Το σώσε έγινε και κυριολεκτικά στο θέατρο Αριστοτέλειον για την ομώνυμη παράσταση. Ασφυκτικά γεμάτο το θέατρο, δεν έπεφτε καρφίτσα, γεμάτη η πλατεία, γεμάτος κι ο εξώστης, ουρές στα ταμεία. Πόσος κόσμος! Σε κάνει στ' αλήθεια, και γι' ακόμη μια φορά, ν' αναρωτιέσαι πού είναι κρυμμένος όλος αυτός ο κόσμος στις υπόλοιπες παραστάσεις, στις παραστάσεις της πόλης. Αλλά ας μην αναλώνομαι πάλι σε μεμψιμοιρίες. Το θέμα είναι αν άξιζε όλος αυτός ο χαμός που έγινε και εξακολουθεί να γίνεται στην ποδιά του Αριστοτελείου.
Και ω ναι! Ως εκ θαύματος, ίσως, αξίζει! Είναι μία από τις διασκεδαστικότερες παραστάσεις που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στην πόλη μας. Και μόνο το κείμενο αυτό καθ' αυτό είναι εξαιρετικό και τρομερό εργαλείο στα χέρια των συντελεστών της παράστασης. Ωστόσο, το έργο του Μάϊκλ Φρεϊν είναι τόσο αυτοαναφορικό – όσον αφορά το θέμα του θεάτρου και τους ανθρώπους μέσα σ' αυτό- που είναι πολύ πιθανό να αφήνει αδιάφορους ή να κουράζει θεατές μη μυημένους στα παρασκήνια των θεατρικών ομάδων και παραστάσεων. Και αυτό είναι κάτι, που για να πω την αλήθεια, άκουσα να συζητιέται ανάμεσα στους θεατές. Πολλοί έλεγαν πόσο καλοί ήταν οι ηθοποιοί αλλά πως δεν ενθουσιάστηκαν με το έργο.
Οι ηθοποιοί της παράστασης (Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Μπέσυ Μάλφα, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Χριστίνα Τσάφου, Πάνος Σταθακόπουλος, Βάσω Γουλιελμάκη, Ντίνος Σπυρόπουλος, Άννα Μενενάκου, Γιώργος Κωνσταντίνου) άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο ανταποκρίθηκαν στα κωμικά καλέσματα της παράσταης, με το οπλοστάσιο που καθένας διέθετε. Ειδική μνεία στον Γιώργο Κωνσταντίνου, που παρά την ηλικία του υπάρχει με ενέργεια και άνεση στη σκηνή. Η σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη ανέδειξε κυρίως το β' μέρος της παράστασης με μία συγκεκριμένη και οριοθετημένη πρόταση – γραμμή όσον αφορά το στήσιμο αυτού του συνόλου. Όμως, γεγονός είναι, πως αν δεν αντέχεις τις επαναλήψεις και αν αυτό που ζητάς από μια παράσταση είναι η δράση, τότε αυτή η παράσταση δεν είναι για σένα. Κατά την προσωπική μου άποψη, θα έπρεπε να λείπουν οι επικαιροποιημένες λέξεις και φράσεις και οι μεμονωμένες αναφορές στην ελληνική πραγματικότητα. Ίσως και το αδιέξοδο του τέλους ή αλλιώς το τέλος του αδιεξόδου, να έπρεπε να έρθει λίγο νωρίτερα, για να μην φέρει σε αμηχανία το κοινό.
Για να ανακεφαλαιώσω λοιπόν, είναι μια παράσταση πολύ διασκεδαστική από αυτές που σπάνια βλέπεις στην πόλη μας, κυρίως επειδή το θέατρο στην πόλη προσπαθεί να είναι κάπως σοβαρό. Νιώθει μια ενοχή προς την κωμωδία και το γέλιο. Ωστόσο, σίγουρα ο βασικότερος λόγος για να αρέσει σε κάποιον αυτό το έργο, είναι το ίδιο το θέατρο.
Υ.γ. Αυτό είναι και το τελευταίο μου άρθρο για θεατρική παράσταση. Μετά από 1,5 χρόνο σ' αυτήν την στήλη του εξώστη, σταματώ να γράφω για λόγους δεοντολογίας. Ή γιατί δεν έχω τίποτα να πω. Όχι ότι αυτό αλλάζει κάτι.
