Είμαστε κιόλας στην 3η
μέρα του #tdf16 και ήδη η
θετική αίσθηση που αφήνει το επιλεγμένο
πρόγραμμα αποτυπώνεται και στην υποδοχή
του φεστιβάλ από τον κόσμο, ιδίως στις
βραδινές προβολές που σε αρκετές
περιπτώσεις γεμίζουν ασφυκτικά (μιλάω
για το Λιμάνι για το οποίο έχω και
προσωπική εικόνα).
Τελετή έναρξης
Σκιές και απουσίες απο την σύντομη και λιτή τελετή του 16 ΦΝΘ (Φωτο: 16ο ΦΝΘ/Motionteam – Β. Βερβερίδης)
Λιτή εως αδιάφορη η
έναρξη του Φεστιβάλ με τον Δημ. Εϊπίδη
να καλωσορίζει τους θεατές του #tdf16
και τον Γιάννη Μπουτάρη να ανοίγει
τελικά την διοργάνωση σε χαμηλούς
τόνους, σχολιάζοντας απλώς την απουσία της ΕΡΤ απο το κινηματογραφικό προσκήνιο (θέμα που θα μας απασχολήσει προσεχώς) αντιστικτικά σε σχέση και με τον θόρυβο (το λες και γκρίνια) που προκάλεσε τις προηγούμενες
μέρες σε σχέση με το θεμα του Θεσσαλονικιού ή μη Προέδρου.
Θα ήθελα πάντως να εκφράσω
μια προσωπική άποψη για την άστοχη θέση
του Δημάρχου Θεσσαλονίκης στο θέμα
καθώς το Φεστιβάλ είχε και πριν από
αυτόν Προέδρους μη Θεσσαλονικείς
εξαιρετικούς ανθρωπους του κινηματογραφου,
που στήριξαν επαρκώς και με το παραπάνω τον θεσμό με την
παρουσία τους (Ντασέν, Αγγελόπουλος, Χωραφάς). Άστοχη γιατί αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τον αιώνιο μίζερο επαρχιωτισμό της πόλης έναντι του διοικητικού κέντρου της πρωτεύουσας και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τις αρχές και τα λεγόμενα του ίδιου του Δημάρχου για μια πόλη ανοιχτή σε πρόσωπα και ιδέες. Πολύ περισσότερο όταν αντικειμενικά η
θητεία του Γιάννη Μπουτάρη δυστυχώς
δεν πέτυχε τους στόχους της και δεν
κόμισε τίποτα νέο στο Φεστιβάλ αν
σκεφτούμε ότι ούτε η διοικητική έδρα
τελικά γύρισε ουσιαστικά στην πόλη, ούτε ο θεσμός
ανοίχτηκε με περισσότερη δυναμική στους πολίτες
της Θεσσαλονίκης και επιπλέον οι αίθουσες της Προβλήτας, θέμα που είχε σηκώσει ψηλά ο ίδιος ο δήμαρχος για αρκετό διάστημα, τελικά πέρασαν στον έλεγχο ενός ιδιώτη.
Και ας μην ξεχνάμε ότι όσο ανεξάρτητος πολιτικά κι αν είναι ως Δήμαρχος κανένας αρμόδιος υπουργός δεν θα εισάκουγε τις εισηγήσεις του για μια πολιτική θέση, πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο αυτοδιοικητικών εκλογών. Πιο πολλές πιθανότητες είχε η εισηγηση του διευθυντή του Φεστιβάλ ως θεσμικά υπεύθυνου για την δίοικηση, και όπως αποκαλύφθηκε δημοσιογραφικά τις προηγούμενες μέρες ο Δημ. Εϊπίδης ήταν αυτός που εισηγήθηκε την αναβάθμιση Σμαραγδή απο αντιπρόεδρο σε πρόεδρο του ΔΣ για πρακτικούς λόγους ώστε να τακτοποιηθούν όλες οι τρέχουσες εκκρεμότητες. Για τα υπόλοιπα παραπολιτικά και παρασκηνιακά νομίζω πως έχουν πλέον ελάχιστη αξία να ασχοληθούμε όταν τα πάντα έχουν κριθεί και θα κριθούν και μελλοντικά στην πράξη.
Η απουσία του νέου προέδρου από την τελετή έναρξης ήταν φυσικό να μην μείνει απαρατήρητη, μάλλον φοβήθηκε τις μαντινάδες που θα άκουγε ο ίδιος απο την πλατεία και τους εξώστες. Η παρουσία του παντως στον προεδρικό θώκο πολύ σύντομα θα λήξει και θα χρειαστεί άμεση ανανέωση από το Υπουργείο μιας και ολοκληρώνεται η τριετής θητεία του παρόντος ΔΣ.
