Οι Vodka Juniors γράψανε νέο δίσκο φωτιά και έρχονται στην Θεσσαλονίκη για να τον παρουσιάσουν καθώς το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο κόσμος εδώ ανυπομονεί να τους δει. Έχουν παρέα τα βόρεια αδέρφια 63 High και οπισθοφυλακή τους Shoplifters από Σερβία. Οι Vodka Juniors είναι ένα συγκρότημα πολύ αγαπημένο, με πιστούς φίλους που το ακολουθούν παντού. Μίλησαν στον Εξώστη, για την ζωή στο βαν, τις διαφωνίες τους, τα μέρη που δεν θα εμφανίζονταν ποτέ, την Θεσσαλονίκη και τη σκληρή ζωή στην Αθήνα. Αν είσαι από αυτούς που ήδη τους αγαπούν θα τους αγαπήσεις λίγο περισσότερο, ενώ αν τους μαθαίνεις τώρα θα σε κάνουν να κολλήσεις. Με την ειλικρίνεια και την καθαρότητα που τους διακρίνει, οι Vodka Juniors απαντούν σε ένα σωρό ερωτήματα για τη ζωή και εσύ δεν έχεις παρά να τη δεις από την δική τους οπτική, έτσι για αλλαγή.
συνέντευξη στη Νέλη Σταθακίδου
Vodka Juniors: Μερικά χιλιόμετρα έξω από το Novi Sad…Εκεί είναι το Beocin και κανονικά θα έπρεπε να απαντάω αυτές τις ερωτήσεις από το πίσω μέρος του βαν λίγο πριν το sound check. Ναι, ξέρω τα πράγματα δε γίνονται πάντα, όπως τα σχεδιάζουμε και εμείς τη Βαλκανική περιοδεία για το Warrior Anthems τη σχεδιάζαμε ένα τετράμηνο περίπου. Oh well… όπως λένε και οι Dead Milkmen «life sucks and then you die». Στο Beocin δεν έχουμε ξαναπαίξει παρ'όλες τις περιοδείες που έχουμε κάνει στα Βαλκάνια, αλλά το περιμέναμε πως και πως. Τα παιδιά που στήνανε το live έδειχναν πολύ ενθουσιασμό στα κανονίσματα. Ένα ξαφνικό θέμα υγείας μετά το live της Λάρισας μας έσκασε σα σφαλιάρα από το πουθενά και μας έστειλε από κει που 'ρθαμε, πίσω στα σπίτια μας. Τέλος καλό… όλα καλά και τα υπόλοιπα live θα κανονιστούν ξανά κάποια στιγμή. Δεν είναι ότι θα παίζαμε σε καμιά λαοθάλασσα, ούτε οικονομικά θα άλλαζε κάτι. Στα περισσότερα live στην περιοχή μπαίνουμε μέσα. Ούτε είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει παλιότερα. Η ζωή όμως στο βαν και στο δρόμο είναι ένα πάθος που δύσκολα μπορώ να το εξηγήσω. Τις πρώτες μέρες είναι σχολική εκδρομή. Μετά τις πρώτες βδομάδες δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα. Όμως κάπου εκεί κοντά στο μήνα όλα γυρνάνε ανάποδα. Γίνεται ένα κλικ και μετά εθίζεσαι στο δρόμο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Ίσως η απεξάρτηση από το σπίτι και την ασφάλεια, από την ανάγκη να έχεις μία βάση, από τα υλικά αγαθά. Γενικά μπαίνεις σε survival mode. Η