Μαέστρος balearic αποτάξεων, ασελγός italodisco διεγέρσεων και λάτρης των ηχοχρωμάτων που κουβαλούν πάνω τους τα synths της δεκαετίας του '80, μιας δεκαετίας που κατάφερε να καθαγιάσει τον παγκόσμιο ήχο με τα βλοσυρά της synthesizer. Το remix του στο κομμάτι του Μιχάλη Ρακιντζή, στο οποίο χάρισε τα φωνητικά η Ελένη Δήμου, «Δεν πιστεύω» και η συνεργασία του με την ISIGUDERecs, του προσέφερε την εναρκτήρια κυβίστηση στις πιάτσες του εξωτερικού και το maxi single του Zαχαρία Φάμελλου κατάφερε να ταξιδέψει από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία. Οι κριτικές που απέσπασε από την Juno Records και την Phonica Records, για το τελευταίο του remix, που καθήλωσε την βελόνα και το αυτί και αναβίωσε την Αρλέτα του '90, απογείωσε το καλλιτεχνικό του διάβημα αφήνοντας σιωπηρούς υπαινιγμούς για τις προσδοκίες μας. Σκαρφαλώσαμε στην ταράτσα του Vinyl Salvation και μιλήσαμε για τα ελληνικά δεδομένα, την πρωτευουσιάνικη ζωή, τα ψήγματα της αναλογικής κουλτούρας και το καλύτερο βρώμικο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Ηλεκτρισμοί και μαγγανείες…
Μουσική μαγεία στο σπίτι, κασέτες, δίσκοι, πικ απ, λαϊκή μουσική ο πατέρας, disco και ποπ μουσική η μητέρα. Κάπως έτσι.. Κάπου 5-6 χρονών θυμάμαι να σκαλίζω ένα μικρό walkmanακι και να αλλάζω σταθμούς. Μου φάνηκε συναρπαστικό να μπορείς να πατάς ένα κουμπάκι και να ακούς κάτι άλλο κάθε φορά. Όλα αυτά στην τρυφερή ηλικία, πριν τα 10. Ύστερα ανακάλυψα ότι μπορούσα να γράφω κασέτες από το ραδιόφωνο και έπειτα μάζευα λεφτά από τα κάλαντα για το πρώτο, δεύτερο κ.ο.κ στερεοφωνικό. Αργότερα, κάπου στα 16 ξεκίνησα την παραγωγή με Sony playstation.
Ο Zaq, η Δήμου και το μπαρ το ναυάγιο.. Σταθερές αξίες στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, όπως και πολλοί άλλοι αν μη τι άλλο. Η δουλειά που έκανα στην κυρία Δήμου αγκαλιάστηκε τόσο από την ίδια όσο και από τον δημιουργό του «Δεν πιστεύω», Μιχάλη Ρακιντζή. Η νέα μου δουλειά a bar called shipwreck από την Isigude αναφέρεται στο τραγούδι της Αρλέτας «το μπαρ το ναυάγιο». Δυστυχώς δεν κατάφερε να ακούσει την δουλειά μου. Να ναι καλά εκεί που είναι.
Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα…Δύο πολύ όμορφες γυναίκες με διαφορετικό style και χαρακτήρα. Οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες. Η Θεσσαλονίκη σου δίνει την δυνατότητα να περάσεις καλά και πιο άνετος. Η Αθήνα από την άλλη σε περιορίζει σε θέματα ξεγνοιασιάς (αποστάσεις κτλ) αλλά σε βάζει σε ένα πρόγραμμα. Η Θεσσαλονίκη κρατάει έναν σιωπηλό ρομαντισμό, ένα παράπονο, μια γλύκα και μια μετριοφροσύνη. Η Αθήνα, θα έλεγα, είναι πολύ πιο εξωστρεφής, πιο άγρια, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια ενέργεια και μια τάση εδώ να σε πηγαίνουν όλα μπροστά.
Η «ασφυκτικά ρομαντική» Θεσσαλονίκη και αυτό που δεν βρίσκεις αλλού. Ζώντας για 11 χρόνια στην Θεσσαλονίκη μπορώ να πω πως ένιωσα τον ρομαντισμό της. Οι μπάντες, τα φεστιβάλ, τα κρύα, τα ξενύχτια στα μπαρ και όλη η αίγλη των φοιτητικών και μετεφοιτητικών χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι στην Θεσσαλονίκη ξεκίνησε και η δισκογραφία μου αλλά και το djing.Νομίζω χρωστάω πολλά σε αυτήν την πόλη!
