Υπογράφει «η ως εδώ»
ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ
Όχι Παναγία μου ! Δεν μπορεί να έχω δίκιο! Δεν μπορεί να ξαναγυρίσουν οι εφιάλτες που μας έπνιξαν με την ιδιοτέλειά τους, που δηλητηρίαζαν και το ελάχιστο αεράκι που αναπνέαμε : που μας φλόμωσαν με την «παιδεία» τους, οι κράχτες των ετοιματζίδικων γνώσεων, ιδεών, «απόψεων»… Βδομάδες τον παρακολουθώ, τον πνευματικό αλήτη, να υφαίνει την γλιντζερή παγίδα που στήνει στους καλοπροαίρετους αναγνώστες του, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να διαβάλλει αυτούς που φαντάζεται αντίπαλους του –χεσμένο τον έχουν τον βλάκα- και να προβάλλει την υπερφίαλη ύπαρξή του, και μαζί του συνεταίρου του, που μας χάρισε τα πιο βαθιά θεατρικά χασμουρητά, του Σπύρου Ευαγγελάτου..
Ναι, για τον Κακο-Μύρη, μιλάω… Φαντάζονται τα τρωκτικά, ότι τώρα που βουλιάζει το καράβι, μέσα στην γενική θολούρα, μπορούν να ορμήξουν, να ξεγελάσουν και να αρπάξουν, τα οφίκια –και το πουγκί- που γλίστρησε για λίγο από τα χέρια τους, που τόσα χρόνια λυμαίνονταν τρομοκρατώντας με την «ω τι μόρφωση» τους …
Ο ατάλαντος ακαδημαϊκός και ο ντενεκές- άσσος της αποστήθισης, αυτός που ξερνάει άκριτα την «πολυμάθειά» του, ονόματα επί ονομάτων…
Προσέχτε τακτική: σε όλα του τα εμβριθή κείμενα, πετάει δολωματάκια, εναντίον του Φεστιβάλ.. ετοιμάζει την ψαριά του, μεθοδικά και αθώα.. Ξέρει ότι η θητεία του Λούκου έχει λήξει και αγωνίζεται να μην ανανεωθεί… Στον δίκαιο αυτό αγώνα, δεν διστάζει να στείλει την Κιτσοπούλου, στα φασιστοειδή, και στο στόμα του κυρίου Πολύδωρα.. Ναι, ελληνικέ λαέ, αυτός πρώτος τα ξεκίνησε αυτά, ύπουλα.. Στη συνέχεια χτυπάει μία από τις ωραιότερες παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου, από καταβολής του, τον «Αμφιτρύωνα» του Λευτέρη Βογιατζή… Εδώ παίζουν 2 πράγματα, η αβυσσαλέα έχθρα του προς τον Βογιατζή, που τον αγνόησε πάντα, και το όνομα του Βογιατζή, στις υπογραφές υπέρ Λούκου, υπογραφή ισχυρή, γιατί όλοι ξέρουν ότι ο Βογιατζής δεν υπήρξε και δεν είναι «ημέτερος» κανενός… Οι αντιδράσεις των αναγνωστών του, τον αναγκάζουν, να επιδείξει αντικειμενικότητά , σε κριτική του για τον Κιμούλη, εκθειάζει, τον «εξπρεσιονιστή» τρομάρα του, Λευτέρη Βογιατζή, και γελάει και το παρδαλό κατσίκι… Συνεχίζει υμνώντας τον Συκουτρή, για να προσεταιριστεί κάποιους σοβαρούς κι ευαίσθητους ανθρώπους, αλλά και εκεί, του ξεφεύγει και μας αποκαλύπτει άθελά του, αυτό που όλοι γνωρίζουμε : ότι αν αρθρογραφούσε την εποχή του Συκουτρή, θα ήταν από τους πρώτους που θα τον λιθοβολούσαν ! Όμως ήμαρτον ! ήμαρτον ! δεν έχει ακόμα ξεπλυθεί… Μας θυμίζει λοιπόν πώς και πόσο τον θαύμασαν όόόλοι οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου, γιατί πράγματι σε όόόλους πήγε και φίλησε ποδιές κάνοντας φιγούρα…Ακολουθεί πια ευθαρσώς η προβολή του Ευαγγελάτου, προσπαθεί να συμπτύξει συμμαχίες, να διασπάσει το μέτωπο Λούκου, γλύφει τον Παπαβασιλείου και πάλι γελάει και το παρδαλό κατσίκι…
Όχι, μη ! ω ! ιθύνοντες της ελληνικής πολιτείας.. Οποιοσδήποτε άλλος, αλλά όχι αυτοί, όχι αυτοί στη θέση του Λούκου, όχι αυτοί στο Εθνικό Θέατρο ! Δεν θ’ αυτοκτονήσουμε όλοι πνευματικά, επειδή ο μαθητής του Μπαντιού, δεν είναι καλά διαβασμένος.
