Ο Αντώνης Πανούτσος το είχε θέσει καλύτερα απ΄ όλους πριν λίγα χρόνια.
Σε μια γενιά που μεγάλωσε μαθαίνοντας στο σχολείο ότι σε αυτό τον τόπο
περπάτησαν μόνον ήρωες που τα ΄βαλαν με μυριάδες δυνατότερους εχθρούς,
οι αθλητές υπήρξαν η συνέχεια αυτών των ηρώων. Αυτή η γενιά άκουσε πρώτα
από τα ραδιόφωνα πως οι ήρωες-αθλητές όταν πήγαιναν στο εξωτερικό
αντιμετώπιζαν κάποιους μυθικούς βάρβαρους υπερανθρώπους ύψους τριών
μέτρων, με οκτώ πόδια και δέκα χέρια, τους οποίους προσπαθούσαν να
ανακόψουν με ηρωικές (τι άλλο;) πράξεις. Όταν ήρθε η τηλεόραση, ήρθε και
ο Γκάλης και μας έφερε την ευτυχή αμηχανία, για πρώτη φορά στον
σύγχρονο ομαδικό αθλητισμό, να έχουμε το θηρίο με το μέρος μας, παρά το
όχι και τόσο θηριώδες μπόι του. Οι περήφανες δηλώσεις του στυλ “πρέπει
να δώσουμε τη ψυχή μας για να ανακόψουμε τον αντίπαλο” πέρασαν για πρώτη
φορά στην άλλη πλευρά. Το πρόβλημα το είχαν οι άλλοι, όχι εμείς.
Έτσι
από τον ηρωισμό περάσαμε στον επαγγελματισμό. Το μπάσκετ δεν ήταν πλέον
αρένα για λεοντόκαρδους, αλλά ένα όμορφο θέαμα, για το οποίο το κάθε
κοινό πλήρωνε (χρυσοπλήρωνε δηλαδή τα χρόνια της ακμής του Άρη) και
έφευγε συνήθως ευχαριστημένο. Σαν τα άλλα θεάματα δηλαδή, γι΄αυτό
άλλωστε έκλειναν τα θέατρα τις Πέμπτες. Και όπως όλα τα θεάματα, ο
πρωταρχικός στόχος του μπάσκετ του Γκάλη ήταν μια δίωρη απόδραση από την
καθημερινότητα, όχι η ταύτιση με αυτό που θα εξελισσόταν σε οπαδιλίκι. Ο
ίδιος έδειξε τον δρόμο λίγα χρόνια αργότερα. Όταν ανακοίνωσε πως
αποσύρεται από την ενεργό δράση, όχι μόνο δε ξανάβαλε φανέλα, αλλά δεν
δραστηριοποιήθηκε ως παράγοντας ούτε βολεύτηκε πίσω από μια θεσούλα της
αθλητικής ηγεσίας. Τον φαντάζεστε άλλωστε να βγάζει, ως πιθανός πρόεδρος
του Άρη, ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας ή να τσακώνεται με
Γιαννακόπουλους και Αγγελόπουλους; Μόνο θλίψη θα προκαλούσε. Αντίθετα
ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα ως επιχειρηματίας, την οποία εγκατέλειψε με
τον ίδιο τρόπο πριν λίγα χρόνια για το ρόλο του πατέρα. Τρεις απόλυτα
διακριτές περίοδοι που δείχνουν την προσήλωση ενός ανθρώπου στους
στόχους του, ανάλογα με τις ανάγκες της ηλικίας του και του χαρακτήρα
που έχει σε διάφορες χρονικές στιγμές της ζωής του.
Θεωρώ πως αυτή
είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε ο Γκάλης και ο λόγος για τον
οποίο είναι ο σημαντικότερος έλληνας αθλητής μέχρι σήμερα. Άφησε πίσω του
ένα μικρό, εκλεκτικό και εκλεπτυσμένο κοινό (όχι μόνο μέσα στις τάξεις
του Άρη) , που ασφυκτιά στο γενικευμένο καφριλίκι αυτής της χώρας, που
χαίρεται, αγαπά, στηρίζει και μιλά για την ομάδα του, θεωρώντας όμως
πάντα πως αυτό είναι ένα διαλεχτό κομμάτι της ζωής του, αλλά σίγουρα όχι
η ζωή του. Η απομάκρυνσή του Γκάλη από το χώρο που λατρεύτηκε ήταν το
κερασάκι στην τούρτα της μεγάλης καριέρας του, και το ότι ακόμη και χθες
δεν βγήκε στο γήπεδο με κίτρινη φανέλα και παπούτσια Pony (κάτι που θα
συγκινούσε πολύ περισσότερο κόσμο) είναι δείγμα μιας πολύ σταθερής
άποψης πάνω στη ζωή και ενός εστετισμού που σπάνια συναντά κανείς σε
αθλητικούς χώρους. Αυτός που σήμερα έχει το προσωνύμιο Θεός, απέδειξε
πάνω απ΄όλους πως στο γήπεδο δεν βρίσκονται Θεοί στο όνομα των οποίων θα
πρέπει να πλακώνεσαι κάθε τρεις και λίγο, αλλά γήινοι αθλητές που όταν
ξεμείνουν από δυνάμεις, η ζωή είναι πολύ πλούσια σε επιλογές για να μην
γεράσουν άπραγοι αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία.
