Στα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης

Συγγραφέας αινιγματικός, πρωτοπόρος στο αστυνομικό μυθιστόρημα και στις ιστορίες τρόμου ή φαντασίας, ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε «στοιχειώνει» τη μικρή, ατμοσφαιρική αίθουσα του θεάτρου Έξω από τα Τείχη. Η παράσταση ξεκινά με έναν ασυνήθιστο τρόπο, ένα σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα, που αναδεικνύει την διαφορετικότητα της γραφής του και τον ταραχώδη βίο του, στοιχεία που τον οδηγούσαν σε μια ιδιότυπη λογοτεχνική περιθωριοποίηση.

Δύο ιστορίες του Πόε αποτελούν το δραματουργικό υλικό της συγκεκριμένης παράστασης. Στη μάσκα του κόκκινου θανάτου κυριαρχεί το στοιχείο της απειλής. Το κείμενο —με έντονη αλληγορική διάσταση— περιγράφει τον τρόμο που σκορπά η εμφάνιση μιας αρρώστιας και την προσπάθεια των αρχόντων να την αποφύγουν, διασκεδάζοντας, κλεισμένοι μέσα σε έναν επιβλητικό πύργο, ενώ η αρρώστια σκοτώνει τους φτωχούς που είναι έξω. Η Καίτη Σαμαρά επιλέγει να παρουσιάσει το πρώτο αφήγημα με την μορφή ενός θεατρικού αναλογίου.

Μοιράζει το βάρος της αφήγησης σε επτά ακίνητα πρόσωπα που προσπαθούν να μεταφέρουν μόνο με το λόγο, εικόνες και συναισθήματα από τον εφιαλτικό κόσμο του Πόε. Οι περιγραφές χώρων και καταστάσεων είναι εξαντλητικές, με πληθώρα λεπτομερειών, με αποτέλεσμα η προσοχή να ξεφεύγει και το βλέμμα να μαγνητίζεται από τις εικόνες που προβάλλονται στον τοίχο και υπογραμμίζουν τα στοιχεία της αφήγησης.

Εκ διαμέτρου αντίθετο είναι το θεατρικό αποτέλεσμα στη σκηνική μεταφορά της δεύτερης ιστορίας, της Βερενίκης. Εδώ παρουσιάζεται, μέσα από την αλληλεπίδραση των σωμάτων των ηθοποιών και την πλαστικότητα των κινήσεων τους, ο έρωτας του Αιγέα για την ξαδέλφη του Βερενίκη. Ο τρόμος και ο θάνατος κάνουν την εμφάνιση τους μέσα στο ημίφως που δημιουργούν τα κεριά, στον ατμοσφαιρικό σκηνικό χώρο που δημιούργησε ο Απόστολος Αποστολίδης, και είναι γεμάτος με αναφορές στην προσωπικότητα του συγγραφέα με αμέτρητα βιβλία και μαύρα μπουκάλια —μια από τις πιθανές αιτίες θανάτου του Πόε εικάζεται πως ήταν ο αλκοολισμός— να γεμίζουν τη σκηνή.