Στίγματα που αφήνουν αποτυπώματα ιστορίας, βελόνες που λερώνουν ευλαβικά το δέρμα και άνθρωποι που κρύβονται πίσω από ένα όνομα που παύει να βλέπει το τατουάζ σαν νεόφερτη μόδα και αποτυπώνει κάθε σταυροβελονιά με ευρηματικότητα και ιδεολογία. Μελανόμορφα σημάδια και αποκηρυγμένες βρώμικες ιστορίες περιγράφονται με το όνομα του «Delos Tattoo Studio». Αρχόμενοι από νέες ιδέες και πάθος για την δερματοστιξία, ασελγούν πάνω στο σώμα με χρώματα που μιλούν για ξεπερασμένα ταμπού και καλλιτεχνικούς υπαινιγμούς. Καθόλα underground και αμφίβολοι για την έννοια της καλαισθησίας και την υπόσταση της «καλής τέχνης», απαντούν στους βερμπαλισμούς που μιλούν για trends, ειδωλολατρίες και μαζικοποιημένα αισθήματα, με μελάνια, αθυρόστομες φιγούρες που ποζάρουν πάνω στο σώμα και χέρια που καθηλώνουν τα μοτέρ. Τιράζ χρωμάτων, σκίτσων και καλλιτεχνικών μειδιαμάτων που αποσύρουν από την ιστορία του ταττού ταμπέλες και ιδεολογίες προσκολλημένες στο παρελθόν, μας καλωσορίζουν στο στούντιο της Ικτίνου και μέσα από σκοροφαγωμένες ιδέες και ξεθωριασμένες ιστορίες που σαρκοποιούνται σε στίγματα, μας μιλούν για το τατουάζ, την ταυτότητα της «βρώμικης» τέχνης και το φιλόξενο στούντιο. Enjoy them!
Πώς προέκυψε το tattoo studio του Ντέλου; Ήταν ανυπέρβλητη ανάγκη. Δεν μπορούσαν να δουλέψω και να συνεργαστώ με κάποιον άλλον, ήθελα να έχω την ησυχία μου και να κάνω αυτό που θέλω. Μοναχός χόρευε και όσο θέλεις πήδα.
Η ομάδα πίσω από τα booths; Η ομάδα φτιάχνεται. Θέλουμε νέα παιδιά με φρέσκες ιδέες και ανοιχτά μυαλά, που να μην είναι προσκολλημένα σε παλιές ιδεολογίες πάνω στο τατουάζ.
Πριν το στούντιο… Δούλευα στον Μαυρίδη. Είναι ο μεγάλος μου αδερφός και ο δάσκαλός μου. Αυτός μου έμαθε να βαράω και με έβαλε στην δουλειά. Όταν έφυγα από εκεί, δούλεψα για λίγο σε ένα άλλο στούντιο και μετά άνοιξα το δικό μου στην Ικτίνου και το υποκατάστημα στην Τούμπα, τον τελευταίο χρόνο.
Η πρώτη επαφή με το σκίτσο, τα μελάνια, το δέρμα… Δεν είμαι ζωγράφος. Οι ζωγράφοι είναι κάτι τελείως διαφορετικό, έχουμε πολλούς στο επάγγελμα μας και είναι λογικό, αλλά εγώ είμαι τατουατζής. Στιγματίζω. Δεν ομορφαίνω. Στον καλλιτέχνη δίνεις κάτι και στο κάνει όμορφο. Εγώ είμαι δερματοστίχτης. Γράφω ιστορία και η ιστορία γράφεται στους δρόμους, δεν έχει ομορφιά. Είναι η «κακή» μορφή της τέχνης, όχι η καλλιτεχνία. Το τατουάζ για μένα είναι ξεκάθαρα η τέχνη του δρόμου.
