Το βιβλίο του Παναγιώτη Δόικου με τίτλο «Ο γαλάζιος κήπος» που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις Πηγή αποτελείται από είκοσι οκτώ κείμενα ποιητικής διάθεσης που είναι γραμμένα είτε υπό μορφή ποιήματος είτε σε μικρά διηγήματα. Το οριστικό άρθρο του τίτλου υποδηλώνει τη συγκεκριμένη μορφή που αποκτά ο «κήπος», κάτι που αποκαλύπτεται στο τελευταίο και ομώνυμο κείμενο του βιβλίου. Ο συγγραφέας απευθύνεται στο ποθούμενο άτομο με το όνομα Μαρία περιγράφοντας την ερωτική του έκσταση από τη θέαση του γαλάζιου της φορέματος ενώ η σωματική ένωση των δύο προκαλεί το «άνθισμα» του κορμιού της. Τα κείμενα του Δόικου αποπνέουν έναν διάχυτο ερωτισμό θέτοντας το θεματικό επίκεντρο στο ανθρώπινο σώμα, η κατάκτηση του οποίου επιφέρει την ύψιστη ηδονή:
Όταν χαϊδεύω το σώμα σου
μέσα στο δωμάτιο που ανθίζεις
νιώθω πως ο Θεός ονειρεύεται
το πρόσωπό σου.
«Γιορτή»
Στη νυχτερινή ατμόσφαιρα των κειμένων προστίθεται η έντονη παρουσία του φωτός που συμβολίζει την ουσία των πραγμάτων, τα ειλικρινή συναισθήματα του γράφοντος. Η αλήθεια όμως αυτή δεν παρουσιάζεται αφηρημένα αλλά «κατεβαίνει» στα εγκόσμια, αισθητοποιείται και λαμβάνει τη μορφή της απευθυνόμενης γυναίκας. Από την άλλη πλευρά, ο ερωτικός αντίκτυπος της συνάντησης των δύο προσώπων προκαλεί τον συγγραφέα να προσδώσει –με τη χρήση πολυάριθμων μεταφορών και παρομοιώσεων– υλική διάσταση σε λεκτικές μορφές, στην ψυχή, στον ουρανό και στη σιωπή:
Πετώντας αόρατος ορμούσα κι έπινα το αστέρι σου, που έσταζε μαγεμένο από το σαξόφωνο. Η νύχτα πονούσε που ακόμα δεν έβγαινες, όμως εσύ με περίμενες στο ξέφωτο μέσα στο σπίτι. Άφηνες μόνο τη σιωπή σου να κυματίζει πάνω στο χαλί κι εγώ έβλεπα το σαλόνι να ανατριχιάζει σύγκορμο μέσα στη φωνή της. Την ίδια ώρα άκουγα τη σκόνη του δαίμονα να απλώνεται με λύσσα γύρω από την ηχώ μου χωρίς να την αγγίζει, γιατί αλλιώς οι αχτίνες της έβγαζαν μιαν αλήθεια που τον έκαιγε. Εσύ ολοένα με περίμενες νιώθοντας από παντού το θαλασσινό τους άρωμα να σμίγει με την ανάσα σου.
«Ξαστεριά»
Το φως, νοούμενο άλλοτε ως ήλιος είτε ως αστέρι ή ως φωτιά συμβολίζει την αλήθεια, τη χαρά και την απελευθέρωση από το σκοτάδι και το ψέμα. Εκκινώντας από το γαλάζιο του Ελύτη και τον θαυμασμό για το μεγαλείο της Φύσης, η αισιοδοξία του συγγραφέα εδράζεται και εξαρτάται από την ανταπόκριση που θα έχει από τη γυναικεία μορφή. Τα κείμενα του Δόικου απαντούν σε ένα ιδιότυπο είδος ποιητικής εξομολόγησης όπου στο «Νικώντας ο έρωτας» το φως της ερωτικής επαφής αποκτά μεταφυσικές διαστάσεις –νοηματοδοτεί εν προκειμένω την ίδια τη ζωή (Φιλιόμασταν δαγκάνοντας το φως κι έτσι οι ανάσες μας έκαιγαν τη ματαιότητα). Ο έρωτας άλλωστε εδώ αποτελεί τον sine qua non παράγοντα οντολογικής πληρότητας, τον μόνο «που μπορεί να αναστήσει» τους ανθρώπους από τα αδιέξοδα της ύπαρξής τους. Ενθυμούμενοι μάλιστα τον «Φαίδρο» του Πλάτωνα, μπορούμε να προσεγγίσουμε το πρόσωπο που συμβολίζει τον έρωτα ως «φορέα του ιδεατού κάλλους» και ρυθμιστή της συναισθηματικής ζωής του συγγραφέα:
Πριν να σε πρωτοδώ
έβρεχε κάθε βράδι
παντού μέσα στο σπίτι
μα εγώ συνέχεια άκουγα
ανάμεσα στους τοίχους
μόνο το πρόσωπό σου.
«Η μοναξιά ονειρεύεται την αλήθεια»
Συγγραφέας: Παναγιώτης Δόικος
Τίτλος: Ο γαλάζιος κήπος
Διεύθυνση ατελιέ: Νικόλαος Κουμαρτζής
Συντονισμός έκδοσης: Βαλάντης Ναγκολούδης
Σελιδοποίηση: Σάββας Τριανταφυλλίδης
Φιλολογική επιμέλεια: Γιούλη Γαλάνη
Εκδόσεις: Πηγή (2018)
Σελίδες: 50
