Δράμα, 2012, Βέλγιο, 111
λεπτά
Σκηνοθεσία: Φέλιξ Φον
Γκρόνινγκεν
Πρωταγωνιστούν: Βερλ
Μπάτενς, Γιόχαν Χέλντεμπεργκ, Νελ Κατρίς
Αίθουσα: Ολύμπιον
Η Ελίζ και ο Ντιντιέ
είναι μαζί εφτά παθιασμένα χρόνια. Όταν
η μικρή τους κόρη Μέιμπελ βρεθεί
αντιμέτωπη με μια βαριά ασθένεια, όλες
οι έντονες στιγμές της σχέσης τους
δείχνουν να έρχονται στην επιφάνεια.
Αναπολούν τον κεραυνοβόλο τους έρωτα,
το φλερτ και το πάθος, το γάμο τους, και
τις ευτιχισμένες μέρες που πρωτοήρθε
η Μέιμπελ στη ζωή τους. Ένας πλήρης
κύκλος ευτυχίας. Μάχονται κι ελπίζουν
μαζί ότι η αγάπη δε θα τους απογοητεύσει.
Η αγάπη όμως, δε μπορεί να νικήσει πάντα
τη μοίρα.
Μην περιμένετε μια
ιστορία με πομπώδεις ανατροπές και
συγκινησιακούς εξαναγκασμούς. Κάδρα
υψηλής αισθητικής και η δραματουργία
σε πρώτο επίπεδο πλέκει τα πορτραίτα
των χαρακτήρων. Το εξαίσιο bluegrass soundtrack
λειτουργεί ως μουσική ανάσα με αφηγηματικό
χαρακτήρα ταυτόχρονα. Η γραμμικότητα
της ιστορίας σπάει χάρη σε ένα εμπνευσμένο
μοντάζ που κατακερματίζει σε τέσσερις
πραγματικότητες τη συνοχή. Οι σεκάνς
περιπλέκονται με μαεστρία, αφαιρώντας
την ταμπέλα του μελοδράματος από τον
φιλμ. Η φωτογραφία αποτυπώνει νατουραλιστικά
το υπαίθριο τοπίο της κατοικίας, τον
μικρό παράδεισο που στα στενά του όρια
κλειδώνει την ευτυχία.
Από την άλλη τα φώτα
της σκηνής, ο κόσμος της μουσικής και η
πηγαία έκφραση που πλημμυρίζει το οπτικό
πεδίο του θεατή. Ιδιαίτερος ο παραλληλισμός
του story με τις πολιτικές εξελίξεις των
Η.Π.Α (φόντο η 11η Σεπτεμβρίου και η
κυβέρνηση Μπους) μέσα από τρείς σεκάνς
αναζήτησης της ηθικής. Η Αμερική
λειτουργεί ως σύμβολο για τον Didier. Δεν
εδραιώνεται επαρκώς η κριτική στάση
του δημιουργού. Υπάρχει ένας εξτρεμιστικός
σχολιασμός που σίγουρα δεν ταυτίζεται
με το θεματικό κέντρο βάρους. Η κορύφωση
όμως είναι συνταρακτική και η σύγκρουση
με τα θεία αντιστρέφει υποκριτικά τα
δεδομένα. Οι ερμηνείες του αντισυμβατικού
ζευγαριού πλάθουν ήρωες κοντινούς,
ευαίσθητους, που προσπαθούμε να τους
κατανοήσουμε μέσα από μια ορθή σκιαγράφηση
από πλευράς σεναρίου. Ζούμε όλες τις
εκφάνσεις της σχέσης, ταξιδεύουμε στον
κύκλο και ίσως η ζωή μας να εφαρμόζει
στα σημεία ταύτισης.
Μια ταινία για το πάθος,
την ομορφιά αλλά και τη θλίψη ως
επακόλουθο.
Οι ήρωες εκμαιεύουν
σχεδόν λυτρωτικά τα συναισθήματα μας,
προσγειώνουν το θεατή στο έδαφος και
μας υπενθυμίζουν τη θέση μας στο χώρο
και το χρόνο. Ραγισμένα Όνειρα
που κρύβουν μέσα τους επιθυμίες, πάθη
και λάθη. Αξίες σταθερές και αχώριστες
στα πλαίσια μιας σχέσης. Στα πλαίσια
της ίδιας της ζωής. Η αλήθεια μπορεί να
πονάει. Υπάρχει όμως κάθαρση και ο κύκλος
της οικογένειας δεν πρόκειται να κλείσει.
Το κυνήγι της οικογενειακής ευτυχίας
μέσα από τον ερχομό ενός παιδιού. Και
από την άλλη η κορύφωση του δράματος
μέσα από την απώλεια, των αγώνα για ζωή
και το χρόνο να μετρά αντίστροφα. Τα
όνειρα ραγίζουν…