Επιτέλους και λίγη αναγνώριση… Είναι αλήθεια πως στο εξωτερικό υπάρχει ένα μεγάλο hype για την Ελλάδα αυτήν τη στιγμή. Από εκεί και πέρα οτιδήποτε συμβάλλει στην πολιτιστική ανάδειξη της χώρας, μιλώντας γενικότερα, είναι καλό. Οτιδήποτε κάνει ο καθένας σε οποιονδήποτε τομέα και ανεβάζει το level της χώρας προς τα έξω είναι πραγματικά σημαντικό. Eίναι πάρα πολλά παιδιά και εδώ στην Ελλάδα αλλά και Έλληνες του εξωτερικού που πραγματικά έχουν ανεβάσει τον πήχη (βλέπε σκηνοθέτες, εικαστικούς, performers). Η καλλιτεχνική αναγνώριση στην Ελλάδα δεν είναι και κάτι αξιοσημείωτο για να λέμε και την αλήθεια. Απλά είναι μια αναγνώριση. Όταν αυτή η χώρα (αγοραστικό κοινό) θα μπορεί να βιοπορίζει καλλιτέχνες (πέρα από μπουζούκια και ροκ μπάντες), τότε η λέξη αναγνώριση θα έχει όντως μια σημασία. Προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο. Παραμένω ο ίδιος, με τα ίδια ελαττώματα.
Ελληνικές δισκογραφικές και αμφιλεγόμενα δεδομένα στην χώρα του φωτός… Οι ανεξάρτητες Ελληνικές δισκογραφικές, όπως η εταιρεία που εμπιστεύτηκε τα remixes μου (σ.σ. Isigude records), νομίζω πάνε πολύ καλά γιατί υπάρχει ένα know how και ξέρουν πολύ καλά την αγορά του εξωτερικού όπου, κακά τα ψέματα, αυτός είναι ο στόχος. Αν περιμένεις από την Ελλάδα να επιβιώσεις νομίζω είναι πολύ δύσκολο, τουλάχιστον στην ηλεκτρονική μουσική. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, προσωπικά πιστεύω πως αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Σίγουρα υπάρχουν παντού κλίκες και κύκλοι που ποτέ δεν με απασχολούσαν. Θεωρώ πως κάποιοι μουσικοί αναγκάζονται να μπουν σε κύκλους για να επιβιώσουν. Προσωπικά ποτέ δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Όταν εκνευριζόμουν από κατάλοιπα στρατευμένης τέχνης, θυμόμουν πάντα τα λόγια του Ηλία: «το καλύτερο μέσον είναι η δουλειά σου». Θα μπορούσε να το έλεγε και ο Μιγιάγκι βέβαια!
Γίνονται πραγματάκια… To μόνο καλό με την κρίση είναι ότι μεγάλωσε η ανάγκη για έκφραση και δημιουργία. Οι προσπάθειες είναι πολλές και καλές ασχέτως αποτελέσματος. Όσον αφορά εμένα, θεωρώ πως είμαι ένα κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Έχω κάποια Residencies αυτόν τον καιρό στο κομμάτι του djing. Όσον αφορά την παραγωγή, αυτόν τον καιρό είμαι σε μια αναβάθμιση του στούντιο μου, αλλά παράλληλα τρέχουν κυκλοφορίες έξω.
Μια μέρα στο studio… Προτιμώ νύχτα η αλήθεια είναι, αλλά πρακτικά όπως το πες. Πιο παλιά μου έπαιρνε λιγότερο χρόνο. Όσο μεγαλώνω και μεγαλώνει και ο εξοπλισμός γίνομαι περισσότερο αναποφάσιστος σχετικά με το ποιo version θα κρατήσω. Πολλά κομμάτια είναι αποτέλεσμα one take recording, οπότε πριν δώσω κάπου demo έχω τουλάχιστον 4-5 διαφορετικά cuts. Συνηθίζω να γράφω μόνος μου αν και ποτέ δύο χέρια δεν είναι αρκετά για να ελέγξεις για παράδειγμα τέσσερα synthesizers.
Tην θυσιάζεις για… Μια αγάπη, μια ταινία με τον Μπιλ Μαρευ, ή να καθαρίσω τα synthesizers.
Cultila και επανάσταση… Υπάρχει ένα hype αλλά δεν με απασχολεί. Κάνω μουσική πέρα από μόδες και hype, κάνω κάτι το οποίο με εκφράζει, είτε το λες acid house, είτε italo wave, είτε balearic, είτε dub. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει μουσική, κάπου εκεί γύρω ήμουν. Τις επιρροές δεν θα τις ξεπεράσω ποτέ νομίζω. Το κομμάτι trend κτλ είναι ένα άλλο κομμάτι, το οποίο θα έλεγα πως είναι πιο πολύ οπτικό αν μου επιτρέπεις. Όλοι βέβαια έχουν βάλει το χεράκι τους, από δισκογραφικές μέχρι εταιρίες παραγωγής synth κτλ κτλ. Προσωπικά δεν με χαλάει κάτι αρκεί να μην υπάρχει προβατοποίηση. Ελπίζω να μείνει εκεί γιατί θυμίζει ωραίες, ρομαντικές εποχές.
