Μια
συνομιλία με τη ζωγραφική της Αιμιλίας
Ξανθοπούλου
Αγαπημένο
μου,
Γυμνές
οι λέξεις χωρίς το απαλό σου χάδι, αμήχανα
τα δάχτυλα, μοιάζουν να απορούν. Τα χείλη
μισάνοιχτα, ακόμα περιμένουν.
Ανασαίνω
το δωμάτιο που μέχρι χθες υπήρχες. Σε
ψάχνω στις κουρτίνες, ακολουθώ τα ίχνη
σου στους τοίχους, στο πάτωμα… ναι
πέρασες από δω, έστριψες από κει, άναψες,
σβήσαμε αγκαλιά, στα χέρια μου… κι
αχόρταγη ζητούσα και διψούσα κι άλλο…
κι άλλο.
Όχι
δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω.
Γι’ αυτό σου γράφω, να ξορκίσω με πλήκτρα
την απόφαση, το πείραμα, την απουσία.
Μια αγάπη που ‘γινε δίκοπο μαχαίρι ή
έστω… τσιγάρο ηλεκτρονικό.
Μέχρι
τα 20 ήμουν φανατική κατά. Από παιδιά, με
τον αδερφό μου, κρύβαμε τα πακέτα των
επισκεπτών, στις διακοπές πετούσαμε σε
απόκρημνα φαράγγια τον καπνό της πίπας
του πατέρα ή λοξοκοιτούσαμε τις σπάνιες
φορές που η μαμά έκανε ένα τσιγαράκι με
τον καφέ και τις φιλενάδες της. Ο αδερφός
δεν το βαλε ποτέ στο στόμα του. Κι εγώ…
Αφού το απέφυγα στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο,
στον έρωτα, στη θλίψη και στα πρώτα
χρόνια του Πανεπιστημίου… βρέθηκε μια
Φολέγανδρος στη μέση του πελάγους, εγώ
πάνω της για τις πρώτες μου μοναχικές
διακοπές, μια ωραία θέα, χωρίς παρέα,
που έπρεπε κάπως να μοιραστεί. Ο φίλος
μου ο καπνός, σκέφτηκα τότε και με
τρεμάμενα χέρια και φωνή αγόρασα το
πρώτο μου πακέτο. Και σπίρτα. Και φυσούσε.
Κι ούτε να το πιάσω δεν ήξερα. Αλλά ήταν
ωραία. Και μετά άρχισαν τα φαντασιόπληκτα:
το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τα camel
άναβε ρουφούσε και εισέπνεε ζαλισμένες
εικόνες. Γινότανε Πυθία και ψέλλιζε
χρησμούς ακατανόητους. Και μες τη θολούρα
του τοπίου, επινοούσε διαλόγους, όνειρα,
κείμενα, παρέες… Οι μικροί στεναγμοί
του τσιγάρου που καίει ήταν ασορτί με
τους δικούς της που ήταν είκοσι χρονών
κι ήθελε να τα ζήσει όλα. Ως το φίλτρο.
Αλήθεια,
περάσαμε όμορφα. Είσαι απ’ τις πιο
γοητευτικές αδυναμίες μου. Μια μετέωρη
επιθυμία που ξεντύνεται πέπλα καπνού
και χορεύει στον αέρα. Μια χαρμάνα στιγμή
που ζητάει απεγνωσμένα μια φωτιά. Μια
πολύχρωμη ζωή, νοτισμένη από μια μεθυστική
εθιστική σταγόνα δηλητήριο. Αν ήταν η
μόνη… μπορεί απτόητη να συνέχιζα. Μα
τα γύρω σταλάζοντα φαρμάκια είναι τόσα
πολλά… που θες, που να πάρει, τουλάχιστον
ελεύθερα και καθαρά… να ξαναμυρίσεις,
να ξαναγευτείς, να ξανανανπνεύσεις. Να
θυμηθείς πώς είναι να νιώθεις ανεξάρτητος
κι απαλλαγμένος ακόμα κι απ’ την
αγαπημένη σου συνήθεια.
Αγαπημένο
μου… όχι δεν είναι αποχαιρετισμός….
Είναι ένα γράμμα ξόρκι… να σφραγίσει
την απόφαση, το πείραμα, την απουσία.
Έτσι σαν φόρος τιμής σε εκείνο το
εικοσάχρονο κοριτσάκι που ήθελε να τα
ζήσει όλα…
Ειλικρινά
Μ-εθισμένο,
Παραμύθι
