Oxana Malaya, Ουκρανία, 1991
Όμορφες και ταυτόχρονα προκλητικές, οι φωτογραφίες του τελευταίου πρότζεκτ της Julia Fullerton-Batten έχουν μια ονειρική και παραμυθένια διάσταση. Κι όμως, οι ζωές που απεικονίζει είναι πέρα για πέρα αληθινές. Δύο είναι τα πιθανά σενάρια: σύμφωνα με το πρώτο, το παιδί κατέληξε στην άγρια φύση, ενώ σύμφωνα με το δεύτερο, το παιδί βρισκόταν πράγματι σε σπίτι αλλά ήταν τόσο παραμελημένο ή κακοποιημένο που έβρισκε περισσότερη ασφάλεια και σιγουριά δίπλα στα ζώα παρά στους ανθρώπους, ομολογεί η φωτογράφος. Η εικόνα αναπαριστά το Ουκρανό κορίτσι, Oxana Malaya. Σύμφωνα με τη Fullerton-Batten, H Oxana βρέθηκε να ζει μαζί με σκύλους μέσα σε μια αποθήκη σκύλων το 1991. Ήταν οχτώ χρονών και έμενε μαζί με τα σκυλιά για έξι ολόκληρα χρόνια. Οι γονείς της ήταν αλκοολικοί και ένα βράδυ απλά την άφησαν έξω από το σπίτι. Ψάχνοντας για ζεστασιά, το τρίχρονο κορίτσι περπάτησε μέχρι την αποθήκη, όπου κρυβόταν τα αδέσποτα σκυλιά και κούρνιασε δίπλα τους, κάτι που της έσωσε τη ζωή. Έτρεχε στα τέσσερα, έβγαζε έξω τη γλώσσα, όταν λαχάνιαζε, έδειχνε τα δόντια της και γάβγιζε. Λόγω της έλλειψης ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας, ήξερε μόνο τις λέξεις ναι και όχι. Η Oxana βρίσκεται τώρα σε μια κλινική στην Odessa.
Shamdeo, Ινδία, 1972
Δε μοιάζουν με τον Ταρζάν, λέει η Fullerton-Batten. Τα παιδιά αυτά έπρεπε να παλέψουν με τα ζώα, για να κερδίσουν το φαγητό τους, έπρεπε να μάθουν να επιβιώνουν. Όταν διάβαζα τις ιστορίες τους, σοκαρίστηκα, τρομοκρατήθηκα. Υπάρχουν 15 διαφορετικές περιπτώσεις που φωτογραφήθηκαν για το Feral Children Project διηγούμενοι ιστορίες για το πώς είναι να είσαι αποκομμένος από κάθε ανθρώπινη επαφή, πολλές φορές από μικρή ηλικία. Αυτή η φωτογραφία δείχνει το Shamdeo, ένα αγόρι που βρέθηκε σε δάση της Ινδίας το 1972-εκτιμάται ότι ήταν τεσσάρων χρονών τότε. Έπαιζε με τα νεογνά λυκάκια, το δέρμα του ήταν πολύ σκουρόχρωμο, είχε κοφτερά δόντια, μεγάλα και δυνατά νύχια, άγρια σαν από ψάθα μαλλιά και κάλους στις παλάμες, τους αγκώνες και τα γόνατά του. Του άρεσε να κυνηγάει κότες, μπορούσε να φάει χώμα και διψούσε για αίμα. Είχε, επίσης, καλές σχέσεις με τα σκυλιά. Δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει αλλά έμαθε τη νοηματική γλώσσα και πέθανε το 1985.