Είναι τελικά η δερματοστιξία τέχνη; Και τι ορίζει την τέχνη; Για μένα τέχνη είναι οτιδήποτε σου ξυπνάει συναισθήματα. Σίγουρα συγκαταλέγεται στις τέχνες, αλλά το θέμα είναι το πώς θα την χρησιμοποιήσεις. Σημαδεύεις τον εαυτό σου, είναι μια μικρογραφία των όσων έχεις κάνει. Κάποιοι το κάνουνε για αισθητικούς λόγους. Και αυτό είναι σεβαστό, εγώ απλά δεν είμαι του αισθητικού κομματιού. Εκεί ωστόσο μιλάμε και πάλι για καλαισθησία και όχι για καλλιτεχνία. Για μένα το τατουάζ δεν είναι καλή τέχνη. Ο καμβάς του σώματος από την πρώτη στιγμή χαλάει. Ποτέ δεν πάει προς το καλύτερο. Άμα κοιτάξουμε στους μεγάλους καλλιτέχνες θα δούμε ότι ψάχνανε υλικά και τεχνικές που να αντέχουνε στον χρόνο και μέλημά τους ήταν η τέχνη τους να βελτιώνεται και να πηγαίνει παρακάτω. Άμα κοιτάξουμε στο τατουάζ, το δέρμα δεν μπορεί να προσφέρει αυτό που δίνει ο καμβάς στους καλλιτέχνες. Το δέρμα μπαίνει σε διαδικασία γήρανσης και μόνο προς το χειρότερο μπορεί να πάει. Είναι καθαρά μήνυμα προς τους Θεούς. Στην πιο σύγχρονη ιστορία, έτσι όπως την γνωρίζω εγώ, το τατουάζ ξεκίνησε πριν τις Σταυροφορίες που χτυπούσανε σταυρούς όσοι ήταν στα καράβια για να υποδείξουν την χριστιανική τους ταυτότητα και όταν πεθάνουν να τους θάψουν και να μην τους κάψουν. Έτσι τους ξεχώριζαν στα καράβια που υπήρχε μοναξιά. Από εκεί ξεκίνησαν και μετέπειτα άρχισαν να μπαίνουν και άλλα σχέδια και να διευρύνεται το ταττού.
Οφείλεται πραγματικά στην μόδα και τις τάσεις η έξαρση του τατουάζ τα τελευταία χρόνια; Το τι εννοούμε σαν μόδα διαφέρει. Το ότι μπορεί στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή να χρησιμοποιείται από κάποιους σαν μόδα κάτι που υπάρχει προϊστορικά σε οποιαδήποτε ιστορική αναγραφή, είναι κάτι διαφορετικό. Η μαζικοποίηση είναι αυτή που έχει φέρει την μόδα. Αλλά είναι κάτι σαν τα τζιν. Όταν κάτι είναι διαχρονικό και ωραίο, δεν μπορείς να πεις ότι είναι τώρα μόδα. Το τζιν υπάρχει 150 χρόνια και το φοράνε όλοι. Το ότι υπάρχει μια έξαρση τώρα είναι φαινόμενο που συναντάμε κατ' εξακολούθηση στον πλανήτη σε οτιδήποτε και αν αναφέρεται αυτό. Οτιδήποτε «καινούργιο και πρωτοποριακό» για την μάζα, γίνεται μόδα. Αυτό πάει και έρχεται, το τατουάζ όμως θα μείνει ακόμα και αν σταματήσουν όλοι αυτοί που το κάνουν για μόδα. Δεν είναι στο χέρι κανενός. Μόδα είναι αυτά που φτιάχνουν οι σχεδιαστές της μόδας. Στο τατουάζ δεν υπάρχει σχεδιαστής. Μοδάτα σχέδια μπορεί να υπάρχουν αλλά σχεδιαστές όχι. Οπότε από την στιγμή που δεν μπορεί να σχεδιαστεί κάτι δεν μπορεί και να χάσει τον πρωταρχικό του σκοπό. Εμείς όταν ήμασταν μικροί έπαιρναν οι γονείς τα παιδιά τους από δίπλα μας, λες και ήμασταν λεπροί. Όταν όμως τώρα υπάρχουν 25 τραγουδίστριες, 35 ποδοσφαιριστές και 85 ηθοποιοί που έχουν τατουάζ λογικό είναι να αρχίζει να ορίζεται σιγά σιγά από τον κόσμο και σαν μόδα. Ο σκοπός όμως αγιάζει τα μέσα. Αν κάποιος το κάνει επειδή το είδε στην τηλεόραση, ναι γι' αυτόν τον τύπο είναι ξεκάθαρα τάση. Εμείς που το κάναμε για τους λόγους που το κάναμε δεν έγινε για να ωραιοποιήσουμε το σώμα μας. Όταν κάτι προωθηθεί στις μάζες γίνεται μόδα και τώρα απλά ήρθε η ώρα για να μαθευτεί στην Ελλάδα. Όταν μιλάμε για μόδα εννοούμε τύχη και έτυχε απλά αυτήν την χρονική στιγμή να είναι το τατουάζ. Δεν μπορώ να ξέρω επακριβώς τους λόγους που έγινε τάση γιατί είναι κάτι έξω από μένα. Οι πελάτες μας δεν έρχονται σε εμάς για την μόδα, δεν αποσκοπούμε σε τέτοιον κόσμο και κατ΄επέκταση δεν τον κυνηγάμε.
