P { margin-bottom: 0.08in; }

Νόρα Δημοπούλου

Κρατάω ένα ποτήρι γάλα μόνο όταν είμαι σπίτι μου

Αποτελεί ένα απο τα θεατρικά γεγονότα στην αρχή αυτής της άνοιξης. Οι Katayis Teater στον Χώρο Τέχνης SourLiBoom και μετά απο δύο χρόνια επιτυχίας σε Πάτρα και Αθήνα έρχονται στην Θεσσαλονίκη παρουσιάζοντας τη νέα δουλειά (την πρώτη για το θέατρο) του Ευθύμη Φιλίππου. Η Νόρα Δημοπούλου, μιας απο τους ηθοποιούς της παράστασης μιλάει στον Εξώστη για το έργο και τον συγγραφέα αλλά και μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στην παράσταση!

Ποιοι είναι οι Katayisteater ;

Οι Katayis teater ιδρύθηκαν το 2010 από μια ομάδα σπουδαστών του εργαστηρίου του θεάτρου act στην Πάτρα. Δουλεύουν πάνω σε δημιουργικές σωματικές τεχνικές και τρόπους επινόησης θεάτρικής δράσης και κειμένου από βασικά υλικά και ιδέες (creative physical theatre).

Ως τώρα έχουμε παρουσιάσει δουλειές μας στην πόλη της Πάτρας και στην περιφέρειά της και στην Αθήνα σε θέατρα και φεστιβάλ.
Παραγωγές ως τώρα:

Jonestown'' (2009, θεατρο ΑCT, σκην. Γ. Αγγελοπουλου), ''kÜrten'' (2010, QueenStudio, σκην. Γ. Αγγελοπουλου), ''Jonestown–Redux'' (2010, θεατρο ΑCT, σκην. Γ. Αγγελόπουλου), ''ΧΑΡΙΚΛΥ'' (2011, θέατρο ACT), ''ΧΑΡΙΚΛΥ 2ΣΕ1'' (2011, θέατρο ACT), «Το Κουτί» (2011, Bob Theater Festival, σκην. KatayisTeater) και ''Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα'' (2012-13,Φεστιβάλ Art is Hard, Θέατρο Άβατον – Αθήνα, Θέατρο ACT Πάτρα).

Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τον Ευθύμη Φιλίππου; Σας ενδιαφέρουν μόνο νέα έργα και νέοι συγγραφείς;

Η ομάδα μας ασχολείται κυρίως με το devised θέατρο-δηλαδή το θέατρο της επινόησης. Δημιουργούμε τις παραστάσεις μας από το μηδέν-γράφουμε μόνοι μας τα κείμενα, σκηνοθετούμε, γράφουμε τη μουσική μας, παίζουμε. Φυσικά πλαισιωνόμαστε από εξαιρετικούς συνεργάτες. Είναι η πρώτη φορά που οι katayis ασχολούμαστε με υπάρχον κείμενο, το οποίο δεν είναι καν δικό μας. Το βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου ήταν για μας μια πραγματική αποκάλυψη. Η συνεργασία με τον συγγραφέα ήταν πραγματικά άψογη. Είμαστε πολύ περήφανοι για την πορεία της παράστασης καθώς είναι η πρώτη φορά που το «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» ανεβαίνει στο θέατρο και λόγω του ιδιαίτερου ύφους του ήταν για μας ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα.

Τα κινηματογραφικά σενάρια του Ε. Φιλίππου έχουν έναν ιδιαίτερο σαρκασμό και μια αποστασιοποίηση για τις μοντέρνες σχέσεις. Ισχύει αυτό και στον θεατρικό λόγο;

