Σκηνοθεσία: Daniel
Barnz
Ηθοποιοί: Jennifer
Aniston, Adriana
Barraza, Anna Kendrick, Felicity Huffman
Θα μπορούσε να πει κάνεις, ότι η νέα ταινία της Τζένιφερ Άνιστον (γιατί
περί αυτού πρόκειται) φέρνει στο νου ένα πλούσιο παιχνίδι των σκιών, των
αντιφάσεων και των καταπιεσμένων συναισθημάτων, ανάμεσα σε μια προνομιούχα
μεγαλοαστή του Λος Άντζελες και την ακούραστη, ευγενική, σχεδόν οικουμενική
μητρική φιγούρα της Μεξικανής οικονόμου, η οποία υπομένει τις ιδιοτροπίες, την
κακή συμπεριφορά και τις ατέλειωτες απαιτήσεις τις εργοδότριάς της, αλλά
ταυτόχρονα επιμένει να βασίζεται στην βαθιά κρυμμένη καλοσύνη και ανθρωπιά που
μόνο ίσως αυτή βλέπει και κανένας άλλος (κάτι σαν τη σχέση της Τζιν και της
Μαρία στο “Crash” του Πολ Χάγκις
για να γίνεται πιο κατανοητό). Το πρόβλημα όμως είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία
δεν έχει αυτόν τον προσανατολισμό. Στηριζόμενη σε ένα επιγραμματικό σενάριο, που
μοιάζει να βαδίζει εξαντλημένο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο, συστήνεται από την
αρχή ως μια βιτρίνα έκθεσης των δραματικών ερμηνευτικών ικανοτήτων της διάσημης
Αμερικανίδας ηθοποιού.
Η Άνιστον λοιπόν, ανταποκρίνεται επάξια στο ρόλο μιας πλούσιας και κυνικής
γυναίκας, εθισμένης σε βαριά παυσίπονα, αποτέλεσμα ενός συνταρακτικού γεγονότος (παρά
την προσπάθεια μη αποκάλυψης, γίνεται αντιληπτό σχεδόν ευθύς εξ αρχής το έχει
συμβεί), που έχει σημαδέψει τόσο ολόκληρο το σώμα, όσο και την ψυχή της. Το
απαραίτητο τσαλάκωμα της εικόνας είναι προφανές, όμως αυτο που κερδίζει τις
εντυπώσεις είναι η απόλυτα εύστοχη μετάδοση -κατεξοχήν μέσω της θεατρικότητας- του
αφόρητου, αδιάκοπου πόνου που βιώνει. Οργισμένη και ακατάλληλη να διαχειριστεί
οποιοδήποτε συναίσθημα, δείχνει δύσκαμπτη σωματικά και ψυχικά, αποφεύγοντας
συστηματικά να κοιτάξει την αντανάκλασή της σε έναν εικονικό καθρέφτη που
μονιμά η αφήγηση τοποθετεί μπροστά της. Ανάμεσα σε αναμνήσεις, ένοχες σκέψεις, εφιάλτες
και αυτοκτονικές παρορμήσεις, η Άνιστον φέρνει στα μέτρα της έναν ρόλο-πρόκληση,
που όμως δεν φτάνεις ποτέ σε σημείο να μισήσεις. Αυτό που κατορθώνει είναι το
ακριβώς αντίθετο, να κερδίσει την συμπάθειά, ίσως και λίγο τον οίκτο σου. Οι
απρέπειες στη συμπεριφορά, ή τα στιγμιότυπα μισάνθρωπης απομόνωσης, δεν
εξυπηρετούν σε τίποτε, παρά μόνο στο να εντείνουν την αίσθηση της εύθραυστης
προσωπικότητας που έχεις μπροστά σου, ή έστω (και αυτό μάλλον είναι σκηνοθετικά
επιθυμητό), την απεγνωσμένη της ανάγκη για ανακούφιση. Πάντως, το αναμφίβολα
εύστοχο κωμικό τάιμινγκ της ηθοποιού, μοιάζει να μην την εγκαταλείπει, ούτε να
την απογοητεύει, μετατρέποντας τις σκηνές της συνεχόμενης τριβής με την οικιακή
βοηθό της (εξαιρετικά αποτελεσματική η Αντριάνα Μπαράτσα στο ρόλο της Σιλβάνα) αναμφίβολα
στο πιο ενδιαφέρον και παράλληλα γλυκόπικρα ζωηρό σημείο της ιστορίας.
Παρότι ο χαρακτήρας μοιάζει εν τέλη να αποκτά (εύκολα ή δύσκολα) το
πολυπόθητο βάθος, μέσω κυρίως της επαρκούς σκηνοθεσίας του Ντάνιελ Μπάρνζ, ωστόσο
το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται αξιοθαύμαστα ελαφρύ σε δραματουργία, δίχως
να συνεπαίρνει, αλλά ούτε και να ταυτίζει. Εκείνο που ξεχωρίζει -και ίσως
καταφέρνει πολύ περισσότερα απ’ ότι το φιλμ σε όλη του τη διάρκεια- είναι ένα
μικρό, λυτρωτικό, σχεδόν εξπρεσιονιστικό πλάνο, που καδράρει κεντρικά την αιτία
της τραγωδίας, αφήνοντας επιδεικτικά σε μια γωνία την διασωθέντα, που προσπαθεί
να βρει έστω και λίγο χώρο να αναπνεύσει μέσα στα συντρίμμια της χαμένης της
ζωής. Πέραν αυτού, το “Cake” διαγράφει μια πολύ συγκεκριμένη και περπατημένη τροχιά,
ακολουθώντας πιστά θαρρείς το κινηματογραφικό “εγχειρίδιο” της θεραπείας από
ένα βαρύ ψυχολογικό τραύμα, στραγγίζοντας κάθε αίσθηση αυθεντικότητας, έκπληξης
ή ανατροπής όσο έντονα (και ευπρόσδεκτα) κι αν παίζει η πρωταγωνίστριά του. Ο
καταληκτικός κατάφωρος συμβολισμός, εξυπηρετικός αλλά προδιαγεγραμμένος, έρχεται
απλά να επιβεβαιώσει την αίσθηση ξαναζεσταμένου φαγητού (ή καλύτερα μισοψημένου
κέικ) που αυτή η μονότονη, χαμηλών ρυθμών ταινία αναδίδει.
Η ταινία προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη στους εξής
κινηματογράφους: Odeon Πλατεία, Ster Cinemas Μακεδονία, Village Cinemas Λιμάνι