Η tattoo community της Θεσσαλονίκης… Έχουμε καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης και στούντιο που είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη και γιατί όχι και από τα καλύτερα του κόσμου. Είναι πολύ ψηλά ο πήχης, χαιρόμαστε γι' αυτό και κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για αυτό που ονομάζουμε tattoo community. Εγώ πιστεύω ότι είναι universal η κατάσταση, δεν είναι ούτε της Θεσσαλονίκης, ούτε της Αθήνας. Είναι κάτι που μας ενώνει παγκόσμια. Είναι virus και όσο πάει εξαπλώνεται. Μπορώ να σου πω ότι κρατάει γερά και συνεχίζει ακόμα και παρόλο που μπαίνει μέσα σε όλο αυτό και η μόδα και όλα τα συναφή σαν παράγοντες, δεν παύει να σημαίνει ότι δεν δυναμώνει στην βάση της. Είμαστε σε πολύ καλό δρόμο και ειδικά εδώ στην Θεσσαλονίκη υπάρχουν καταπληκτικοί καλλιτέχνες. Όσον αφορά την σύμπραξη, αυτό είναι στην προσωπική ευχέρεια του καθενός. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για γενική σύμπραξη πάνω στο επάγγελμα γιατί αυτό θα ήταν ψέμα. Αυτό όμως ανήκει στο σύνδρομο του Έλληνα και στην νοοτροπία του πώς θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Αν κρίνω όμως από το δικό μας στούντιο και το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς την κατάσταση με τα υπόλοιπα, δεν μπορώ να σου πω ότι δεν υπάρχει σύμπραξη. Εμείς το κάνουμε και έχουμε φιλικές σχέσεις με τα άλλα στούντιο και στέλνουμε και τον κόσμο μας σε αυτά. Αφού το κάνουμε εμείς, υπάρχει.
To στίγμα του underground που είχε πάνω του το ταττού, αρχίζει να φθείρει και συνεχώς εμπορευματοποιείται και μαζικοποιείται. Χάνει με αυτόν τον τρόπο την μέχρι τώρα ταυτότητά του; Και τι επιδιώκουν οι καλλιτέχνες πάνω σε αυτό; Δεν φθείρεται τίποτα. Δεν μπορείς να φθείρεις κάτι, ό,τι και αν κάνεις. Αλλάζει απλά η μορφή του. Το γεγονός ότι ήταν ταμπού στην Ελλάδα ξεκίνησε γιατί ο Τζίμης που το έφερε ήταν ναυτικός. Στην αρχή κάθε άγνωστο είναι ταμπού και λογικό ήταν ο Τζίμης να κάνει μόνο σε φίλους του, λόγω του ότι οι ναυτικοί είχαν μόνο τατουάζ γιατί ήταν τα ανοιχτά μυαλά. Μετά ήταν οι τοξικομανείς και οι φυλακόβιοι που δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι το τατουάζ είναι αυτό. Καμία σχέση. Έτυχε στην Ελλάδα να έρθει μέσω αυτού του δρόμου. Πάντα από το underground έρχεται η αλήθεια και πάντα έρχεται από κάτω, όπως τον σπόρο που μπαίνει μέσα στην γη και τις ρίζες του δέντρου που είναι μέσα σε αυτήν. Μετά εμείς βλέπουμε το δέντρο. Χωρίς ρίζα δεν υπάρχει δέντρο. Έτσι συμβαίνει και με το τατουάζ. Πρώτα υπάρχει το underground για να υπάρξει μετέπειτα αυτή η εφορία. Εμείς συνεχίζουμε να είμαστε στις ρίζες. Η ταυτότητα δεν μεταβάλλεται. Ό, τι και να λένε για σένα δεν παύει να είσαι η Δήμητρα και αυτό δεν αλλάζει, ανεξάρτητα το πώς είσαι για τον καθένα. Έτσι είναι και το τατουάζ. Παίρνει μορφές, αλλά η βάση του είναι η αλητεία.
