Στην άκρη του Φεστιβάλ
Στάθηκα λίγο πριν το φανάρι παρακολουθώντας τους περαστικούς να περπατάνε να βιαστικά προς κάθε κατεύθυνση. Η βροχή είχε σταματήσει αλλά ο κρύος αέρας δεν τους έδινε το δικαίωμα για πολλά-πολλά. Ήταν ο ίδιος αέρας που φύσαγε στο πρόσωπο μου. Ένιωθα την παγωνιά αλλά στεκόμουν ακίνητος κοιτώντας πότε αριστερά και πότε δεξιά. Το φανάρι άναψε πράσινο. Άπλωσα το βήμα μου και χάθηκα μέσα στο πλήθος. Cut!
Κάτι μεταξύ λογοτεχνίας και σεναρίου για εισαγωγή αλλά το Φεστιβάλ πλησιάζει λίγο-λίγο προς το γκραν φινάλε. Και όσα είδα τις τελευταίες δύο μέρες ήταν εικόνες και όνειρα κινηματογραφικής νυκτός.
Το ελληνικό πρόγραμμα ολοκληρώθηκε προχτές με την προβολή της 2ης ταινίας που μας εκπροσωπεί στο διεθνές διαγωνιστικό αλλά και την πρεμιέρα της director's cut κόπιας της νέας ταινίας του Κων/νου Γιάνναρη, Man at sea. Δεξαμενόπλοιο με ελληνικό πλήρωμα βρίσκει στη μέση του πουθενά μια βάρκα με λαθρομετανάστες. Ο καπετάνιος προσπαθεί να διαχειριστεί την παρουσία τους αλλά και την μεταφορά τους στην Ευρώπη ανεπιτυχώς. Είναι προφανές ότι στις τελευταίες δύο ταινίες του ο Κ. Γιάνναρης ανοίγεται πλέον σε θέματα που ξεπερνάνε την ελληνική κοινωνία. Παρά την έξυπνη σεναριακή ιδέα να αφηγηθεί το ζήτημα της λαθρομετάναστευσης μέσα σε ένα περίκλειστο περιβάλλον, όπως αυτό το καράβι, συνθέτωντας συμβολικά την άλλοτε προοδευτική Ευρώπη, ο σκηνοθέτης εν τέλει δεν καταφέρνει να φτιάξει ένα ομοιογενές έργο. Αν και δούλεψε σκληρά στο μοντάζ για να κατορθώσει το επιθυμητό δυστυχώς η ιστορία και οι ήρωες παραμένουν ασύνδετοι.
Στο J.A.C.E., την δεύτερη ελληνική ταινία του διεθνούς διαγωνιστικού, πήγα ομολογουμένως με χαμηλές προσδοκίες. Η θέση μου αυτή ευτυχώς δεν δικαιώθηκε. Ο Μεν. Καραμαγγιώλης φτιάχνει στη δέυτερη fiction ταινία του ένα εκπληκτικό κινηματογραφικό σύμπαν. Λιγότερο χαοτικός από το Black Out ωστόσο με ιδιαίτερα ανατρεπτική διάθεση περιγράφει μια μοντέρνα Οδύσσεια, που διαδραματίζεται στους δρόμους της Αθήνας. Ξεκινώντας από ένα χείμαρο φιλολογικών και κινηματογραφικών αναφορών (αλμοδοβαρικός μελοδραματισμός, νεονουάρ, κ.α.) αλλά ακόμα και ανατολίτικων συμβολισμών ο Καραμαγγιώλης δημιουργεί μια πραγματική φιλμική εμπειρία. Κερδίζει επίσης δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών του είτε στις σιωπές είτε στους διαλόγους τους. Θέλω να απλά να σταθώ στην Στεφανία Γουλιώτη, που εδώ φτιάχνει μια εκπληκτικά μοιραία και γοητευτική περσόνα που πάλλεται ερμηνευτικά με το σώμα της. Ακομα καλύτερος ο Ιερώνυμος Καλετσάνος σε μια από τις καλύτερες και πιο ώριμες κινηματογραφικές του στιγμές. Ή τέλος ο Αλμπάν Ουκάτζ που με την εκφραστική σιωπή του συνομιλεί τόσο αυθόρμητα στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας. J.A.C.E. – Exostispress by exostispress
Δεύτερη καλή ελληνική ταινία χτεσινής ημέρας το Magic Hour του Κώστα Καπάκα. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη καθαρή κωμωδία για την κρίση της εποχής μας. Απολυμένος και κερατωμένος δικηγόρος και μπατίρης σκηνοθέτης συναντιούνται τυχαία και ξεκινούν ένα ταξίδι στο πουθενά με όχημα μια νεκροφόρα! Ο Κ. Καπάκας απελευθερωμένος από τις ρετρό προσωπικές ιστορίες του Peppermint και της Uranya γυρίζει με μια ψηφιακή κάμερα μια απλή χειροποιήτη ιστορία που παραπέμεπει στις ιταλικές και ελληνικές κωμωδίες του '60 και του '70. Δεν διολισθαίνει σχεδόν ποτέ σε σεναριακές ευκολίες (με εξαίρεση το τέλος), έχει απολαυστικά σατιρική (αυτοκριτική) διάθεση. Έξοχος ο Ρένος Χαραλαμπίδης, που επιτέλους αφήνει πίσω του τη γνωστή μανιερίστικη περσόνα του φλύαρου ξερόλα, ενώ αποκάλυψη είναι και ο Τάσος Αντωνίου.
Όταν ανέβαινα τα σκαλιά για να φτάσω στον Π. Ζάννα δεν είχα ιδέα τι δουλειά μπορούν να έχουν δύο φαντάσματα Στην άκρη της Γης. Ο Σέρχιο Καβαγιέρο δημιουργεί μια πειραματική ταινία, που δεν έχει τόσο αξία στο σχιζοφρενικό σενάριο (που προφανώς κρύβει επιμελώς ιδιαίτερους συμβολισμούς), όσο στην φωτογραφία. Φτιάχνοντας υπέροχα εικαστικές και οραματικές εικόνες που υπνωτίζουν, σε παρασέρνει σε ένα εσωτερικό ταξίδι στο οποίο αν αφεθείς το απολαμβάνεις.
Τελευταίο Σαββατοκύριακο Φεστιβάλ και πλέον οι επιλογές λιγοστεύουν. Όπως και τα εισητήρια. Αν προλάβετε όμως αγοράστε μερικά για την ταινία έκπληξη!