Αναμένουμε σε κάθε περίπτωση να δούμε τον νέο προέδρο του
ΔΣ του Φεστιβάλ στην λήξη της διοργάνωσης (μαζί με την δυναμική επιστροφή της Μάγιας Τσόκλη ως οικοδέσποινας της απονομής των βραβείων όπως λέγεται) και (γιατί όχι;) να συνομιλήσει με τους δημοσιογράφους και το κοινό.
Λίναρ
Ο Λίναρ είναι ένας
πιτσιρίκος από την Ούφα της Ρωσίας με
καρδιακή ανεπάρκεια. Ένα ογκώδες μηχάνημα
με το οποίο έχει συνδεθεί για την
αιμοκάθαρση αποτελεί την καθημερινότητα
του, μια καθημερινότητα που σίγουρα δεν
παραπέμπει σε μια ανέμελη παιδική
ηλικία. Στην Ρωσία απαγορεύονται οι
μεταμοσχεύσεις οργάνων σε παιδιά και
έτσι ο Λίναρ θα ταξιδέψει σε ιατρικό
κέντρο της Ιταλίας. Αυτή την αναμονή,
την εγχείρηση και όσα ακολούθησαν
περιγράφει η ταινία της Νάστια Ταράσοβα.
Και είναι αρκετά έξυπνη η δομή της
ταινίας με την κάμερα να αποτελεί τον αφηγητή μας και καποιες φορές να υποδύεται ανέμελα τον μικρό Λίναρ που αφηγείται τα
τεκταινόμενα. Δύσκολη η ταινία ως προς
το θέμα της αλλά πολύ δυνατό το μήνυμα
ζωής που μεταδίδει σε όλους. Με αυτό το
σκεπτικό και παρά το άχαρο θέμα της έχει
ενδιαφέρον η επιλογή της ως εναρκτήρια
προβολή του #tdf16.
Filthy
Gorgeous : Η ιστορία του Μπομπ
Γκουτσιόνε
Η ιστορία του εκδότη
ενός διάσημου ανδρικού περιοδικού, όπως
ήταν το Penthouse, γίνεται μέσα
από μια σειρά συνεντεύξεων πολύ στενών
συνεργατών του και μελών της οικογενείας
του σε συνδυασμό με αρχειακό οπτικοακουστικό
υλικό τηλεοπτικών εμφανίσεων του
Γκουτσιόνε, ο οποίος φαίνεται να ήταν αρκετα εκκεντρικός αλλά και απαιτητικός στην δουλειά του και στην προσωπική ζωή του. Με αρκετά χαλαρή διάθεση –
λόγω και του θέματος – και αποτυπώνοντας
με αρκετά σφαιρικό τρόπο την εκκεντρική
προσωπικότητα του αλλά και το πώς σάρωνε
το περιοδικό με το τολμηρό περιεχόμενο
του στις μηνιαίες κυκλοφορίες της
Αμερικής την περίοδο 1964-1984 ή πως σόκαρε την ηθική της
αγγλοσαξωνικής κοινωνίας όταν πρωτοβγήκε.
Τα γνωστά άγνωστα
Γνωστός ο Έρολ Μόρις
από το Όσκαρ του για το Fog
of War έχει
ως πρωταγωνιστή στα Γνωστά Άγνωστα μια
από τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες
της διακυβέρνησης Μπους Τζούνιορ, τον
Υπουργό Αμύνης Ντόναλντ Ραμσφελντ. Μου
έκανε εντύπωση ότι πολλοί βγαίνοντας
από την αίθουσα παραπονόντουσαν ότι ο
Μόρις δεν στρίμωξε αρκετά τον Ραμσφελντ
για τα εγκλήματα που έκανε στο Ιρακ και
στο Γκουαντάναμο το 2003. Μα δεν χρειάστηκε
να τον στριμώξει γιατί απλά αναδεικνύει
την προσωπικότητα και την φιλοσοφία
ενός αριβίστα και αδίστακτου υπερφιλόδοξου πολιτικού και καριερίστα με τρόπο
που ο πρωταγωνιστής του από μόνος του
φανερώνει αυτές τις μελανές πτυχές της
προσωπικής του διαδρομής παρα το ότι νιώθει ότι όλα ήταν καλά καμωμένα. Ο Μόρις αρκείται σε ένα πλούσιο λεκτικό και ερευνητικό παιχνίδι ισορροπίας και ακρίβειας
– παρά την υπερβολική χρονική
διάρκεια του ντοκιμαντέρ – με μια εκ βαθέων συνομιλία,
με έναν πακτωλό ντοκουμέντων από τις
προεδρίες Νίξον, Φορντ και Μπους Τζούνιορ στις οποίες θήτευσε ο Ραμσφελντ και με έξοχη μουσική επένδυση από τον συνθέτη
Ντάνυ Ελφμαν.
