Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, , 2016 Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς, με τους : Ντέιβ Τζονς, Μπριάνα Σαν, Χέιλι Σκουάιρς, Ντίλαν Φίλιπ Μακίρναν, Νάταλι Αν Τζέιμσον, Κόλιν Κουμπς
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός που μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο είναι αναγκασμένος να σταματήσει τη δουλειά του ωστόσο οι διοικητικές αρχές του Νιουκάστλ αρνούνται να του χορηγήσουν το ανάλογο επίδομα. Έτσι αναγκάζεται να αιτηθεί του επιδόματος ανεύρεσης εργασίας και παράλληλα να βρει τρόπο να επανορθώσει την αδικία που έγινε εις βάρος του, όταν γνωρίζει την Κέιτι, μια ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά, η οποία βρίσκει στήριξη στο πρόσωπο του.
Η ταινία που ( όχι για όλους δίκαια) κέρδισε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της καταγγελτικής, βαθιά ευαίσθητης και ανθρωπιστικής φιλμογραφίας του Κεν Λόουτς. Τα έργα του σχεδόν πάντα αποτελούν μια αγαθή, σχεδόν ρομαντική ματιά στις ζωές ανθρώπων περιθωριοποιημένων, και πολύ συχνά όταν χρησιμοποιούν το ισχυρότατο όπλο του χιούμορ, που και εδώ εντοπίζεται αν και διακριτικό και γλυκόπικρο, καταφέρνουν να είναι άριστα δείγματα ενός σινεμά που μπορεί να είναι ταυτόχρονα ιδεολογικός και καταγγελτικός αλλά πάνω απ'όλα ανθρώπινος.
Εδώ λοιπόν ο Βρετανός σκηνοθέτης τοποθετεί στο επίκεντρο του φακού του, έναν πρώην ξυλουργό, άνθρωπο προκομμένο, νοικοκύρη, που από ένα διοικητικό λάθος, μπλέκεται σε μια δίνη γραφειοκρατικής τρέλας. Αυτός που ήταν συνηθισμένος στο να έχει τη ζωή στα χέρια του, που αγαπά το επάγγελμα του, που μπορεί να επιδιορθώσει τα πάντα, ξαφνικά βλέπει τη ζωή του να εξαρτάται από τη φιλοτιμία ξένων, υπαλλήλων που δε μπορούν ή δε θέλουν να κατανοήσουν το αδιέξοδο του. Βλέπει όμως ίσως παράλληλα με θλίψη ότι οι ικανότητες του, οι γνώσεις του, οι τόσο χρήσιμες στη ανύπαντρη μητέρα και στα παιδιά της, στη σύγχρονη κοινωνία της τεχνολογίας και των υπολογιστών που δε μπορεί με τίποτα να χειριστεί, έρχονται σε δεύτερη μοίρα, δεν αρκούν για να του εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή. Κάπως σαν ο κόσμος να προχώρησε και αυτός να έμεινε πίσω, με τα ξύλινα ψαράκια και τις κασέτες του.
Έξυπνα και αποτελεσματικά λοιπόν ο Λόουτς καταδεικνύει με την ιστορία του Ντάνιελ τις δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού τα παράδοξα και τα αδιέξοδα που δημιουργεί, μέσα από τους περιορισμούς και τη δυσκαμψία του. Έτσι με ένα φινάλε δυναμικό αν και ίσως αναμενόμενο, αποδεικνύει την καμιά φορά παράλογη εξουσία των αρχών, οι πράξεις των οποίων, οι ίσως άδικες, παράτυπες ή αργοπορημένες, έχουν πραγματικές συνέπειες σε πραγματικούς ανθρώπους. Κι όλα αυτά σε μια χώρα όπως η Μεγάλη Βρετανία, που έχει παγιωθεί στην κοινή συνείδηση ως μια οικονομική υπερδύναμη, με αποτέλεσμα συχνά να ξεχνάμε ότι αυτό δεν αντιπροσωπεύει όλους τους πολίτες της.
Ωστόσο για άλλη μια φορά ο σκηνοθέτης, λες και κάπως υποτιμά το κοινό του και την ικανότητα του να αντλήσει μόνο του, μέσα από μια απλά ειπωμένη ιστορία χωρίς επάρσεις και διδακτισμούς, το κοινωνικό μήνυμα που θέλει να περάσει, ρέπει προς το μελόδραμα και την υπερβολή. Έτσι η ιστορία του, ειδικά όταν επικεντρώνεται στο κομμάτι της Κέιτι, χάνει κάτι από τη δύναμη της, μέσα από τις κοινοτοπίες της, όταν επεξηγεί το αυτονόητο και επαναλαμβάνεται.
Όμως αν μπορούμε ίσως να συγχωρήσουμε τα παραπάνω τα οποία δεν εντοπίζονται στο κάτω κάτω σε βαθμό υπερβολικό, αυτό που μοιάζει μάλλον παράδοξο στη συγκεκριμένη ταινία είναι η μάλλον ουτοπική παρουσίαση των κοινωνικών στρωμάτων που φέρνει στο επίκεντρο. Και αν ακόμη ο σκηνοθέτης δικαιολογημένα επιθυμούσε οι κεντρικοί του ήρωες να είναι απλά θύματα των περιστάσεων που δεν έφταιξαν σε τίποτα και δε χάνουν την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους μέσα στην κατάπτωση τους, η απίστευτη αλληλεγγύη και κατανόηση που βρίσκουν μόνο σε άτομα της τάξης τους, η απόλυτη και ανεξαίρετη αγιοποίηση αυτής, έχει κάτι το υπερβολικό από μόνο του. Μπορεί δηλαδή ο Ντάνιελ Μπλέικ να μην ήθελε να εκμεταλλευτεί τα επιδόματα για να μη δουλεύει, να έδινε αφιλοκερδώς τη βοήθεια του, να μοιραζόταν το περίσσευμα του, όταν όμως παρουσιάζεις κάθε χαρακτήρα της εργατικής τάξης να συμπεριφέρεται με την ίδια συναισθηματική αγνότητα και φιλοτιμία έχεις περάσει στην στερεοτυπική παρουσίαση καταστάσεων και συμπεριφορών, στον κινηματογράφο τον όχι απλά ανθρωπιστικό αλλά τον στρατευμένο. Και με την πικρή σκέψη ότι δυστυχώς τα θύματα αυτής της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, όπως αποδείχθηκε, πολύ συχνά μέσα στην ταπείνωση και εξαθλίωση τους αντί για τη γλυκειά αδερφοσύνη του Λόουτς, επιλέγουν το μίσος, το ρατσισμό και τις ψεύτικες υποσχέσεις των διάφορων Τραμπ, Φάραντζ ή Λεπέν, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι το πραγματικά λυπηρό με αυτή την ταινία δεν είναι η ανθρώπινη τραγωδία που παρουσιάζει, αλλά το ότι αυτή η ανθρώπινη τραγωδία είναι κατά πολύ, καλύτερη της πραγματικότητας.
Η ταινία προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη στις αίθουσες: Βακούρα
