Σκηνοθεσία: Greg Tiernan, Conrad Vernon
Ηθοποιοί: Seth Rogen, Kristen Wiig, Edward Norton, Jonah Hill
Μια θρησκευτική αλληγορία γύρω από τη μυστική ζωή των τροφίμων ενός σουπερ μάρκετ, συνοδευμένη με φυλετική σάτιρα και ατέλειωτες σεξουαλικές αναφορές, συνθέτουν το νέο animation της παρέας του Σεθ Ρόγκεν που τελικά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώνει την εκ φύσεως διχασμένη υπόσταση του είδους της χυδαίας κωμωδίας η οποία ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκτήσει ψυχή και περιεχόμενο
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, ούτε πολύ πονηρό μυαλό για να καταλάβεις τι σεξουαλικό θα μπορούσε να κάνει ένα ανθρωπόμορφο λουκάνικο σε ένα ψωμάκι. Πόσο μεξικάνικο θα μπορούσε να ακούγεται ένα τάκο και γιατί από μόνο του θα προκαλούσε γέλιο ένα προϊόν για κολπικές πλύσεις. Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ υπογράφουν το σενάριο μιας άσεμνης και πνευματώδους κωμωδίας, (του πρώτου R–ratedanimation παραγωγής μεγάλου στούντιο από την εποχή του Σάουθ Παρκ) που δίχως συζήτηση δεν απευθύνεται σε παιδιά, όχι τουλάχιστον με τη συμβατική έννοια. Δημιουργώντας κάτι που στην Αμερική ορίζεται κατά κύριο λόγω ως stonermovie (χασισο-ταινία, εάν υπάρχει τέτοιος όρος) σε παρασέρνουν σε ένα σύμπαν όπου τα προϊόντα του σουπερ μάρκετ είναι έμβιες οντότητες με (κυρίως) σεξουαλικές άλλα και μεταφυσικές ανησυχίες. Που κάθε πρωί τραγουδούν (σε άπταιστο στιλ Πίξαρ) παρακαλώντας τους καλοσυνάτους Θεούς να τους διαλέξουν από τα ράφια και να τους οδηγήσουν στη Γη της επαγγελίας, εκεί που δεν θα χρειάζεται πια να παραμένουν συσκευασμένοι και πνευματικά αγνοί. Όταν αυτή η κατά τα άλλα πλήρως αβάσιμη πεποίθηση αρχίζει να μπάζει νερά, ο Φρανκ το λουκάνικο θα αναζητήσει την άβολη αλήθεια (την οποία δόλια κρύβουν τα φαγητά χωρίς ημερομηνία λήξης) ερχόμενος αντιμέτωπος με τη φρίκη της μαζικής του εξόντωσης για τις διατροφικές ανάγκες των σωτήρων τους.
Μπορεί μεν να απευθύνεται σε ένα πιο ενήλικο κοινό, άλλα αυτό το πρόστυχο καρτούν οριοθετείται τις περισσότερες φορές από τη νεανική προσέγγιση προς την κωμωδία. Παρότι εκφράζεται εύστοχα μια (υπόγεια) κριτική απέναντι στα οργανωμένα θρησκευτικά συστήματα που στηρίζονται σε αναπόδεικτες ουτοπίες για να συμμορφώνουν και να ελέγχουν τους πιστούς τους όπως τους βολεύει, εντούτοις το επαναλαμβανόμενο σεξουαλικό χιούμορ είναι αυτο που κυριαρχεί προσπαθώντας ταυτόχρονα να σοκάρει με την αυθεντικότητα του εγχειρήματός του. Κάτι που λειτουργεί, άλλα όχι για όλη τη διάρκεια του φιλμ. Στη συνέχεια, το μόνο που μοιάζει να συμβαίνει είναι να εισάγονται όλο και περισσότερα νέα πρόσωπα στην αφήγηση, στα οποία θα βασιστούν οι νέοι πομπώδεις σεξουαλικοί υπαινιγμοί. Πάντως, ίσως οι πιο αυθεντικά αστείες σκηνές του -αν μη τι άλλο- ιδιαίτερου animation αποτυπώνονται στην έξυπνη προσομοίωση ταινιών καταστροφής ή τρομοκρατικής επίθεσης, με τα φαγώσιμα σε ρόλο δραματικών επιζώντων να κλέβουν την παράσταση. Κατά τα άλλα, οι πάμπολλες αναφορές στην επικαιρότητα, όπως και η ανελέητη σάτιρα προς παντός τύπου κοινωνικοπολιτικό και κυρίως φυλετικό στερεότυπο συντηρούν την πλοκή, επιχειρώντας παράλληλα να υπαινιχτούν κάτι που από καταβολής του αυτή η κινηματογραφική προσπάθεια δεν μπορεί να αποδώσει. Και αυτό συμβαίνει απλά γιατί σε στιγμές η ταινία μοιάζει να θέλει απελπισμένα να την πάρεις στα σοβαρά. Το μόνο όμως που τελικά βγαίνει στην επιφάνεια, είναι η αίσθηση ότι η αλληγορική κατασκευή της κοινωνίας από τρόφιμα φαντάζει ένα οπορτουνιστικό τρικ για να αποφύγεις την κριτική για το άφθονο μαύρο χιούμορ που θέλεις να χρησιμοποιήσεις.
Εκεί που ωστόσο κερδίζει το στοίχημα, είναι το γεγονός ότι -έστω και για λίγο- θα δεις το φαγητό με ένα τελείως διαφορετικό μάτι και μάλλον θα σου κόψει την όρεξη. Το δε σεξουαλικό όργιο προς το φινάλε της ταινίας χαρίζει νέα (κυριολεκτική) διάσταση στην έννοια foodporn, κάτι που σίγουρα πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Εάν όμως αποφασίσεις να εξετάσεις το 'Πάρτι με λουκάνικα' με άλλους όρους (πέρα από αυτούς μιας μαστουρωμένης παραίσθησης χωρίς τις παρενέργειες) θα συνειδητοποιήσεις γρήγορα ότι το ωμό animation της Sony, μέσω της αναμφισβήτητα σοκαριστικής απεικόνισης, κρατά μια ίση απόσταση από οποιοδήποτε κοινωνικό η πολίτικο φαινόμενο αποφασίσει να σατιρίσει, μοιάζοντας τελικά άτολμα ουδέτερο. Κρατώντας το υπέροχο voice acting του Έντουαρντ Νόρτον στο ρόλο του Σάμι του εβραϊκού μπέιγκλ (ο οποίος χαρίζει την καλύτερη Αλλενική μίμηση στα χρονικά) όπως και την απόπειρα αυτοαναφορικότητας του φινάλε, αναρωτιέσαι εάν όλοι τελικά θα ήταν πιο χαρούμενοι αν μπορούσαν να ικανοποιήσουν χωρίς ενοχές όλες τις σεξουαλικές τους επιθυμίες.
H ταινία προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη στους εξής κινηματογράφους: Cineplexx One Salonica, Odeon Πλατεία, Ster Cinemas Μακεδονία, Village Mediterranean Cosmos
