Λίγο η αναμονή για την Eurovision, λίγο οι Απόκριες και τα σαρακοστιανά, και το έθνος με το αντιρατσιστικό DNA μεταμορφώνεται παραχρήμα σε μιτοχόνδριο γλυκιάς Χιονάτης. Και όχι απαραίτητα μιτοχόνδριο εγκεφαλικού κυττάρου. Πώς αλλιώς εξηγούνται τα μετά Κατίδη γραφόμενα σε διάφορα μπλογκς τύπου protagon (Θεοδωράκης) και gazzetta (Σαμπράκος) που ευαγγελίζονται μια διάπλαση των παίδων με τη δημιουργία χρηστών προτύπων βάσει της διδαχής δια το κακοήθες του ναζιστικού χαιρετισμού του αγράμματου τέκνου. Τρομάζω ακόμα και που χρησιμοποιώ στο γραπτό μου το οριστικό άρθρο ‘του’ και όχι το αόριστο ‘ενός’, γιατί συμβάλλω στην καθιέρωση της έννοιας ‘Κατίδης αντιναζιστικό πρότυπο’. Ουαί.
Τελικά, οι Γερμανοί πρέπει να είναι ανόητος λαός. Κακώς εφάρμοσαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο την πολιτική εξάλειψης ναζιστικών στοιχείων, αποδέχτηκαν τον έλεγχο τρίτων κρατών και διεθνών οργανισμών, ενσωμάτωσαν στη διδασκαλία της Ιστορίας το ολοκαύτωμα και τη σκληρή πραγματικότητα για νικητές και ηττημένους ενός ολόκληρου πλανήτη, αντιθέτως όφειλαν να διδάξουν τον Αγώνα του Ντολφ –χαϊδευτικό του Άντολφ, αφού συζητάμε για ανόητα παιδάκια- στα σχολεία για να θυμούνται οι νεότεροι πόσο κακός είναι ο ναζιστικός χαιρετισμός των αθώων ΕςΕς. Εμείς οι Έλληνες, με την εκ Θεού σοφία και κατά το δοκούν γλυκύτητα, έπρεπε για μια ακόμα φορά να δώσουμε τα φώτα μας στους κοιμισμένους και να τους διδάξουμε το αντιναζιστικό πρότυπο ‘Κατίδης’ σε Κρυφά Σχολειά φωνάζοντας κολοκοτρώνεια ‘ΟΧΙ, μην σηκώνεις το χέρι’. Θυμάμαι, πριν μια δεκαετία, τον ξάδερφο μου σε νεαρή ηλικία αλλά με αρκετά μεστωμένο και πεπαιδευμένο μυαλό να κάνει –χάριν αστειότητας- στη φίλη μου, Ζίλκε, τον ναζιστικό χαιρετισμό σκούζοντας ‘Χάιλ Χίτλερ’. Το ότι μετά από λίγα δευτερόλεπτα έσκουζε από τον πόνο, επειδή η φίλη τον είχε κάνει μαύρο στο ξύλο από τα χαστούκια, είναι μάλλον λάθος της Γερμανίδας, επειδή δεν είχε διδαχθεί τον ‘Κατίδη’ πρότυπο στο νηπιαγωγείο και έβλεπε κωμωδίες της Βουγιουκλάκη.
Όταν διάβασα τα άρθρα των δημοσιογράφων που αναφέρω άνωθεν, ήρθε στο μυαλό μου αυτό το τρομακτικό, αλήστου μνήμης επί κυβερνήσεως Καραμανλή ‘ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό’. Εκείνη την τραγική προσπάθεια αιτιολόγησης της παρανομίας με τη δημιουργία της σοφιστείας περί ‘συλλογικής ηθικής’ δεν την ξέχασα ποτέ, δεν μπόρεσα να την καταπιώ. Ήτοι, ότι ορίζουν λίγοι δια νόμου, πρεσβεύουν όλοι ωσάν ηθική. Με λίγες απλές λέξεις αναιρείς την αίσθηση του δικαίου, αφαιρώντας την έννοια της τιμωρίας, το ‘ανοιχτών των θυρών’ μετατρέπεται σε προσφιλές χάιδεμα του ώμου, ο βιαστής της πραγματικότητας –με όποια ποιότητα, αισθητική και προσωπική ηθική- μπαίνει στο παιχνίδι όχι κυρίως ως τιμωρούμενος αλλά ως εξιλαστήριο θύμα και γίνεται παιδευτικό πρότυπο, επειδή –και εδώ πηγάζει το αμφίδρομο της συλλογικής ηθικής που χαρτογραφούν οι γράφοντες- οι κακοί της κοινωνίας μια συλλογικής εγκαθιδρυμένης ηθικής οφείλουν να αναγνωρίσουν το λάθος τους στην επιλογή του αιώνιου κανόνα επιβράβευση-τιμωρία και να παραμερίσουν για την αναμόρφωση του γένους. Συνεπώς διαβιώ σε ένα matrix στρεβλής ηθικής, δεν μου αναγνωρίζεται ουδεμία ψυχική δύναμη και προσωπική παιδεία και πρέπει να επιστρέψω στα θρανία γιατί ο Γκέμπελς έπαιζε καλό ποδόσφαιρο και δεν είχε χρόνο να δει στο youtube το βίντεο με τον Καιάδα να κράζει ‘εγέρθητου’ και ας ειν’ και χέρι.
Κύριοι, την εβδομάδα που πέρασε, το word στους υπολογιστές σας δεν γνώρισε ένδοξες στιγμές, διότι πήγατε να μου στερήσετε την προσωπική μου ηθική και δεν σας το επιτρέπω. Θα φτάσω δε στο σημείο να γράψω ότι τα μελιστάλαχτα κείμενα σας έχουν τη φαιδρότητα του τραβήγματος αυτιού σε μικρά παιδιά, αφού τόσο συμπονάτε το παιδί Κατίδης και αναζητάτε απεγνωσμένα ένα πρότυπο για τους νεανίες στα σχολεία. Αν τόσο το ποθείτε, σας παραπέμπω στη φωτογραφία του κειμένου μου, είναι ένας νεαρός από την Ουγκάντα που πήρε μέρος στο πρώτο gay pride που οργανώθηκε στη χώρα, όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο. Ίσως κατά αυτό τον τρόπο μιλήσουμε επιτέλους για άντρες και όχι για παιδάκια.
