Διόλου δεν μας εκπλήσσει η μεταναστευτική-προσφυγική θεματολογία του βιβλίο της Μαρίας Σκιαδαρέση, η οποία έχει αναδείξει παρόμοιες ευαισθησίες στο παρελθόν με το διήγημα
Μια νύχτα ολόκληρη μαζίˡ. Γενικότερα έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα ιδιαίτερα προσφιλές στην ελληνική λογοτεχνία, με δεκάδες συγγραφείς –μεταξύ των οποίων οι Νόλλας και Κουμανταρέας– να έχουν αποδώσει με τα έργα τους πτυχές του συγκεκριμένου φαινομένου.
Σε πολλά σημεία του βιβλίου, που αποτελείται από τέσσερα διηγήματα, η συγκίνηση φτάνει στο ζενίθ, με τη συγγραφέα να τη διαχειρίζεται επιτυχώς και να μένει προσηλωμένη στον ρεαλισμό της προσωπικής της ματιάς. Κατορθώνει να μετουσιώσει σε πεζό λόγο τις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης κοινωνίας και την παθογένειάς της. Συνάμα περιγράφει τη βιωματική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των μεταναστών-προσφύγων και της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας.
Η γλώσσα της είναι ευκρινής, σύντομη, παλλόμενη, ανατρεπτική. Προβάλλει τη δυσανεξία και τη διστακτικότητα των τοπικών κοινωνιών απέναντι στην ετερότητα, ενώ η ίδια φαίνεται να έχει πλήρη γνώση του φαινομένου της μετανάστευσης, καθώς οι λεπτομέρειες των ιστοριών της είναι πειστικές σε σημείο που μας κάνει να μιλάμε για μαρτυρία μέσα στο διήγημα με την μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι άκρως ισορροπημένη και λογοτεχνικά άρτια.
Όσα δεν έζησαν (Πατάκης, 2018)
