μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Βιργινίας Τσιτιρίδου
Εγώ δεν έκανα τίποτα.
Απλώς μεταφέρω ό,τι αξιώθηκα να ακούσω και πόνεσε περισσότερο.
-Πάτερ, ο αυνανισμός είναι αμαρτία;
-Όχι τέκνο μου. Ο αυνανισμός δεν είναι αμαρτία. Ο αυνανισμός είναι μοναξιά. Η μοναξιά είναι αμαρτία.
-Άντρας με άντρα είναι φυσιολογικό μαμά;
-Ναι παιδί μου.
Έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και 20 χρόνια. Του 'φτιαξα έναν καφέ. Μου πρόσφερε τσιγάρο. Το πήρα. Το άναψα. Το ρούφηξα. Ήταν θαύμα. Σαν έρωτας. Παράνομος.
-Γυναίκα με γυναίκα;
-Ναι παιδί μου.
Είμαι ευτυχισμένη. Έχασα 30 κιλά. Γι' αυτό και δε με δέρνει πια. Τι χαζή που ήμουν. Γιατί δεν το 'χα κάνει νωρίτερα;
-Δύο άντρες και μια γυναίκα, φυσιολογικό;
-Πολύ παιδί μου.
Ήταν υπέροχα άγνωστος και νέος. Άμαθος και τρυφερός. Υπέροχη ήταν και η νύχτα μέσα του. Την άλλη μέρα μου είπε πως ψήφισε Χρυσή Αυγή. Ένιωσα βιασμένη.
-Δύο γυναίκες κι ένας άντρας;
-Φυσιολογικό παιδί μου.
-Έχει τρελό φεγγάρι απόψε. Θα πέσει πάνω μου. Δεν είμαι καλά. Σε ικετεύω έλα να κοιμηθούμε μαζί.
-Αχ πουλάκι μου… πιες ένα ζεστό γάλα.
-Και το ανώμαλο τότε ποιο είναι ρε μαμά;
Δεν θέλω να γαμηθώ. Ξέρεις τι θέλω; Να μπω μέσα σε μια μεγάλη αγκαλιά και να πλαντάξω στο κλάμα. Αυτό.
-Ανώμαλο, παιδί μου, είναι όταν ένας από τους παραπάνω δεν αγαπάει τον άλλο…
ΑΝΤΕ ΑΓΑΠΗΣΟΥ ΛΟΙΠΟΝ
