Ο Al Pacino επιστρέφει. Εισερχόμενος σε ένα ρόλο – alter ego του εαυτού του. Ως ηλικιωμένος ηθοποιός, Simon Axler, με ακραία υπαρξιακή αγωνία μπρος στο εναπομένον μέλλον, που μεγαλώνει τόσο λόγω της καθημερινότητας, όσο και της άλλοτε επιτυχημένης καλλιτεχνικής του πορεία. Μέσα από οράματα του παρελθόντος, αλλόκοτης καλλιτεχνικής φιλοδοξίας ή και υστεροφημίας, και μέσα από μια σχέση αυτοκαταστροφική με ένα νέο κορίτσι, σεξουαλικά μπερδεμένο, ο Simon βγαίνει λαβωμένος, παρά τις όποιες προσπάθειες του.
Μπερδεμένοι όλοι με λίγα λόγια. Όπως ο ίδιος σκηνοθέτης, που προσπαθεί να μιλήσει με ένα σενάριο πολύ επιτηδευμένο, βασισμένο σε μια στερεότυπη ιδέα. Την έννοια της φιλοδοξίας του κάποτε ανατέλλοντος αστεριού που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, αργά και προοδευτικά – εν τέλει τραγικά ή στην προκειμένη κωμικοτραγικά. Γιατί το όλο concept που έχουμε δει τελευταία με κάθε πιθανό τρόπο και ερμηνεία (με πρώτο το Birdman και σε συνέχεια το Clouds of Sils Maria, Maps to the Stars κ.α.) προσπαθεί να βγάλει μια αλά Woody Allen χιουμοριστική γλυκάδα της πτώσης και της καταρράκωσης του δυτικού ανθρώπου. Ο Al Pacino, σε δυνατό και θαρραλέο ρόλο, αφού είναι σαν να παίζει τον εαυτό του [είναι ήδη 75 χρονών], μοιάζει να βρίσκεται μόνιμα σε ένα θεατρικό ρόλο, να είναι ένα αντικείμενο, μια μάσκα, μια καρικατούρα λατρείας ή και μίσους ή καλύτερα προϊόν εκμετάλλευσης καλλιτεχνικής και ψυχικής από φίλους, συνεργάτες, ψυχιάτρους, την όμορφη κοπελιά μα και λεσβία (Greta Gerwig) που έχει βαθιά ερωτευτεί. Ο καθένας θέλει να καλύψει τις δικές του ανάγκες και ο Pacino βρίσκεται στην δίνη αυτών – αν και μέσα σε τούτη την «χρησιμοποίηση» του νιώθει ευγνώμων για ένα τελευταίο φτερούγισμα ζωής – παραλλήλως έτοιμος για μια τελευταία άκρως αυτοκτονική σχεδόν ρεβανσιστική «πράξη» που θα μνημονευτεί. Μια πράξη απόλυτης φιλοδοξίας. Κλάψτε με και χειροκροτήστε με. Θλιβερός και αξιοπρεπής. Και ο κάποτε κραταιός ηθοποιός, θα πέσει ως Βασιλιάς Ληρ σε μοντέρνα εκδοχή.
Η ταινία δεν προχωρεί όμως. Δεν λειτουργεί βαθιά συνειρμικά. Είναι αρκετά επιφανειακή, οριζόντια και γραμμική, επιδερμικά πολύπλοκη, κακέκτυπο του Birdman, και αν έλειπε ο σπουδαίος Al Pacino και τα χαρακτηριστικά της σκέψης του συγγραφέα Philip Roth – που σε νουβέλα του στηρίζεται το σενάριο- , η ταινία θα αδυνατούσε πλήρως να μιλήσει. Τώρα στέκει φωτεινή στο πανί μα και σχετικά απαρατήρητη.
