Ένας μαλακός ήρεμος καταρράκτης και ένα παιδί να βρέχεται κάτω από αυτόν. Τον ανακαλύπτει και χαίρεται!
Είναι παιδί της πόλης, της σύγχρονης με εμένα γενιάς.
Παίζει με το σώμα του, το νερό, τις αισθήσεις του και απολαμβάνει. Τσαλαβουτάει, χτυπάει τα χέρια του στο νερό, το πετάει ψηλά και αφήνει χαρούμενες φωνούλες. Χαίρεται με όλες τις αισθήσεις του. Βρίσκεται σε μια διαδικασία εμπειρίας, σε διαδικασία ένωσης με το βασικό στοιχείο που υπάρχει μέσα του, το νερό.
Από μακριά ακούγεται η αγχωμένη φωνή της μητέρας, που το έχασε προς στιγμή από τα μάτια της, να το καλεί. Το παιδί αντιλαμβάνεται το άγχος της, το φόβο της, αλλά δεν αφήνει την ευχαρίστηση της εμπειρίας του και εξακολουθεί να παίζει στον καταρράκτη του…
Τώρα όμως η χαρά του δεν είναι της ίδιας ποιότητας με πριν. Είναι χαρά μεν, αλλά πιο μαζεμένα, σαν κάπου να διακόπηκε η ομοιομορφία της.
Στο σώμα του καταγράφεται η αλλαγή της αίσθησης και παραμένει εκεί χωρίς να μπορεί να το μεταφέρει σε λέξεις για να μπορεί να το καταχωρίσει και στο μυαλό του.
Η μητέρα πλησιάζει. Το βλέπει, είναι εμπρός της και παίζει, αλλά η ίδια τώρα χρειάζεται να εκτονώσει το θυμό που συγκέντρωσε, εξ αιτίας της αγωνίας που της δημιουργήθηκε όταν το έχασε από την επίβλεψή της.
Και αρχίζει: βγες έξω, θα πνιγείς, θα χτυπήσεις, θα κρυώσεις, θα αρρωστήσεις, τα καλά παιδιά δεν κάνουν έτσι, θα σε κοροϊδεύουν οι φίλοι σου τώρα που χάλασες τα όμορφά σου ρούχα, και για τιμωρία τώρα δεν θα παίξεις, θα καθίσεις δίπλα μου για να μη σε ξαναχάσω.
Οι κινήσεις της μητέρας τώρα είναι διαφορετικές. Τα μάτια της πετούν σπίθες θυμού. Τα χέρια της είναι διαφορετικά στο σώμα του. Ο αγχωτικός ήχος της φωνής που το καλούσε και καταγράφηκε στο σώμα του έρχεται να επιβαρυνθεί με το βλέμμα της και τις έντονες βαριές κινήσεις. Όλα καταγράφονται μέσα του και μην αντέχοντας ξεσπάει σε κλάματα. Πάει η χαρά!
Μια απλή εικόνα καθημερινότητας που ταυτόχρονα κρύβει τόσα πολλαπλά διπλά μηνύματα και δημιουργεί το υπόβαθρο που θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας του παιδιού-ανθρώπου.Ξεκινάει με χαρά και προσφορά από το γονιό και καταλήγει σε δάκρυα και ένταση. (Κάτι γίνεται και χαλάει η χαρά μου, λέμε ως ενήλικες).
Παιδί: Έχω το σώμα μου, θέλω και μπορώ να γνωρίσω, να ψάξω, να νοιώσω, να αντιληφθώ. ΧΑΙΡΟΜΑΙ! Όλα είναι καινούργια όμορφα φωτεινά.
Κάτι εξωτερικό χαλάει τη χαρά μου. Δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να εξερευνώ και να χαίρομαι. Είμαι κακό παιδί (ενοχή) και για αυτό θύμωσε η μαμά. Όταν χαίρομαι θα έρχεται η τιμωρία. Η μαμά δε χάρηκε μαζί μου, αλλά στεναχωρήθηκε. (Μπαίνει στη διαδικασία προστασίας του γονιού). Τα χέρια της ήταν σκληρά όταν με άγγιξε, δεν με αγαπάει (απόρριψη).