Τι κάνει ένα στούντιο να ξεχωρίσει και να πετύχει; Δεν θεωρώ ότι ένα στούντιο χρειάζεται να κάνει κάτι για να ξεχωρίσει και να πετύχει. Ο κόσμος σου δίνει την ανταπόκριση και αυτό σε φτάνει ψηλά. Δεν υπάρχει συνταγή και ούτε το να κάνεις μόνο καλά τατουάζ αρκεί. Και εγώ δεν κάνω καλά τατουάζ, αλλά έχω περισσότερο κόσμο από άλλους που κάνουν καλή δουλειά. Υπάρχει μια πίτα η οποία είναι χωρισμένη. Σε κάποιους που τους αρέσει το underground θα απευθυνθούν σε κάποιον που κάνει underground, σε κάποιους που τους αρέσει το ωραίο θα απευθυνθούν σε κάποιον που να τους προσφέρει αυτό. Μπορεί να κάνεις μια διαφήμιση στην τηλεόραση και να θεωρείται ότι έχεις επιτυχία. Το θέμα είναι το τι θεωρεί ο καθένας ως επιτυχία. Για μένα επιτυχία είναι να ξέρει ο κόσμος γιατί έρχεται σε μένα, να έχεις φανατικό κοινό γιατί στιγματίζεις στην ουσία τον άλλον και το σημαντικότερο να μην ξεχνάει ποιος του έκανε το τατουάζ.
«'Ολοι γίναν τατουατζήδες… και djs». Ισχύει! Και αυτό δεν αναφέρεται μόνο στους τατουατζήδες. Αν ανατρέξεις προς τα πίσω θα δεις ότι στην Ελλάδα όλα έτσι γίνονται. Αν κάποιος πουλάει καλό σουβλάκι, θα ανοίξουν από δίπλα πέντε σουβλατζίδικα και δεν θα πει κανείς ότι είναι καλό. Το ζητούμενο με το ότι έγιναν όλοι τατουατζήδες και djs οφείλεται στο ότι μας δίνει το επάγγελμά μας μια έπαρση, η οποία για μένα είναι μη αποδεκτή και δεν μπορώ και να την κατανοήσω. Ο κόσμος μας δίνει έπαρση, αναγνωρισιμότητα και τα παραλειπόμενα και αυτό για πολλούς είναι αξιοζήλευτο. Αν δεν μπορείς να πεις κάτι για τον εαυτό σου, λογικό είναι να ψάχνεις μια ταμπέλα για να σε κοιτάξουν. Αυτό είναι το ελληνικό σύνδρομο. Κάπως έτσι ήθελαν να γίνουν και όλοι μάγειρες όταν βγήκε ο Σκαρμούτσος και χορευτές όταν είχε βγει το Show you think you can dance. Αν πας σε ένα μαντρί και δεις πώς πάνε τα πρόβατα θα καταλάβεις πως ότι τρώει το πρώτο, αυτό θα φάνε και τα υπόλοιπα. Για να πηδήξεις έξω από το μαντρί θα πρέπει να είσαι μάγκας αλλιώς θα σε φάει ο λύκος. Οπότε βολεύει να κάνεις ότι κάνει το μαντρί, διαφορετικά θα πρέπει να ανταπεξέλθεις και να αντιμετωπίσεις τον λύκο. Έτσι είμαστε και εμείς, μικρογραφία. Αυτό είναι και το σύνδρομο του Έλληνα που ανέφερα και παραπάνω.
Λείπει κάτι από την αγορά της Ελλάδας; Δεν νομίζω ότι υστερούμε σε κάτι. Γενικότερα λείπει η αλληλεγγύη, αλλά σε αυτό υστερεί όλο το σύστημα έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Ο ένας κοιτάει να βγάλει το μάτι του άλλου, όπως είπα και προηγουμένως. Αυτό λείπει από τα ελληνικά δεδομένα. Υλικοτεχνικά είμαστε σε πολύ υψηλά επίπεδα, ο κόσμος βαράει τατουάζ και το ζητάει. Το μόνο που μας λείπει είναι η αλληλεγγύη και ίσως και λίγο η φαντασία.
