Εξω.στης πόλης τα στενά
Διαβάζετε ακούγωντας: Humanity –Scorpions
γράφει η Όλγα Κυριακίδου
Αφιερωμένο σε σένα, φοβισμένε, δειλέ και ελπίζω όχι αναίσθητε τύπε της χθεσινής βραδιάς.
Αργά το απόγευμα, με βρίσκει σε ένα καφενείο από αυτά τα μικρά, κάπου μέσα στα στενά της πόλης. Σ’αυτό το μικρό καφενέ εύκολα μπορείς να χαθείς, να κρυφτείς και να απολαύσεις με την παρέα που έχεις επιλέξει ένα καφέ, λίγο ρακί, ακούγωντας μουσική από την Ανατολία. Παρέες παίζουν επιτραπέζια, συζητούν, δοκιμάζουν λίγο απο το ναργιλέ, ετοιμάζονται για τα μαθήματα γλώσσας που παρέχονται δωρεάν στον ίδιο χώρο.
Ανάμεσα σε όμορφες συζητήσεις και τζούρες ρακί, ένας θόρυβος μου κόβει την ονειροπόληση ότι βρίσκομαι αλλού και με προσγειώνει και πάλι. Κοιτώ αριστερά. Ενα μηχανάκι – που πριν ήταν παρακαρισμένο, για να μην σε τρομάξω ότι είχαμε αίματα- κοίτεται κάτω, πίσω από τον προφυλακτήρα ενός αυτοκινήτου που προσπαθεί να ξεπαρκάρει. «Αχ πάει το μηχανάκι» είναι η πρώτη αντίδραση και παρακολουθώ. Το αυτοκίνητο κάνει μπροστά και μετά πάλι όπισθεν. «Δε θα βγει, να δει το μηχανάκι;» αναρωτιέμαι σιωπηλά, χωρίς να θέλω να πιστέψω ότι δεν θα το κάνει. Κι όμως …κι όμως, άνετος ο τύπος, έβαλε πρώτη έκανε μπροστά και αντιός αμίγος!
Αδιαφορία; Στα’αρχιδισμός; Φόβος; Τι μπορεί να σε εμπόδισε να ανοίξεις την πόρτα και να ρίξεις μια ματιά; Να δεις αν έκανες ζημιά σε κάποιον που ούτε καν γνωρίζεις; Σαν το παιδί που κάνει σκανταλιά και σφυρίζει ανέμελα, την έκανες. Μόνο που δεν είσαι πλέον παιδί. 2-3 προσπαθήσαν να σηκωσουν το μηχανάκι. Κάποιος σκέφτηκε και κράτησε τον αριθμό της πινακίδας σου.
Λίγες ώρες μετά στο σπίτι ανοίγω τηλεόραση. Βλέπω το Χυτήριο στην Αθήνα. Καταγγέλουν ότι κάποιοι γρονθοκοπήθηκαν και κανείς δεν έκανε τίποτα. Κανείς δεν ενδιαφερόταν. Εβαζαν κι αυτοί πρώτη στο σασμαν του εγκεφάλου τους και την έκαναν με ταχύτητα.