Το κείμενο του Φιλίππου δεν ήταν θεατρικό. Την δραματουργική επεξεργασία την κάναμε οι ίδιοι, σεβόμενοι φυσικά την παράλογη λογική του έργου. Αν γνωρίζεις όμως το υπόλοιπο έργο του συγγραφέα γρήγορα καταλαβαίνεις ,παρακολουθώντας την παράσταση, ότι υπάρχει μια κοινή αισθητική και μια προβληματική γύρω από όλων των ειδών τις σχέσεις. Οικογενειακές, προσωπικές αλλά και σχέσεις με τον ίδιο μας τον εαυτό και την κοινωνία ,όλα μπαίνουν στο στόχαστρο και όλα τα αφόρητα ελληνικά κλισέ αποκαθηλώνονται. Όλο το έργο είναι ένας μεγάλος διάλογος ανάμεσα στους ήρωες, για πράγματα οικεία που όλοι σκεφτόμαστε και συζητάμε καθημερινά, για εμπειρίες που όλοι οι θεατές έχουν ζήσει και θα αναγνωρίσουν.

Η παράσταση κινείται μεταξύ πραγματικού και φανταστικού? Μοναξιάς και συντροφικότητας;

Σας επισημαίνω ότι ο τίτλος είναι παγίδα. Είναι πραγματικός αυτός ο διάλογος; Και πού ακριβώς συμβαίνει; Και οι ήρωες είναι δύο; Είναι ένας; Μήπως είναι ένας και όλοι οι άλλοι είναι περαστικοί; Μένουμε ποτέ πραγματικά μόνοι ή πάντα μας κυνηγάει ο εαυτός μας; Και τελικά γιατί να σας πούμε; Για να έρθετε και να τα ξέρετε ήδη όλα και μετά να ζητάτε τα λεφτά σας πίσω;

Η ζωή κινείται μεταξύ διάλογων ή είναι παράλληλοι μονόλογοι;

Στην σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, της αποξένωσης και της απομόνωσης μπλα μπλα μπλα… Δεν γίνεται να προχωράς στη ζωή με μονολόγους. Είναι βαρετό και το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις πραγματικά μόνος. Στους ανθρώπινους διαλόγους συνήθως είτε υπάρχει ένας που επικρατεί είτε επέρχεται ένας συμβιβασμός ανάμεσα στους δύο. Σίγουρα πάντως το ένα μέρος είναι πιο δυνατό από το άλλο. Είναι φυσικά θέμα επιχειρημάτων… Εμείς δεν σκοπεύουμε να πείσουμε πάντως αλλά να βάλουμε το κοινό στο παιχνίδι του έργου. Αυτό είναι το μεγάλο μας στοίχημα, καθώς πρόκειται για μια παράσταση με ιδιαιτερότητες.

Χρησιμοποιούμε κόκκινο στυλό όταν δεν βρίσκουμε μπλε? 

Το κόκκινο είναι πιο ανάλαφρο, πιο χαρούμενο πιο κοριτσίστικο ίσως. Παρ’ όλα αυτά συνήθως όταν γράφουμε με κόκκινο είναι επειδή δε βρήκαμε μπλε. Και αυτή η δικτατορία του μπλε πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή. Περισσότερες πληροφορίες επί σκηνής.

Εσύ Νόρα πότε κρατάς ένα ποτήρι γάλα;

Το γάλα είναι κάτι υγρό, γνώριμο και ζεστό. Το πίνω μόνο σπίτι μου και συνήθως ή με πολύ οικείους ανθρώπους, πολύ πρωί ή πολύ βράδυ. Επίσης αντίθετα με το αλκοόλ δεν το μοιράζομαι ποτέ με ξένους ανθρώπους. Αν η ερώτηση είναι παγίδα για το αν κρατάω και στη παράσταση ένα ποτήρι γάλα, αυτό δεν θα το αποκαλύψω…

Κάτι που δεν προλάβαμε να πούμε για την παράσταση;

Η παράσταση ξεκίνησε να παίζεται στην Πάτρα τον Μάρτιο του 2012. Από τότε έχει παιχτεί σε Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης ενώ συνεχίστηκε με sold out παραστάσεις στο θέατρο Άβατον στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2012. Είναι η πρώτη φορά που οι katayisteater παρουσιάζουμε δουλειά μας στην Θεσσαλονίκη και ανυπομονούμε να γνωρίσουμε το κοινό της!