Marina Chapman, Κολομβία, 1959
Η φωτογράφος εμπνεύστηκε να κάνει το συγκεκριμένο πρότζεκτ αφού διάβασε το βιβλίο Το κορίτσι χωρίς όνομα που ιστορείται την περίπτωση της Κολομβιανής Marina Chapman. Τη Marina την απήγαγαν το 1954 σε ηλικία πέντε ετών από ένα απομονωμένο χωριό της Νότιας Αμερικής και αφέθηκε από τους απαγωγείς της στη ζούγκλα, λέει η Fullerton-Batten. Έζησε για πέντε χρόνια με μια οικογένεια καπουτσίνων πιθήκων, μέχρι που βρέθηκε από κυνηγούς. Έτρωγε μούρα, ρίζες και μπανάνες που μάζευαν οι πίθηκοι, κοιμόταν σε κουφάλες δέντρων και περπατούσε στα τέσσερα, όπως οι πίθηκοι. Παρόλα αυτά, οι πίθηκοι δεν της πρόσφεραν φαγητό έτσι απλά. Έπρεπε να μάθει να επιβιώνει, να αναπτύξει ικανότητες και αντίληψη. Αντέγραφε τις συμπεριφορές τους και αυτοί τη συνήθισαν, τη φρόντιζαν βγάζοντάς της τις ψείρες από το κεφάλι και έχοντας μια συμπεριφορά απέναντί της σαν να ήταν πράγματι πίθηκος. Η Chapman ζει τώρα πια στο Yorkshire της Αγγλίας, έχει σύζυγο και δυο παιδιά. Λόγω της ασυνήθιστης ιστορίας της, πολλοί ακόμα και σήμερα δεν την πιστεύουν, εξετάζουν εξονυχιστικά το σώμα της και τα κόκαλά της ψάχνοντας για κάποια δείγματα υποσιτισμού και καταλήγουν ότι μπορεί και να συνέβη. Η Fullerton-Baten επικοινώνησε μαζί της και λέει: ήταν πολύ χαρούμενη που θα χρησιμοποιούσα το όνομά της και θα έκανα αυτή τη φωτογράφηση.
John Ssebunya, Ουγκάντα, 1991
Η φωτογράφος συμβουλεύτηκε την Mary-Ann Ochota, μια Βρετανίδα ανθρωπολόγο και παρουσιάστρια της τηλεοπτικής σειράς Feral Children. Είχε πάει στην Ουκρανία, στην Ουγκάντα και στα Φίτζι και συνάντησε τρία από τα επιζώντα παιδιά, λέει η Fullerton-Batten. Η συνεργασία μας ήταν χρήσιμη, καθώς μου υποδείκνυε πώς κουνούσαν τα χέρια τους, πώς περπατούσαν, πώς επιβίωναν κι εγώ ήθελα να κάνω τη λήψη να μοιάζει όσο πιο αληθινή και πειστική γίνεται. Αυτή η εικόνα έχει να κάνει με τον John Ssebunya. O John δραπέτευσε από το σπίτι του το 1988, όταν σε ηλικία τριών χρονών είδε τον πατέρα του να σκοτώνει τη μητέρα του, λέει η Fullerton-Batten. Κατέφυγε στη ζούγκλα, όπου και έζησε με τους πιθήκους. Βρέθηκε το 1991, σε ηλικία περίπου έξι χρονών και μεταφέρθηκε σε ορφανοτροφείο… Είχε κάλους στα γόνατά του από το να περπατάει σαν πίθηκος. Ο John έμαθε να μιλάει και έγινε μέλος της παιδικής χορωδίας Μαργαριτάρι της Αφρικής.
Madina, Ρωσία, 2013
Αυτά τα παράξενα και άγρια παιδιά αποτελούν συνήθως πηγή ντροπής και μυστικοπάθειας μέσα στην οικογένεια ή στην κοινότητα, γράφει η Mary-Ann Ochota στην ιστοσελίδα της. Δεν πρόκειται για ιστορίες της ζούγκλας αλλά για περιπτώσεις παιδιών που έχουν βιώσει τρομακτικές καταστάσεις βίας και εγκατάλειψης. Και συνήθως είναι απόρροια από το τραγικό κράμα ενδοοικογενειακής βίας και φτώχειας. Είναι παιδιά του παρασκηνίου, ξεχασμένα, αγνοούμενα, κρυμμένα. Σύμφωνα με την Fullerton-Batten, η Madina έζησε από τη γέννησή της μέχρι και την ηλικία των τριών ετών με τα σκυλιά, καθώς μοιραζόταν το φαγητό της, έπαιζε και κοιμόταν μαζί τους τα κρύα βράδια του χειμώνα. Όταν τη βρήκαν κάποιοι εργάτες το 2013, ήταν γυμνή, περπατούσε στα τέσσερα και γάβγιζε σαν σκύλος. Ο πατέρας της Madina την εγκατέλειψε γρήγορα μετά τη γέννησή της. Η μητέρα της, 23 ετών, είχε ροπή προς το αλκοόλ. Ήταν συχνά πολύ μεθυσμένη για να φροντίζει το παιδί της και.. καθόταν στο τραπέζι να φάει, όσο η κόρη της ροκάνιζε κόκαλα μαζί με τα σκυλιά στο πάτωμα. Τη Madina την ανέλαβαν γιατροί, οι οποίοι τη βρήκαν σωματικά και πνευματικά υγιή παρά τα όσα πέρασε.
