Section: Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (GR)
Ο Αλέξανδρος Αβρανάς τέσσερα χρόνια μετά το Miss Violence επιστρέφει με ένα εξίσου σκληρό ψυχολογικό θρίλερ.
Το σενάριο που υπογράφουν ο Κώστας Περούλης και ο Αλέξανδρος Αβρανάς αφορά ένα εύπορο ζευγάρι γύρω στα σαράντα (Ελένη Ρουσσινού, Χρήστος Λούλης) που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Κλείνουν συμφωνία με μια φτωχή μετανάστρια (Celestine Aposporis) για να γίνει παρένθετη μητέρα και να γεννήσει το παιδί τους. Το ζευγάρι υπόσχεται να ανταμείψει γενναιόδωρα την παρένθετη μητέρα, την φιλοξενεί στην πολυτελή βίλα του και φροντίζει να μην της λείψει τίποτα. Πολύ σύντομα, ένα τραγικό συμβάν θα αλλάξει όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ένα σενάριο που, σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη, είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα πριν λίγα χρόνια, με κάποιες προσθαφαιρέσεις. Η πρώτη πράξη της αφήγησης χτίζεται με προσεκτικά και σταθερά βήματα, δημιουργώντας ένα κλίμα ασφάλειας. Γνωρίζουμε ελάχιστα για τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Ωστόσο, περνώντας στην δεύτερη πράξη ανατρέπονται όλα όσα γνωρίζαμε έως τώρα μετατρέποντας την ταινία από ένα οικογενειακό δράμα σε ένα ψυχολογικό θρίλερ. Στην τρίτη και τελευταία πράξη, αποκαλύπτονται οι αληθινές προθέσεις των χαρακτήρων και προστίθενται στην αφήγηση στοιχεία torture πορνό. Παρουσιάζεται ένα φιλμικό σύμπαν σε κρίση, οικογενειακή, προσωπική, οικονομική. Συνδέει την οικονομική κρίση με την εκδήλωση βίας, σωματικής και ψυχολογικής.
Ένα ψυχογράφημα μιας σύγχρονης κοινωνίας που δε διστάζει να «φάει σάρκες».
Η κρίση φαίνεται οικονομική αλλά οι προεκτάσεις της είναι ψυχολογικές. Η ψυχή χάνεται κάπου στην αχανή βίλα. Τα στυλιζαρισμένα ρούχα και τα επιμελώς επιλεγμένα ακριβά υφάσματα καμουφλάρουν τα μυστικά των χαρακτήρων. Όταν οι μάσκες πέφτουν, αποκαλύπτεται η έλλειψη ψυχής. Η πολυτελής βίλα γίνεται το σκηνικό της απομόνωσης και του εγκλεισμού. Δυνατοί ήχοι από πόρτες που κλείνουν, σκοτάδι, η μοναξιά του κήπου. Οι ανθρώπινες σχέσεις σε ένα τεντωμένο σκοινί. Σχέσεις επιβολής και παιχνίδια εξουσίας. Ο στόχος, το παιχνίδι, το στοίχημα και οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες στο μικροσκόπιο.
Ένα ερώτημα που έρχεται να μας προβληματίζει είναι η θέση της γυναικείας παρουσίας στην ταινία. Οι γυναίκες παρουσιάζονται ως αντικείμενα των ανδρών και ως εκτελεστικά όργανα. Υποταγμένες, βασανισμένες, βιασμένες σωματικά, ηθικά εύθραυστες και ψυχολογικά τραυματισμένες. Σε ρόλους που υποδεικνύουν δύο γυναίκες που κάνουν τα πάντα για τα λεφτά, και που καταλήγουν σε πλήρη ταπείνωση. Θεωρητικά, υπάρχει κάθαρση στο τέλος, όμως μόνο για την γυναίκα. Οι άντρες δεν θα τιμωρηθούν για την συνενοχή; Υπάρχει δίκαιο τέλος για όλους; Η απάντηση είναι όχι. Και σε αυτό το σημείο ακριβώς θέτω το ερώτημα: θέλουμε σενάρια που παρουσιάζουν στερεοτυπικά πλασμένες γυναικείες παρουσίες στον κινηματογράφο; Η γυναίκα πόρνη, νοικοκυρά, δολοφόνος, ψεύτρα, φιλοχρήματη;
Αν αυτός είναι ο στόχος του σύγχρονου σινεμά σίγουρα κάτι πάει λάθος. Εφόσον, η πλοκή έχει γραφτεί με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε να τιμωρεί τη γυναίκα, θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να τιμωρηθούν και οι άντρες.
Πρόκειται για άλλη μια φορά για μια ταινία φόρμας, που δίνει έμφαση στην φωτογραφία και στην σκηνογραφία των χώρων, με εκπληκτικές ερμηνείες που, όμως, αρκετές φορές υπερβάλλουν, με έναν ηχητικό σχεδιασμό που καθώς εξελίσσεται η ταινία γίνεται όλο και πιο έντονος και εκνευριστικός, με ένα σενάριο χωρίς βασική αιτιότητα ανάμεσα στις πράξεις και με μια πολύ συγκεκριμένη και εύκολα αναγνωρίσιμη αισθητική. Μια αισθητική που προσπαθεί να εντυπωσιάσει μέσω της σκληρότητας, της βίας και της απανθρωπιάς χωρίς, όμως, να υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος.
