Πριν απο 4 χρόνια,
καλοκαίρι ήταν, Αυγουστιάτικο καυτό
μεσημέρι και άκουγα το Γωγάδη και την
Κουρτίδου στο ραδιόφωνο.
Καλούσανε λέει όποιον
/όποια ήθελε από τους ακροατές να παίξει
τις μουσικές του το τελευταίο μισάωρο
της εκπομπής.. χα!… λες?… σκέφτομαι.
Έστειλα αμέσως μήνυμα
και την άλλη εβδομάδα μπήκα στο στούντιο
με την Ελένη.. ξέρεις με όλα τα κομφόρ..
το φρεσκογραμμένο μου cd, περιποιημένη,
με ιδρωμένα χέρια από το άγχος και την
καρδιά να πάει να σπάσει τα ηχομονωτικά
τζάμια της οδού Αγγελάκη.. τότε ήταν
στο κάτω κτίρο..πιο καλτ.
Είχα στείλει ένα μέιλ
σε κολλητούς φίλους να με ακούσουν…ένας
από αυτούς και ο Τούλας. ο ραδιοφωνικός
μου ήρωας! Ο οποίος όταν το διάβασε
απόρησε γιατί δεν είχα πάει σ'αυτόν
νωρίτερα.
Ε..αυτό ήταν. Πέμπτη 9
Οκτωβρίου 2008 ξεκινήσαμε και από τότε
καθιερώθηκε.. σας πληροφορώ ότι κάθε
φορά είχα το ίδιο άγχος και σχεδόν κάθε
Τετάρτη βράδυ δεν κανόνιζα τίποτα γιατί
ήταν η βραδιά μουσικής στο σπίτι με τα
ακουστικά να χτυπιέμαι μόνη μου…τόοοοσο
όμορφα!
Κάθε εκπομπή είναι
γραμμένη σε cd και καταλαβαίνω όταν
βγαίνουν από το σεντούκι αυτά του 2008
πόσο ωρίμασα κι εγώ από τότε…
Τα γράφω όλα αυτά
κατ'αρχήν για να ευχαριστήσω το Γιώργο
που όλα αυτά τα χρόνια με άφησε να
εκφραστώ ελεύθερα μέσα από την εκπομπή
του…(να ελπίσω ότι θα ξαναβρεθούμε
κάπου κάποτε).
Τα γράφω αυτά γιατί
είναι η πρώτη Πέμπτη που κάποιοι μας
στερούν τη χαρά να βρεθούμε στα αντικριστά
τζάμια να κάνουμε αυτό που μας αρέσει
και να μας ακούνε έστω και αυτοί οι
λίγοι…Γιατί όσο περνάν τα χρόνια
συνηδειτοποιώ πόσοι λίγοι είμαστε
τελικά…
Για όλους όσους γνώρισα
εκεί μέσα και τώρα είναι εκεί έξω…
Και δε θα μιλήσω για
την ΕΡΤ… Οταν διάβασα ότι κλείνει ήταν
σαν να πέθανε κάποιος.. Έχω ένα θέμα με
τους θανάτους εγώ… Είμαι αρχικά ψυχρή
σα να θέλω να το αποβάλλω από μέσα μου
αλλά όσο με τρώει τόσο το νοιώθω μέρα
με τη μέρα… και χθες άρχισα να αισθάνομαι
περίεργα που δεν έπαιζε ο 958 στο αυτοκίνητο
(πρώτη κίνηση εδώ και χρόνια) και σήμερα
που δεν μπήκα στο στούντιο έχω ένα βάρος…
μας κόψαν τη μιλιά… με το έτσι θέλω… Μέσα σε μια μέρα ρε….
Και ποιος θα ασχοληθεί
με τα πολιτιστικά της πόλης μας? Από πού
θα μαθαίνουμε όλα αυτά που ένοιαζαν
εμάς τους λίγους? Και ποιος θα μου παίζει
τώρα μουσικάρες? Και οκ τα κατανοώ
όλα αυτά για τους υψηλόμισθους, το
ξεκαθάρισμα κλπ κλπ …αλλά δεν υπήρχε
άλλος τρόπος? Απορώ…με τόση βία?
Μου κόψανε το οξυγόνο…Εσείς
αναπνέετε ακόμα?…Είστε σίγουροι?