Sujit Kumar, Φίτζι, 1978
Ο Sujit ήταν οκτώ χρονών, όταν βρέθηκε στη μέση του δρόμου να κακαρίζει, να χτυπάει τα χέρια του και να συμπεριφέρεται σαν κότα, λέει η Fullerton-Batten. Τσιμπούσε το φαγητό του, μαζευόταν στην καρέκλα σα να κουρνιάζει κι έκανε γρήγορους και στακάτους ήχους με τη γλώσσα του. Οι γονείς του τον κλείδωσαν σε ένα κοτέτσι. Η μητέρα του αυτοκτόνησε και ο πατέρας του δολοφονήθηκε. Έπειτα τον ανέλαβε ο παππούς του, ο οποίος όμως συνέχιζε να τον έχει κλεισμένο στο κοτέτσι. Για τα παιδιά αυτά η μετάβαση αφού βρεθούν είναι τόσο δύσκολη όσο ήταν και τα χρόνια που πέρασαν στην απομόνωση. Όταν ανακαλύφθηκαν, ήταν ένα μεγάλο σοκ- είχαν μάθει να συμπεριφέρονται σαν ζώα, τα νύχια τους ήταν σαν νύχια ζώου και δεν ήξεραν ούτε πώς να κρατάνε το πιρούνι. Και ξαφνικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τους μάθουν πώς να κάθονται σωστά και πώς να μιλούν. Ο Kumar είναι τώρα υπό τη φροντίδα της Elizabeth Clayton, που τον έσωσε από ένα γηροκομείο και ίδρυσε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη.
Ivan Miskukov, Ρωσία, 1998
Παρά τις τρομακτικές ομολογίες στη σειρά της, οι εικόνες της Fullerton-Baten διηγούνται μία ιστορία επιβίωσης. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την ανθρώπινη επαφή αλλά για αυτά τα παιδιά όλη τους η ζωή επικεντρώθηκε στο ένστικτο της επιβίωσης, λέει, διερωτώμενη αν αυτά που έζησαν με τη συντροφιά άγριων ζώων ήταν ίσως σε καλύτερη μοίρα από αυτά που πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια χωρίς καθόλου συντροφιά. Ο Ivan δραπέτευσε από την οικογένειά του σε ηλικία τεσσάρων ετών ταΐζοντας με υπολείμματα φαγητού μια αγέλη άγριων σκύλων μέχρις ότου έγινε τελικά «αρχηγός» της αγέλης. Έζησε στο δρόμο για δυο χρόνια, πριν τον μεταφέρουν σε ορφανοτροφείο. Σε βιβλίο του ο Michael Newton γράφει, η σχέση αυτή δούλεψε υπέροχα, πολύ καλύτερα από ό,τι ο Ivan είχε γνωρίσει από τους συνανθρώπους του. Ζητιάνευε φαγητό και το μοιραζόταν με την αγέλη του.
Ως αντάλλαγμα, κοιμόταν μαζί τους τις κρύες χειμερινές νύχτες του απόλυτου σκότους, όταν οι θερμοκρασίες έπεφταν κατακόρυφα. Η Fullerton-Batten πιστεύει ότι τα άγρια παιδιά μπορούν να μας αποκαλύψουν πολλά από αυτά που είναι κρυμμένα κάτω από φαινομενικά πολιτισμένες κοινωνίες, πράγματι μια πόλη μπορεί να γίνει τόσο αφιλόξενη όσο ένα δάσος. Ο Ivan δραπέτευσε, ήταν μια επιλογή που έκανε, να μη βρίσκεται σε ένα σπίτι, αλλά η κατάσταση στο σπίτι του ίσως ήταν τόσο άσχημη που ήταν προτιμότερο να βρίσκεται στους δρόμους μαζί με μια αγέλη σκύλων, λέει. Προσπάθησα να μην εκμεταλλευτώ απλά αυτές τις περιπτώσεις. Τρία από αυτά τα παιδιά ενέπνευσαν φιλανθρωπίες. Εγώ ήθελα απλά να γνωστοποιήσω το γεγονός και να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο.
