Γιατί προτιμώ την λέξη τέλος; Επειδή μου αρέσει πολύ η
δυναμική αυτής της λέξης. Επειδή κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή. Επειδή σε
βγάζει από κάθε ψυχολογικό αδιέξοδο. Και επειδή ρέπω προς την απαισιοδοξία και προσπαθώ
να βλέπω τη ζωή θετικά(με πολύ κόπο ενίοτε), πιστεύω πως ένα οριστικό τέλος
είναι προτιμητέο σε μια κατάσταση που σε δυσαρεστεί, σε μια σχέση που την έχεις
τραβήξει από τα μαλλιά, παλεύεις να την σώσεις αλλά παρόλα αυτά παραμένει
δυσλειτουργική, σε μια δουλειά που είναι σαν καταναγκαστικό έργο και πιέζεσαι.
Όταν τελειώνεις οτιδήποτε σου δημιουργεί αρνητικά
συναισθήματα (γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να πάρει κάποιος μια οριστική
απόφαση για κάτι στο οποίο έχει επενδύσει χρόνο, χρήμα, συναίσθημα, ψυχή) η
αίσθηση που έχεις μετά είναι σαν να λυτρώνεσαι, σαν να γεννιέσαι ξανά. Το τέλος
με παραπέμπει στην κάθαρση. Όπως στις αρχαίες τραγωδίες που ο ήρωας έχει περάσει
όλα τα δεινά αλλά στο τέλος του έργου αποφορτίζεται. Δεν λέω πως ένα τέλος
είναι πάντα ευχάριστο επειδή ο ήρωας μπορεί να πρέπει να υποστεί τις συνέπειες
των επιλογών του, έχοντας έρθει αντιμέτωπος με τη μοίρα του, σίγουρα όμως έχει
λυτρωθεί.
Όλα τα άσχημα που μας συμβαίνουν πρέπει να είναι και
περασμένα και ξεχασμένα. Θέλει πολύ δύναμη να πεις τέλος και να το πιστεύεις
πραγματικά διότι περισσότερο σου παίρνει χρόνο να το συνειδητοποιήσεις πρώτα
εσύ ο ίδιος. Αξίζει, όμως, πέρα για πέρα. Δίνεις χώρο στο καινούργιο, στο
άγνωστο να εισβάλει δυνατά στη ζωή σου και αυτό το θεωρώ πολύ μαγευτικό.
Θυμάμαι όταν ήμουν μαθήτρια στο λύκειο, μαθαίναμε για την
φιλοσοφία αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Τότε μάλλον δεν τα εκτιμούσαμε και πολύ
αυτά τα μαθήματα αλλά τώρα μεγαλώνοντας, κατανοώ την σπουδαιότητα της
φιλοσοφίας στη ζωή μας και έχω κρατήσει στο μυαλό μου την τελολογική προσέγγιση-αντίληψη
του Αριστοτέλη. Σύμφωνα μ’ αυτή, όλα στη ζωή έχουν ένα τέλος (όπου τέλος =
σκοπός). Μου αρέσει, λοιπόν, να σκέφτομαι ότι για το κάθε τέλος που βάζω,
εξυπηρετείται και ένας συγκεκριμένος σκοπός στη ζωή μου. Και έτσι μου φαίνεται
πως μειώνεται το αρνητικό φορτίο που κουβαλάει αυτή η λέξη και φαντάζει ακόμα
πιο συμπαθητική στα μάτια μου.
Συμβαίνει άλλωστε και στις ταινίες μετά τους τίτλους τέλους.
Ο θεατής είναι πάντα ελεύθερος να φαντάζεται ότι «έζησαν αυτοί καλά και εμείς
καλύτερα».
