γράφει η Εβελίνα Μηνά
Η καινούργια ταινία της Disney, συνεχίζει την παράδοση των τελευταίων ετών που δείχνει μια αγάπη στα remakes. Ωστόσο βασίζεται στην πολύ διάσημη και πρωτότυπη ταινία που κυκλοφόρησε το 2014 με τίτλο Inside out ή (πετυχημένα?) στα ελληνικά, Τα Μυαλα Που Κουβαλας. Πρόκειται για την ιστορία της Ράιλι, ενός κοριτσιού από το Μίσιγκαν που μετακομίζει στο Σαν Φρανσίσκο. Στο σίκουελ λοιπόν, έχουν περάσει δύο χρόνια από τη μεγάλη αυτή αλλαγή και η Ράιλι έχει αρχίσει να εγκλιματίζεται. Μέχρι που συμβαίνει κάτι αναπάντεχο.
Η Ράιλι λοιπόν κλείνει τα 13 και είναι και επισήμως έφηβη (εισέρχεται στα -teens των αγγλικών αριθμών), ετοιμάζεται για το γυμνάσιο και συνεχίζει να αγαπάει και να διαπρέπει στο χόκεϊ. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η προπονήτρια χόκεϊ του γυμνασίου, επιλέγει εκείνη και τις δύο φίλες της Μπρι και Γκρέις, για να λάβουν μέρος σε ένα καλοκαιρινό καμπ χόκεϊ, μαζί με την διάσημη ομάδα του γυμνασίου. Εκεί θα βρίσκεται και η πασίγνωστη Βαλ Ορτίζ, μία σπουδαία παίκτρια που αποτελεί το ίνδαλμα της Ράιλι.
Όλα φαίνεται να πηγαίνουν περίφημα, μέχρι που, την ημέρα πριν το καλοκαιρινό καμπ, κάτι καινούργιο εμφανίζεται στο μυαλό της Ράιλι. Τι είναι αυτό; Μα φυσικά το κουμπί της εφηβείας. Εισερχόμαστε λοιπόν στο μυαλό της μικρής, όπου συναντάμε τα γνωστά σε εμάς συναισθήματα, τη Χαρά, τη Λύπη, το Θυμό, την Αηδία και το Φόβο. Η Χαρά έχει εφεύρει ένα νέο σύστημα, με το οποίο μπορεί να στείλει όλες τις ανεπιθύμητες (σύμφωνα με εκείνη) αναμνήσεις της Ράιλι στο βαθύ υποσυνείδητο, απ’ όπου είναι δύσκολο να ανασυρθούν ξανά. Οι υπόλοιποι δεν συμφωνούν με αυτό το πλάνο και ως αποτέλεσμα, όταν χτυπάει η εφηβεία, εμφανίζονται πέντε καινούργια συναισθήματα που εκθρονίζουν τα παλιά, στέλνοντας τα στο βαθύ υποσυνείδητο. Με αρχηγό την Ανησυχία, λοιπόν στο μυαλό της Ράιλι πλέον κατοικούν η Ανία, η Ντροπή και η Ζήλια. Η Ράιλι λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπίσει την κατασκήνωση με βοηθούς τα τέσσερα νέα συναισθήματα.
Η ταινία φέρνει στην επιφάνεια άλλη μία φορά τη σημασία της ψυχικής υγείας. Παρόλο που αποτελεί ένα “εμπορικό” θέμα τα τελευταία χρόνια, είναι σπάνιες οι φορές που γίνεται με επιτυχία. Τα Μυαλά που Κουβαλάς, λοιπόν συνεχίζοντας την παράδοση, προσφέρει μια ενσυνείδητη οπτική στο άγχος, τον πανικό και τις απότομες αλλαγές που βιώνει το παιδί στην εφηβεία. Από την ανάγκη του να γίνεις αποδεκτός/αποδεκτή από μία “κουλ” παρέα, στην αλλαγή της στάσης απέναντι στην οικογένεια, στην ανάγκη για περισσότερα και πιο πολύπλοκα συναισθήματα, η ταινία εξερευνά με έναν όμορφο και διορατικό τρόπο το μυαλό μιας δεκατριάχρονης έφηβης.
Αυτό που ξεχωρίζω εγώ από την ταινία, είναι πως η Ράιλι μεγαλώνει με το κοινό της. Στη δική μου προβολή, δεν είχε μικρά παιδιά, το θερινό ήταν γεμάτο από έφηβους, εικοσάρηδες, ακόμα και μεγαλύτερους που στην προηγούμενη ταινία βρίσκονταν σε διαφορετικό στάδιο, όπως και η μικρή πρωταγωνίστρια. Αποτελεί ίσως μία σειρά-ορόσημο της γενιάς Ζ; Θα μπορούσε. Αποτελεί πάντως σίγουρα, από τα πιο όμορφα και meaningful σίκουελ που έχουν βγει το τελευταίο διάστημα.