εμπειρία είναι μοναδική. Τα πράγματα γύρω σου παίρνουν την πραγματική τους αξία και διάσταση. Είναι μια ψυχολογική κάθαρση. Περνάει ο καιρός και μετά από 1-2 μήνες από το στάδιο αυτό η φάση γυρνάει ακόμα παραπάνω. Πλέον για το σπίτι σου αισθάνεσαι όλον τον κόσμο. Ξεψαρώνεις και συνειδητοποιείς, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σύνθετα και τόσο τρομακτικά όσο παρουσιάζονται πίσω από μια οθόνη. Αυτό το υπόκωφο αίσθημα φόβου που έχει δημιουργηθεί στις σύγχρονες κοινωνίες είναι πια παρελθόν και όλο αυτό είναι απελευθερωτικό. Τελειώνει η περιοδεία, γυρνάς πίσω, ρωτάς τι έγινε και σου λένε «τίποτα, τα ίδια… σιγά πόσο έλειψες 1-2 μήνες». Ξαφνικά αισθάνεσαι σαν να έκανες μια τρύπα στο χωροχρόνο γιατί εσύ έχεις ζήσει μια δεκαετία πράγματα…
Δεν είναι όλα τέλεια βέβαια. Μιας και ρωτάς έχουν συμβεί και δύσκολα πράγματα σε συναυλίες. Δεν είσαι παντού καλοδεχούμενος, ούτε ατρόμητος. Είναι δύσκολο να εντοπίσω ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχει συμβεί ποτέ σε live. Πρόχειρα θυμάμαι ένα ολόκληρο μαγαζί να θέλει να μας σκοτώσει κάπου στην ανατολική Ευρώπη. Δεν είχε γίνει κάτι… ένας καμένος ενισχυτής, 2 σπασμένες χορδές , 4 μεγάλα δεκάλεπτα breaks, και ένα κοινό τίγκα στην κόκα δεν ήθελε και πολύ για να φτάσει στα όρια του. Παίζαμε και ταυτόχρονα συνεννοούμασταν με τα μάτια για το σχέδιο διαφυγής. Κάτι όμως που δεν περίμενα ποτέ μα ποτέ είναι ότι έχει συμβεί και το ανάποδο. Έχω γυρίσει στον Ορέστη στα drums στο 40λεπτο και του έχω κάνει νόημα νευριασμένος τελευταίο τρακ φεύγουμε. Για εμάς το 40λεπτο είναι ακόμα το ξεκίνημα εκείνοι δεν νομίζω ότι κατάλαβαν τίποτα. Τίποτα από αυτά δεν είναι τραγικό. Το μόνο πράγμα που με αγχώνει πάντα είναι μη χτυπήσει κάποιο παιδί. Πρόπερσι στη Θεσσαλονίκη είδα μια κοπέλα την ώρα που παίζαμε να την παίρνουν χτυπημένη και αναίσθητη στο πλάι. Για λίγο τα χρειαστήκαμε… μετά γελούσε.
Σε τι πράγματα διαφωνούμε;. Γι' αυτό λοιπόν, δηλαδή αν πρέπει που και που να μιλάμε. Δεν διαφωνούμε απλά είναι κάτι που συζητάμε με τις ώρες. Είμαστε συγκρότημα και ό,τι έχουμε να πούμε το λέμε με εκατοντάδες γραμμές στίχων ή στις προσωπικές σχέσεις που δημιουργούμε με τα παιδιά πριν και μετά τα live ή όταν επικοινωνούν μαζί μας. Κάθε μέρα σκάνε πολλές απορίες σε emails και social media από κόσμο που μας παρακολουθεί. Κανείς ποτέ 18 χρόνια τώρα δεν μας ρώτησε αν πάμε στα μπουζούκια οπότε στάνταρντ δεν τους νοιάζει.
