Δράμα, 2012, Η.Π.Α., 144 λεπτά
Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον
Παίζουν: Χόακιν Φίνιξ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Έιμι Άνταμς
Όσο οφείλεται στην εγγενή ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε μια ανώτερη δύναμη (Φύση, Θεό) άλλο τόσο ευθύνονται και οι επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες -που συχνά γεννούν αβεβαιότητα και ανασφάλεια- για το γεγονός πως ο άνθρωπος ρέπει στην εξαπάτηση. Είτε αναλαμβάνοντας το ρόλο του θύτη (ο επιτήδειος), είτε προσχωρώντας σε αυτόν του θύματος (ο απεγνωσμένος). Σε αυτή τη βάση οικοδομήθηκε η μεταπολεμική ιστορία της Αμερικής αποτελώντας ανεξάντλητο πρόσφορο έδαφος για τους κινηματογραφιστές της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού.
Στη νέα του ταινία ο Πολ Τόμας Άντερσον (Ξέφρενες Νύχτες, Μανόλια) έρχεται να παντρέψει την παραπάνω προβληματική με τα προσφιλή του –σημειολογικά- δυσλειτουργικά δίπολα πατέρα-γιου. Η αφήγηση ξεκινά παρουσιάζοντας ένα βετεράνο του πολεμικού Ναυτικού, τον Φρέντι, που επιστρέφει μετά τον πόλεμο. Τον συναντάμε πλήρως αποδιοργανωμένο, με κρίσεις παροξυσμού και χωρίς σχέδια για το άμεσο μέλλον. Περιπλανώμενος, θα συναντήσει το Λάνκαστερ, αρχηγό μιας παραθρησκευτικής, μεταφυσικών ανησυχιών, οργάνωσης με ψευδο-ψυχαναλυτική χροιά ονόματι Cause, και θα γίνει πειραματόζωο αλλά και προστατευόμενος του. Πόσο εύκολο είναι, δεδομένης της απόγνωσης, να αποφύγει την παραπλάνηση και να γιατρευτεί καθιστώμενος αυτάρκης;
Η αφήγηση πέρα από πραγματικά πολύ πυκνή είναι βραδύκαυστη και το ύφος ευπρόσδεκτα αινιγματικό, στοιχεία που σε μεγάλο βαθμό κάνουν το Master να αποκλίνει σημαντικά από την επική δυναμική του προγενέστερου Θα Χυθεί Αίμα. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται εξίσου αινιγματικοί. Δε μαθαίνουμε τίποτε για το παρελθόν τους, αλλά παρακολουθούμε αδιάκοπα τη συνύπαρξη των δύο βασικών ετερόκλητων (αντι-)ηρώων στα χρόνια της ανόδου του κινήματος, οι οποίοι έλκονται στα όρια του ομοφυλοφυλικού ερωτισμού. Χαρακτηριστικά δείγματα, το όνειρο του Φρέντι πως δέχεται ένα προσκλητικό τηλεφώνημα στο σινεμά και η φράση που του απευθύνει ο Λάνκαστερ, λίγο πριν το τέλος, ή δε θα ξανασυναντηθούμε ποτέ σε αυτή τη ζωή ή θα μείνεις κοντά μου για πάντα.
Γεμάτο κιουμπρικούς γρίφους που αποτελούν νοηματικά κλειδιά προσδίδοντας περαιτέρω μυστήριο, ακραιφνώς ευρηματική εικονοπλασία και δύο μοναδικά ερμηνευμένους χαρακτήρες από τους Φίνιξ και Χόφμαν -όχι ότι η Άνταμς υστερεί-, το φιλμ (των 70 mm) στα μάτια μου πάσχει από έλλειψη συνεκτικότητας στη σεναριακή διαχείριση και ανεπαρκή εμβάθυνση, αφού ο νοηματικός πλούτος έχει από νωρίς ξεχειλίσει.
