο, που θεωρείται ως ο καλύτερος της καριέρας της ήρθε το 1971 με την ταινία «Εκείνο το Καλοκαίρι» του Βασίλη Γεωργιάδη και την υπέροχη μουσική του Γιάννη Σπανού.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 αποτραβήχτηκε για ένα διάστημα από τα φώτα της δημοσιότητας και πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε ένα ίδρυμα με τυφλά παιδιά, βοηθώντας τα να διαβάζουν. Ευαισθητοποιημένη από τις συνθήκες που βίωσε στα ιδρύματα, έγραψε το βιβλίο «Πως έμαθα να βλέπω», με καταγγελτικό λόγο για την αναλγησία των υπευθύνων.
Μετά από μια απουσία επτά ετών (1973-1980), η Έλενα επανεμφανίστηκε την δεκαετία του ’80 παίζοντας σε ελαφριές κωμωδίες, όπως «Ο ποδόγυρος» (1980), «Της πολιτσμάνας το κάγκελο» (1981), «Η πολιτσμάνα (1981)», «Ένας κοντός θα μας σώσει (1981)», «Είσαι στην ΕΟΚ πάθε για την ΕΟΚ» (1981), «Οι Πόντιοι» (1985), αλλά και πιο σοβαρές παραγωγές όπως οι «Απουσίες» (1987) του Γιώργου Κατακουζηνού. Εμφανίστηκε και σε 8 βιντεοταινίες την δεκαετία του ’80. Το 1998 έπαιξε στην ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «Black Out» ενώ η τελευταία της εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν με την ταινία «Στη σκιά του Λέμι Κόσιον» (2002) του Νίκου Ζερβού.
Στην τηλεόραση εμφανίστηκε συνολικά σε οχτώ τηλεοπτικές σειρές, με πιο ξεχωριστές τις ερμηνείες της στη «Λέσχη Μυστηρίου (1976-1977) στην ΕΡΤ, στις σειρές «Το Γαλάζιο Διαμάντι» (1993) και «Άγγιγμα Ψυχής» (1998) του Ant1 και «Γοργόνες» (2007) του Mega, όπου πρωταγωνίστησε όντας χτυπημένη από τον καρκίνο. Έφυγε από την ζωή χωρίς να ολοκληρώσει τα γυρίσματα της σειράς και το σενάριο προσαρμόστηκε στο τραγικό γεγονός χωρίς να γίνει αντικατάσταση του ρόλου.
Η Έλενα Ναθαναήλ αφοσιώθηκε κυρίως στον κινηματογράφο, αλλά ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της και στο θέατρο, με κυριότερες τα έργα «Το Λουτρό» και «Ο Κοριός» του Μαγιακόφσκι, την περίοδο ’78 – ’79.
Αν και δεν παντρεύτηκε ποτέ, το 1973 απέκτησε μια κόρη με τον επιχειρηματία Γιώργο Τσαγκάρη, την Ίνκα. Ο άντρας της ζωής της ήταν ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Τάσος Μητρόπουλος, με τον οποίο επίσης δεν ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας, αν και έμειναν μαζί 29 χρόνια, μέχρι το θάνατο της.
Την τελευταία δεκαετία της ζωής της είχε αφοσιωθεί στο κτήμα της στην Εύβοια, σώζοντας ετοιμοθάνατα άλογα του ιπποδρόμου και οραματιζόμενη μία βιολογική μονάδα.
Χτυπημένη από καρκίνο του πνεύμονα, η Έλενα Ναθαναήλ απεβίωσε στις 4 Μαρτίου 2008, μόλις δυο μήνες μετά τη γνωμάτευση, σε ηλικία 61 ετών. Η κηδεία της έγινε το μεσημέρι της επομένης στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας στον Κόκκινο Μύλο.
Στην τελευταία της συνέντευξη είχε δηλώσει:
«Να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή είναι μικρή κι ότι οι χαρές είναι μικρές. Μην ψάχνεις τα μεγάλα πράγματα, τις μεγάλες ευτυχίες. Η ζωή είναι όμορφη για τα χρώματά της, για τις μυρωδιές της, για τις στιγμές της, για τους ανθρώπους, για το δέρμα τους… Για όλα αυτά.»