Αν υπάρχουν μέρη που δε θα παίζαμε; Σίγουρα πιο πολλά από αυτά που θα παίζαμε. Δεν μας τρελαίνουν τα στημένα πακεταρισμένα πράγματα. Αν μας στείλει μια παρέα παιδιών από την άκρη του κόσμου ότι θέλουν βοήθεια να κάνουν ένα live μάλλον θα πάμε. Αν πάρει ένας τύπος με ύφος παράγοντα, «θα σας φτιάξω εγώ…» κ.τ.λ μάλλον όχι. Συμβαίνει συνέχεια αυτό. Σε παίρνει ο άλλος και νομίζει ότι επειδή θα σου προσφέρει χρήματα και δύο κρεβάτια θα κάνεις τούμπες. Σιχαίνομαι τα χρήματα και ειδικότερα αυτούς που νομίζουν ότι αγοράζονται τα πάντα. Μουσικά δεν έχουμε θέμα. Έχουμε στήσει δικά μας live με 3-4 χιλιάδες κόσμο και μετά από 20 μέρες παίζαμε σε ένα υπόγειο στο εξωτερικό σε 10 άτομα. Ολόκληρο δίωρο σετ. Δε λέω τους είχαμε λυπηθεί, αλλά αν δεν τελειώσουμε το σετ δε σταματάμε! Και που να φύγεις, όταν είστε όλοι κι όλοι 10 άνθρωποι; Δεν παίζει. Το είδαν όλο. Και είναι πολύ σημαντικά αυτά τα live. Ποιο σημαντικά από τα μεγάλα. Είναι αυτά που σε κρατάνε προσγειωμένο στη πραγματικότητα, που σου θυμίζουν ότι χαλάρωσε δεν κάνεις και τίποτα σπουδαίο, μουσική παίζεις. Βλέπω μπάντες που ξεφεύγουν από έπαρση. Όσο γρήγορα ανεβαίνεις τόσο κατεβαίνεις. Προσπαθούμε να είμαστε πάντα «κάτω» με τα υπόλοιπα παιδιά που έρχονται στα live. Ίσος προς ίσο και αν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι μέσα από τους στίχους καλώς. Τα κομματικά φεστιβάλ όμως είναι «όχι» για εμάς. Κάποιοι ίσως να το παρερμηνεύουν, ότι δεν παίρνουμε θέση έτσι και ότι κρατάμε το συγκρότημα διπλωματικά ανοιχτό. Θα το ξεκαθαρίσω, λοιπόν, μια και καλή… είμαστε πολύ μακριά από αυτά. Έχουμε πολύ σαφή άποψη για τα υπάρχοντα κόμματα και τις εκλογές και είναι ξεκάθαρη μέσα από αυτά που γράφουμε. Ποτέ δε θα συμμετείχαμε σε κάτι που στο μυαλό μας «νομιμοποιεί» όλη αυτή τη κατάσταση με το τρόπο που λειτουργεί αυτή τη στιγμή. Άλλωστε μεγάλο κομμάτι των στίχων μας αφορούν κοινωνικό-πολιτικά θέματα και οι ιδέες μας είναι εκεί ανοιχτές για όλους.
Τη Θεσσαλονίκη δεν την έχουμε ζήσει πραγματικά. Ακούγεται ακραίο μετά από τόσες φορές που έχουμε ανέβει, αλλά συνήθως ερχόμαστε κατευθείαν στο Live και ξημερώματα πρέπει να φύγουμε. Μετά από 10αδες live και ακόμα θεωρώ ότι δεν έχουμε ζήσει τη Θεσσαλονίκη πέρα από λίγο το βράδυ. Η θάλασσα μπροστά στο λιμάνι είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Το συναίσθημα που σου προκαλεί και η ηρεμία είναι ασύλληπτα. Και στην Αθήνα μπορείς να κατέβεις νότια αλλά δεν είναι το ίδιο. Εδώ όλη η πόλη είναι ουσιαστικά μπροστά στη θάλασσα. Και στο προπέρσινο Street Mode αν με ρωτήσεις τι μου έμεινε είναι ότι βλέπαμε τη θάλασσα από το stage. Φέρνει μια ισορροπία στην φασαρία της πόλης και σου θυμίζει λίγο ότι πολλά θα 'ρθουν και θα φύγουν, όμως η θάλασσα είναι εκεί για πάντα.