Επικίνδυνες πράξεις
με τα ασταθή στοιχεία της Λευκορωσίας
Η Μαντλίν Σάκλερ
παρουσιάζει έναν θίασο γενναίων
καλλιτεχνών, το Free Theater
of Belarus, έναν
θίασο ακτιβιστών καλλιτεχνών που με το
έργο τους αντιστέκονται στο τελευταίο
δικτατορικό καθεστώς της Ευρώπης,του
Σερκεϊ Λουκασένκο. Συγκινητική καταγραφή
της διαδρομής και της αυτοεξορίας
ορισμένων μελών του θιάσου στη Δύση από
το 2010 έως το 2012, χρονικό σημείο που το
καθεστώς διεξάγει νοθευμένες εκλογές
αναδεικνύοντας ως νικητή τον Λουκασένκο
(με το εκπληκτικό ποσοστό του 70%) και
διώκοντας κάθε πιθανή εσωτερική αντίδραση
εναντίον του. Συγκινητική η καταγραφή
της Σάκλερ, που έγινε αρκετό ρίσκο αφού
τίποτα δεν μπαίνει και δεν βγαίνει από
την Λευκορωσία χωρίς έλεγχο και όπως ειπώθηκε στην παρουσίαση της ταινίας η βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και κάποιων συνεργατών της οπερατερ απο την Λευκορωσία αναδεικνύει μια δυνατή ταινία που αντικατοπτρίζει με το θέμα που εστιάζει τα προβλήματα δημοκρατίας της ευρύτερης περιοχής
της Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση
του σιδηρού παραπετάσματος το 1989, που
βρίσκεται με το βλέμμα στην Δύση και
την αυστηρή επιρροή της Ρωσίας, τα
βλέπουμε άλλωστε και στην ταραγμένη
σήμερα Ουκρανία.
Να σημειώσω πως στην
Θεσσαλονίκη είχαμε την χαρά να απολαύσουμε
το Ελευθερο Θέατρο της Λευκορωσίας το
2007, όταν είχαν έρθει καλεσμένοι του
φεστιβάλ του Θεάτρου της Ευρώπης και του ΚΘΒΕ και
είχαν δώσει μια δυνατή παράσταση στην
ΕΜΣ εκθέτοντας τα ζητήματα καταπίεσης και έλλειψης δημοκρατίας του λευκορώσικου καθεστώτος.
Βρίσκοντας την Βίβιαν
Μάγιερ
Ένα απο τα πλέον ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ της 2ης μέρας του #tdf16 ήταν αυτό του Τζον Μαλούφ για την πανάγνωστη μέχρι πρόσφατα φωτογράφο Βίβιαν Μάγιερ. Ο Μαλούφ ανακαλύπτει τυχαία μια συλλογή με 100 χιλιάδες αρνητικά και φωτογραφίες που του φανερώνουν το διεισδυτικό καλλιτεχικό βλέμμα μιας φτωχής γυναίκας που εργάζεται ως οικονόμος και νταντά σε διάφορα σπίτια γύρω απο την περιοχή του Σικάγο και της Νέας Υόρκης. Η έρευνα, το δέσιμο της ταινίας αλλά και η τεχνική αρτιότητα τους είναι αξιοζήλευτη και ουσιαστικά κολλάνε τα κομμάτια ενός δύσκολου παζλ με εξαιρετική ικανότητα που σε αφοπλίζει μπροστά στην οθόνη παρακολουθωντας την άγνωστη εκκεντρική ζωή της Βίβιαν Μάγιερ αλλά και τις καταπληκτικές φωτογραφίες της – ασπρόμαυρες ή έγχρωμες – που αποτυπώνουν το πορτραίτο της μεταπολεμικής Αμερικής αλλά και τις μικρές γλυκές ή τραγικές λεπτομέρειες της ίδιας της ζωής. Φωτογραφικό υλικό που ήδη έχει παρουσιάστεί σε αρκετές εκθέσεις ανα τον κόσμο και περιμένει την συνολική εκτίμηση του στο μέλλον.
——————————————————————-
ΝΙΚΗΤΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΞΩΣΤΗ (έχουν ήδη ενημερωθεί προσωπικά για τον τρόπο παραλαβής της πρόσκλησης)
Κυριακίδου Αναστασία
Κατσαμάκα Βασιλική
Καϊφιδου Μαρία
Σαρικούδη Γεωργία
Λιπώνης Βασίλης
Μαρδα Μαρία
Χριστοφορίδης Νίκος
Μιχαηλίδης Ιάκωβος
Ντάσκα Ισμήνη
Πόδα Μπέτυ
