Όλα εκείνα τα μικρά, υπέροχα πράγματα. Όλα εκείνα τα απλά και καθημερινά. Δίχως γιρλάντες, φανφάρες και επιτηδευμένα χρώματα.
Με πόσα λίγα και μικρά ζούμε οι άνθρωποι; Με πόσα ελάχιστα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι;
Όλα εκείνα τα υπέροχα πράγματα γύρω μας. Κι εκείνα μέσα μας. Εκείνα που αγγίξαμε και άλλα που μας περιμένουν.
Το χρώμα του παγωτού μπανάνα-φράουλα.
Το στόμα ενός μωρού-δίχως δόντια, σε σχήμα άψογης καρδιάς.
Μια αγκαλιά με χέρια ορθάνοιχτα.
Οι καραμέλες φράουλα.
Η μυρωδιά πίσω από τα αφτιά αγαπημένων προσώπων. Κι ο χτύπος στο στέρνο τους.
Οι ρυτίδες που αγκαλιάζουν τα μάτια όταν εκείνα χαμογελούν πραγματικά.
Οι καλοκαιρινές μπόρες και οι ολοστρόγγυλες στάλες που αφήνουν αμανάτι στα τζάμια.
Οι βαριές ανάσες από δυο σώματα που αγαπήθηκαν.
«Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή, δεν είναι πράγματα». Όντως! Το λέει κι ένας φίλος και φουσκώνει από περηφάνια, λες και τούτο δεν είναι ένα απ' τα μεγάλα κλισέ των καιρών.
Είναι όμως κάποιες φορές ανάγκη να το πιστέψεις. Να αντικρίσεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Με ύφος λαγαρό, με την ευσπλαχνία του σκότους, με το φως του ήλιου, με τσαγανό και θάρρος. Μη χάνεσαι ξανά στην εσάνς της αποτυχίας σου, μέσα σε άγονες σιωπές, πίσω από στιγμές άχρωμες και άοσμες.
Η ζωή δεν είναι ωραία εξολοκλήρου, μήτε εύκολη. Το ξέρω καλά. Μα έχει τόσα να σου μάθει…