Πίσω στην Αθήνα, λοιπόν, αντί για το Beocin περιμένουμε το live της Θεσσαλονίκης για να ξεφορτώσουμε 15 live που δεν έγιναν, μέσα σε 2 ώρες. Δεν απαντάω ποιος είναι ο πιο όμορφος και το α
ν προτιμάμε vodka ή μπύρα. Ποιος νοιάζεται τώρα πραγματικά… Ρωτάτε όμως για τη ζωή στην Αθήνα και εδώ έχει πράγμα…Η Αθήνα είναι γρήγορη και εξοντωτική. Όποιος επιβιώσει. Δε ζεις στην Αθήνα απλά μετράς μέρες. Κάποιοι, οι πιο δυνατοί αντέχουν, και ίσως αντιδράσουν με αυτό που λέω, αλλά η πραγματικότητα είναι μία. Οι πιο αδύναμοι καταβροχθίζονται. Η πόλη έχει χάσει κατά μεγάλο βαθμό την ταυτότητα της, γίνεται σιγά – σιγά και σταθερά μια κόπια των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. ΟΚ, υπάρχει δημιουργία ειδικά αυτή την περίοδο της «κρίσης», (και βάζω εισαγωγικά για τη η κρίση δεν είναι τη τελευταία 10ετία). Αλλά η γενική κατεύθυνση είναι αυτή. Εν τω μεταξύ αν διαβάσεις τα περιοδικά του δρόμου ή τι λέγεται στα πηγαδάκια εδώ και εκεί θα νομίζεις ότι στην Αθήνα γίνεται οργασμός δημιουργίας ή ότι είσαι στο παγκόσμιο επίκεντρο. Οτιδήποτε συνοικιακό κλείνει, η έννοια της γειτονιάς εξαφανίζεται, τα παιδιά δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω όπως παλιά, οι μεγάλες εταιρείες έχουν καταλάβει τα πάντα. Τρέχουν όλοι και λένε και ευχαριστώ. Το εκνευριστικότερο είναι ότι τα αυτονόητα, δηλαδή τα παλιά καφενεία της πόλης, το φαγητό της «γιαγιάς», η «γειτονιά», έχουν πακεταριστεί και προσφέρονται σαν gourmet προϊόντα. Δε θα μου φαινόταν περίεργο άμα υπήρχε startup «Η Πλατεία» που προσφέρει την εμπειρία «καλοκαιρινή βόλτα στη πλατεία με μπύρα από το περίπτερο». ΟΚ, αυτό από μόνο του είναι μια έμπνευση να γράψεις κάτι αντιδραστικό και επικριτικό. Δεν είναι όμως η θετική έμπνευση. Δεν βλέπω κάτι που δημιουργεί ένα ωραίο συναίσθημα και σε ωθεί να το περιγράψεις με μουσική. Στο album dark poetry έχει ένα στίχο I hate this place and I hate this town στο καινούριο δίσκο το ξεκαθαρίσαμε όμως It's not the place I hate, no, it's just the people. Η Αθήνα είναι η πόλη που μεγαλώσαμε αλλά οι άνθρωποι είναι αυτοί που στη πραγματικότητα μας ενοχλούν. Αυτή η αρρώστια…
Βάζω τέλος στο μισανθρωπικό παραλήρημα. Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον, αλλά η ουσία από κοντά το Σάββατο… Ανυπομονούμε να δείξουμε το Warrior Anthems και όλα αυτά που φτιάχνουμε στο υπόγειο του εξωτικού Χαλανδρίου εδώ και μερικούς μήνες. Να γίνει λίγο χαμός παρέα με τα καλύτερα παιδιά της πόλης.