Disco Italo προστάγματα σε όχι και τόσο disco θεσσαλονικοαθηναίικες πιάτσες… To Ιtalo sound είχε μια μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα του 80' που γρήγορα όμως ξεχάστηκε. Υπάρχουν αξιόλογα κομμάτια από την γείτονα χώρα και όχι μόνο italo disco. Γενικότερα έχω μια λατρεία στην Ιταλία, όπως γνωρίζεις, καθώς έχουν εξαιρετική αίσθηση του design σε όλους τους τομείς πέρα από τον ήχο. Αν ψάξεις τα καλύτερα ost του κόσμου ή τα best seller album όλου το κόσμου, θα δεις ότι κάπου κρύβεται ένας Ιταλός. Aν εξαιρέσεις κάποια κακογραμμένα pop Italo κομμάτια, υπάρχουν γύρω στα 80 διαμάντια, τα οποία δεν με έχουν προδώσει ποτέ όταν παίζω.
Άκουσες και σκάλωσες… Ό,τι έχει βγάλει η CAM RECORDS από το 1976 έως το 1990 (Creazioni Artistiche Musicali).
Απρόσμενα καλό… H κριτική που έκανε στο τελευταίο μου maxi-single, το Juno Records και το Phonica Records.
Προσδοκώμενα απαίσιο… Τα ναρκωτικά και η σχέση τους με την ηλεκτρονική μουσική.
Γοητευμένος από τα 80ς… H ποιότητα του super8 film αλλά και γενικότερα όλος ο πειραματισμός που επήλθε ακόμα και σε ελληνικά λαϊκοτράγουδα που επηρεάστηκαν από την synth πραγματικότητα. Στα 80s βγήκαν τα καλύτερα synthesizer και όχι μόνο. Γεννήθηκαν κινήματα, μουσικές, ιδέες, μαζική παραγωγή υπολογιστών και ένα σωρό νεωτερισμοί (πέρα από το κιτς).Απαράμιλλα γοητευμένος είμαι με την εξαιρετική μουσική των Fashion show στα 80's.
Έρωτας και φειδωλά κορμιά… Σε μια καλή βραδιά στο dancefloor νομίζω πως όλα επιτρέπονται, αρκεί ο κόσμος να καταλαβαίνει τι παίζω.
Ψηλοκάβαλο τζιν, στρόγγυλο γυαλί και δίσκος στο δεξί… Αναλογική κουλτούρα σε μια digital εποχή smartphones…Το μόνο καλό που κάνει είναι στον ήχο.Eίναι γενικότερα hype να είσαι έξω από την εποχή σου, βλέπε επιστροφή βινυλίου, κασσέτας και vhs αισθητικής. Ο χρόνος βέβαια θα δείξει αν όλο αυτό είναι μόδα ή θα παραμείνει έτσι analogue η αισθητική.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες…Όταν τύχει να παίζω κάπου για πρώτη φορά ή σε κάποια άλλη πόλη. Παράξενο αλλά και θαυμάσιο.
In the Dark Again… Eπανερχόμαστε δυναμικά βλέπω! Αγαπημένο Label (θυγατρικο της Snufftrax) σε raw industrial και wave ήχο. Το πρώτο μου release εκεί ως Zak Famellos, με το κομμάτι send me away έρχεται σε λίγες μέρες.
Πιο ενοχλητικό και από στραβοφορεμένο εσώρουχο… Η ταύτιση που έχει ο κόσμος με το γεγονός ότι η ηλεκτρονική μουσική είναι μόνο αυτή η λούπα που παίζεται στα clubs. Γενικότερα η λαγνεία του Έλληνα με την λούπα και τα 120 BPM. Θεωρώ πως η ηλεκτρονική μουσική έχει χάσει την έννοια της σύνθεσης. Απευθύνεται σε πολύ εύπεπτο κοινό με χαμηλές προσδοκίες αισθητικής.
Το καλύτερο βρώμικο… Αθήνα «Mιχαλακοπούλου» και Θεσσαλονίκη «Μαύρος».
Η Μέκκα… Η Αυστραλία.
Ακολουθείστε τον
εδώ και ακούστε τον εδώ.
https://www.mixcloud.com/zaqfamellos/