Τι βοηθά την εξέλιξη και την διάκριση ενός καλλιτέχνη; Είναι τα conventions για παράδειγμα ένας δρόμος; Τα conventions και όλα αυτά βοηθάνε ως προς την αναγνωρισιμότητα. Η εξέλιξη απέχει πολύ από αυτό. Τα conventions είναι ο τελικός διαγωνισμός που ωφελεί στην προώθηση της δουλειάς σου. Αυτό είναι προσδοκία και όχι βοήθεια. Το μοναδικό που σε βοηθάει στο οτιδήποτε είναι ο εαυτός σου. Το θέμα είναι το πόσο ανοιχτός είσαι και θέλεις κάτι. Το που θα απευθυνθείς μπορεί επίσης κάπως να σε βοηθήσει, όταν μιλάμε για άτομα που γνωρίζουν πέντε πράγματα παραπάνω. Ακόμα και το λάθος σου σε βοηθάει, αρκεί να θέλεις να βοηθηθείς.
Νέα «τάση», τεχνοτροπία, designing στο τατουάζ. Ακολουθεί το στούντιο την λογική του να εντάσσει και να φέρει και ίσως νέα είδη ή μένει σταθερό στις κλασσικές αξίες και σε αυτό που επικρατεί στο χώρο πως «κάθε tattoo artist στο είδος και στο στυλ του»; Ποτάμι είμαστε και το ποτάμι όπου βρει πάει. Δεν έχουμε κολλήματα, αλλά δεν είμαστε και εμείς που φτιάχνουμε το δρόμο. Εμείς είμαστε απλά το νερό που κυλάει. Εγώ συγκεκριμένα δεν είμαι tattoo artist. Βαράω τατουάζ φυλακής. Δεν έχω συγκεκριμένο είδος. Αν μπορώ να το κάνω καλώς. Οι tattoo artist που εξειδικεύονται σε ένα είδος είναι και αυτοί που επιδιώκουν να το φτάσουν στο τέρμα. Εγώ δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Τις τεχνοτροπίες τις φέρνει το κοινό και όπως ξέρουμε παρθενογένεση δεν υπάρχει. Τώρα έχει έρθει για παράδειγμα το watercolor. Οι τεχνοτροπίες έρχονται για να πωλούνται καινούργια πράγματα. Συνέχεια σε όλους τους κλάδους εφευρίσκονται καινούργια πράγματα για να τεκμηριώσουν τις θέσεις τους. Εμένα δεν με νοιάζει να τεκμηριώσω την δική μου. Δώσε μου χώρο να βάλω την βελόνα και να ξεκινήσω να βαράω. Το τζιν όταν ξεκίνησε είναι απλά ένα τζιν. Τώρα υπάρχουν σκισμένα, ξεβαμμένα και σε όλες τις παραλλαγές. Εγώ δεν θα έδινα λεφτά για να πάρω ένα ξεσκισμένο τζιν. Το στούντιο παρόλα αυτά δεν βαδίζει μόνο με αυτά που κάνω εγώ και με βάση την δική μου ιδεολογία. Παλεύουμε για να κρατήσουμε το επίπεδο υψηλά. Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι η υγειονομική έννοια του τατουάζ. Αυτό το επίπεδο με ενδιαφέρει προσωπικά. Οι τεχνοτροπίες έρχονται και παρέρχονται. Εγώ είμαι της παλιάς σχολής. Levis! Τα παιδιά όμως δεν είναι και υπάρχει χώρος και έκφραση γι' αυτούς, δεν είμαι μόνος στο στούντιο.
Ποιο θα μπορούσε και θα ήθελες να είναι το επόμενο βήμα; Τα δικά μου τα βήματα όπως ξεκίνησαν, έτσι συνεχίζουν. Έρρωσθε και ευδαιμονείτε! Να περνάμε καλά και να βγάζουμε γούστα. Να κάνουμε αυτά που θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι και να βγάζουμε και τα χρήματα γιατί ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που αυτά είναι το μέσο συνδιαλλαγής. Δεν είναι η ευτυχία, αλλά είναι αυτά που εξαγοράζουν αυτά που θες να κάνεις για να ευτυχίσεις. Κατά τα άλλα το κεφάλι ψηλά και μόνο μπροστά.
Delos Tatoo Studio
Ικτίνου 7, κέντρο
Τ. 2310 270088
Ανατολικής Θράκης 1 & Κλεάνθους, Τούμπας
Τ. 2313 068 162
