Ο Νίκος Ζάρρας είναι ο ζωγράφος που ζει μέσα στους πίνακές τους. Σε έναν κόσμο με πολύχρωμα μπαλόνια, λατέρνες, πανηγύρια και ουρανούς γεμάτους αστέρια.
Ένας σύγχρονος «Θεόφιλος», που προχωράει στον δικό του μοναχικό δρόμο, ο Νίκος Ζάρρας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Συκιές της Θεσσαλονίκης το 1954.
Αυτοδίδακτος, πολυσύνθετος, με ανήσυχο πνεύμα, εμφάνισε το ταλέντο του ήδη στα πρώτα χρόνια της μαθητικής ζωής του.
Η πάλη με το χρώμα και τα υλικά, στην προσπάθειά του να τα υποτάξει την τέχνη του είναι συνεχής. Μεγάλη αγάπη του το γυαλί στο οποίο δίνει διάφορα σχήματα, το χρωματίζει , το χαράζει και όπως λέει ο ίδιος, ακόμη του «αντιστέκεται».
Οι πίνακές του αιχμαλωτίζουν με την δύναμη των ζωηρών χρωμάτων. Οι φιγούρες με τα μεγάλα μαύρα μάτια και το καθαρό βλέμμα σε παρασύρουν στον δικό τους κόσμο. Ψάχνεις να βρεις κάπου εκεί τον εαυτό σου κρυμμένο, με την γλυκιά γεύση της αθωότητας και των αγνών συναισθημάτων.
Η φωτεινή γυναικεία παρουσία στη ζωή του, αναζητά τη θέση της μέσα στις πολλές και διαφορετικές δημιουργίες του που ζωντανεύουν ακόμη και υλικά όπως μια ξύλινη παλέτα ή ένα θαλασσοδαρμένο ξύλο. Στέκονται εκεί όρθιες και σιωπηλές προσφέροντας την ομορφιά της διαφορετικότητάς τους.
Ο Νίκος Ζάρρας έχει πραγματοποιήσει πάνω από 50 ατομικές εκθέσεις!
Από το 2009 έως το 2017 έζησε, δημιούργησε και έκανε εκθέσεις των έργων του στην Ζάμπια. Εκεί δίδαξε ζωγραφική στο ορφανοτροφείο Lubuto της Lusaka. Η ενασχόλησή του εκεί με τη διδασκαλία και οι εμπειρίες του στη Μαύρη Ήπειρο τον ενέπνευσε να γράψει και να εικονογραφήσει ένα βιβλίο για μικρά και μεγάλα παιδιά με τον τίτλο «Το μεγάλο ταξίδι του μικρού Τίκου-Τίκου». Ο Νίκος Ζάρρας έκανε επίσης την εικονογράφηση στο βιβλίο «Πέρσες του Αισχύλου» από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Γυρνώντας πίσω άρχισε να ζωγραφίζει και πάλι, αυτή τη φορά στο ατελιέ του επι ελληνικού εδάφους.
Μιλήσαμε μαζί του λίγο πριν τα εγκαίνια της νέας του έκθεσης στο ΝΕΟΝ, και τον ρωτήσαμε τι έχει αλλάξει πλέον για αυτόν μετά από το μεγάλο ταξίδι της Αφρικής.
Πρώτα από όλα, άλλαξε ο τρόπος που βλέπω την ζωή. Σεμνά και ταπεινά. Ξέρεις την Αφρική νομίζεις ότι την ανακαλύπτεις και κάθε πρωί βλέπεις μια καινούρια.
Το τελευταίο που είδα εκεί, ήταν εκατομμύρια απελπισμένων να βγαίνουν κάθε μέρα στους δρόμους ψάχνοντας για ένα ξεροκόμματο, για να τα καταφέρουν άλλη μια μέρα, και μια χούφτα ανθρώπων (συνήθως λευκών) που ξεκινάνε πρωί πρωί να προλάβουν αυτοί να αρπάξουν το ξεροκόμματο, να το πουλήσουν στους πεινασμένους για να κάνουν τα εκατομμύρια που έχουν, εκατομμύρια και κάτι σεντς.
Ο φίλος μου ο Αντρέας έλεγε όταν πάψει να μας σοκάρει αυτή η εικόνα , θα πρέπει να φύγουμε επειγόντως. Έτσι ήρθε η ώρα. Πήρα μαζί μου το πικραμένο χαμόγελο των ντόπιων (πάντα χαμογελούν!) το βλοσυρό πρόσωπο των δικό μας και γύρισα.
Για ποιους ζωγραφίζετε;
Mε ρωτάς αν ζωγραφίζω για μένα ή για σένα; Μπορώ να το ξεχωρίσω; Για μένα για σένα, τον πρόσφυγα που κρυώνει, την πόρνη, τον αλήτη, για τους άλλους… Οι άλλοι, άλλωστε είμαι εγώ.
Εγκαίνια έκθεσης Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019 στις 8 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης έως 11 Φεβρουαρίου 2019
Καλλιτεχνικό καφενείο ΝΕΟΝ
Τίτλος έκθεσης: Έρωτας πάνω από την πόλη