Παροιμία: (μη γελάς πολύ, γιατί θα κλάψεις)
Η μητέρα: δεν έχω τον έλεγχο, κάτι κακό θα του συμβεί (ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΗ), μπαίνει μέσα στο φόβο της και παύει να ακούει οτιδήποτε θα πει το παιδί. Ακούει μόνο το φόβο της, που θα της φέρει οτιδήποτε αρνητικό άκουσε και αυτή όταν ήταν παιδί.
(όταν μιλάω δεν με ακούν….λέμε)
Και δεν έρχεται μόνο ο απόηχος της φωνής της μητέρας της, που τον έχει ενδοβάλλει, αλλά είναι πια και ο κοινωνικός περίγυρος που θα την απορρίψει ως μητέρα που δεν φρόντισε καλά το παιδί της.
Φεύγει από την παντοδυναμία του ρόλου «εγώ μόνο μπορώ να προσφέρω και να προστατεύω το παιδί μου» και βιώνει απόρριψη. «είμαι κακή μητέρα»…(ενοχή) και πάει λέγοντας.Το σώμα μας είναι το εργαλείο που μας δίδεται σε αυτόν τον πλανήτη που λέγεται γη. Ένα τέλειο εργαλείο που βιώνει, καταγράφει, κατανοεί, μνημονεύει, αποκρυπτογραφεί. Είναι ένα εργαλείο που εξελίσσεται και φέρνει ενέργεια ζωτική στον πλανήτη.Όταν αρχίζει να κακοποιείται, είτε από υπερπροστασία, είτε από αδιαφορία (και οι δυο συμπεριφορές φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα) των ενηλίκων που μας έχουν κάτω από την επίβλεψή τους και τους εμπιστευόμαστε στη νεαρή ηλικία, ή όταν ερμηνεύεται έτσι από εμάς η συμπεριφορά τους γιατί δεν έχουν την υπομονή (μιας και είναι παιδί δεν καταλαβαίνει) να μας βάλουν τα απαραίτητα όρια με την καθαρή τους αγάπη, χωρίς να την μπλέκουν με τους φόβους τους, τότε βρισκόμαστε στη θέση του ενήλικα που έχει χάσει τον προορισμό του και είναι δυστυχισμένος.
Εχει ξεχάσει το σκοπό της ζωής του, φοβάται να δράσει, να βιώσει, να ζήσει και βολεύεται σε αυτό που έχει συνηθίσει, αλλά που δεν έχει πλέον ζωή και ενέργεια.Εξακολουθεί να φοράει τα παιδικά του ρούχα, ενώ το σώμα έχει αλλάξει και χρειάζεται άλλο νούμερο.Εξακολουθεί να κάνει παράπονα και να θυμώνει για αυτούς που θεωρεί ότι τον απορρίπτουν, δεν τον εμπιστεύονται, δεν του βάζουν καλό βαθμό στα μαθήματά του, ενώ αυτός προσπαθεί και δουλεύει…θυμώνει με όλους τους καθρέφτες που του φέρνει μπροστά του η ψυχή του για να τον ξεμπλοκάρει και πάντα είναι ο αδικημένος.
ΣΤΟ ΤΩΡΑ: ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΤΙ ΚΑΝΩ ΣΗΜΕΡΑ. ΤΟΛΜΩ ΚΑΙ ΡΙΣΚΑΡΩ ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΦΑΛΙΟΥΣ ΛΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΘΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΨΥΧΟΙ.ΑΚΟΥΩ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΩ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ.ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΩ ΤΟΥ, ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΝΑ ΦΘΑΣΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ (χώρος που δεν υπάρχει εμπειρία).
Και πάνω από όλα είμαι συνειδητή κάθε στιγμή για να αντιλαμβάνομαι και να σταματάω τα ζιζάνια που ξεφυτρώνουν συνέχεια από τους ρόλους του παρελθόντος και έχουν εκλεπτυνθεί τόσο πολύ που είναι σχεδόν αόρατα στην εμφάνισή τους, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν μια χαρά φέροντας ανισορροπία στην ψυχή και το σώμα.
