Τα Χριστούγεννα λειτουργούν σαν ένα παράλληλο σύμπαν που παίρνει ζωή με τα πρώτα κρύα του Νοέμβρη και πεθαίνει κάπου εκεί την πρώτη βδομάδα του Γενάρη όταν έχεις ξεμεθύσει για τα καλά και έχεις πλέον χωνέψει και το τελευταίο μελομακάρονο.
Θα έλεγε κανείς ότι τα Χριστούγεννα είναι σαν τον έρωτα.Ξεκινάς με ενθουσιασμό και μεγάλες προσδοκίες και καταλήγεις με το πως ξανάκανα το ίδιο λάθος-εναλλακτικά πως ξανάφαγα τόσα μελομακάρονα.
Τι είναι εκείνο όμως που μας κάνει να έχουμε τόση ανάγκη αυτή την περίοδο κάθε χρόνο; Γιατί το θρησκευτικό κομμάτι έχει πάει περίπατο ας μη γελιόμαστε. Τι είναι εκείνο που δημιουργεί την προσμονή για λαμπιόνια,γεμάτες σακούλες,αλκοόλ άφθονο,βόλτες στην αγορά, φαγητό στολισμένο με ό,τι χωράει ο νους; Χαρά θα απαντούσε κάποιος.Έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε από τη μιζέρια που έχει πλέον κάνει σπίτι της την καθημερινότητά μας. Τι είδους χαρά όμως μπορεί να προσφέρει μια γιορτή παραφουσκωμένη με όσα τεχνάσματα έχει διδάξει ο καπιταλισμός τόσες δεκαετίες;
Μα φυσικά χαρά καπιταλιστική,από εκείνη που μοιάζει πιο αληθινή από ποτέ.Γιατί υπάρχει πιο ατόφια και άδολη αίσθηση ευφορίας από τα χέρια που αγγίζουν την οθόνη του νέου σου smartphone ή τη φάτσα σου όταν έχει μπει το δώρο στο μισθό σου;
Και καθώς η νύχτα έχει πέσει και με σακούλες στο χέρι περπατάς για να πας στο διπλοπαρκαρισμένο σου αμάξι.θα περάσεις από μια στοίβα με κουβέρτες.Με την άκρη του ματιού σου θα δεις ένα κεφάλι από κάτω..Θα κοντοσταθείς μα δε θα σταματήσεις.Και τι να κάνω θα σκεφτείς…
Γιατί τις γιορτές τίποτα δεν πρέπει να χαλάσει τη χαρά. Ό,τι δεν έχει εορταστικό περιτύλιγμα παραμένει μέρος του κόσμου του άλλου,που ζούμε κάθε μέρα.Κι αφού δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε,θα τον αγνοήσουμε όπως του αρμόζει.
Merry Christmas!