Σάββατο 24 Μαρτίου 2018
Πολυχώρος WE
Είσοδος:
Προπώληση 8€ | Ταμείο 10€
Σημεία Προπώλησης:
Rover Bar |WE|Nico Tattoo Crew Thessaloniki| Musicland Tickethouse | Seven Videospots | Media Markt
Διαδικτυακά
viva.gr (*Τα πρώτα 50 εισιτήρια με δώρο το νέο cd!) & eventbrite.com
Λίγα λόγια για τους Vodka Juniors:
Οι Vodka Juniors δημιουργήθηκαν το 2000 στην Αθήνα. Η μπάντα αποτελείται από τους Κωστή, Ορέστη, Χάρη, Jack και Νικήτα. Η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν μια κασέτα demo με τίτλο No Drinks For You, ενώ οι επόμενοι κυκλοφορούν από την Cannonball 666 Records. To 2013 ξεκίνησαν ένα crowdfunding project ζητώντας από τον κόσμο να συμμετάσχει για την ηχογράφηση του επόμενου album τους Clubriot. To Clubriot, ένα τριπλό LP, ολοκληρώνεται τελικά και είναι διαθέσιμο στις 22 Απριλίου 2015. Τον Ιανουάριο του 2018 κυκλοφορούν το τελευταίο τους άλμπουμ
Warrior Anthems. Η μουσική τους είναι μια προσπάθεια να σπάσουν όλα τα μουσικά σύνορα, ένα μείγμα από σκληρό punk της δεκαετίας του '80, ηλεκτρονικής μουσικής, dub, surf και hip-hop και να προσφέρουν μια συναισθηματική βουτιά μέσω λέξεων, ήχων και ρυθμών.
Λίγα λόγια για τους 63 High:
Οι 63high σχηματίστηκαν το 1997 στη φραπεδούπολη, και λίγο αργότερα καταφανώς επηρεασμένοι από τη σκηνή της jamaican reggae και το βρετανικό ska κίνημα, καθώς και από την αμερικάνικη hardcore punk κουλτούρα, ηχογραφούν το πρώτο (σπάνιο πλέον) demo. Στις δυο δεκαετίες που μεσολάβησαν κυκλοφόρησαν ένα 7ιντσο split EP δυο LP και έχουν εμφανιστεί ζωντανά σε αμέτρητες περιπτώσεις, από σπίτια, σχολεία, camping, extreme sports sites, πάρκα και clubs έως festivals (κυρίως ανεξάρτητα αντιρατσιστικά αντιφασιστικά). To 2017 κυκλοφόρησε ο δίσκος Analog hearts in a digital world.
Εχουν μοιραστεί τη σκηνή με σχεδόν κάθε σημαντική μπάντα του είδους που έχει επισκεφθεί την Ελλάδα όπως Sex Pistols, Ska-P, Los De Abajo, Sublime, Toasters, Meteors, Jaya The Cat, No Fun At All, Aggrolites, Oi Polloi, Leftover Crack, Wilhelm Scream, κλπ.
Λίγα λόγια για τους Shoplifters:
Οι Shoplifters είναι μια πανκ ροκ μπάντα που δημιουργήθηκε το 2002 στο Novi Sad της Σερβίας. Μετά από μερικά αρχικά demos ηχογράφησαν ένα EP 'Handle With Care' με 4 κομμάτια, το οποίο γρήγορα καλωσορίστηκε από την τοπική underground σκηνή. Το 'Handle With Care' τους χάρισε την ευκαιρία να ανοίξουν τους punk rock θρύλους Hard-Ons στα τέλη του 2005, καθώς και να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο album τους 'Technicolor Melodies' το 2006.
Το 2009 κυκλοφόρησαν σε συνεργασία με τους The Phonerings, ένα emo punk συγκρότημα του Βελιγραδίου, το 'Reach the Coast' και μετά από αυτό το συγκρότημα είχε κάποιες αλλαγές στο lineup. Από τότε η σύνθεση παραμένει αμετάβλητη. Η μπάντα κυκλοφόρησε το δεύτερο πλήρες album 'A Fresh Start' το 2013, ακολουθούμενο από 2 EP's το 'Smile' (2015) και το 'Believe'(2016). Το 2017 οι Shoplifters ηχογράφησαν ένα νέο 7 EP με τον τίτλο 'Forgiver', το οποίο κυκλοφόρησε από 5 labels παγκοσμίως.
Fb event: Vodka Juniors | Thessaloniki Release Show Warrior Anthems
****
WE | Πολυχώρος Πολιτισμού & Αθλητισμού
Λεωφ. 3ης Σεπτεμβρίου & Γρ. Λαμπράκη
Θεσσαλονίκη
Τ: 2310 284700
