γράφει ο Τάσος Γέροντας
John Killian «Ντόνατ». Εκδόσεις Bell 2024.
384 σελίδες στο τυπικό, μέτριας υφής χαρτί των εκδόσεων, με πολύ καλή επιμέλεια (εμφανής ο φόβος του τελικού «ν»), πολύ καλή εκτύπωση και στιβαρή βιβλιοδεσία.
John Killian είναι το ψευδώνυμο γνωστού Έλληνα συγγραφέα. Έχει ήδη γράψει πέντε βιβλία στη σειρά «Στα άκρα. Black label» των Εκδόσεων Bell. Αυτό το βιβλίο είναι το πρώτο της νέας σειράς «Τα βιβλία της οργής».
Σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ντόνατ» αφηγήτρια είναι η Σεράνο. Μαθαίνουμε πως είναι 16 ετών, με πολύ μελαμψό δέρμα, μένει σε μια πόλη που θυμίζει έντονα τη Θεσσαλονίκη, κατοικεί σε ένα εγκαταλελειμμένο βαγόνι τραίνου. Συγκατοικούν το Ποντίκι (μωρό; ζώο;) και ο Γάτος (που είναι όντως γάτος).
Η Σεράνο είναι πολύ γυμνασμένη, εξαιρετικά ικανή με κάθε είδους όπλο, πάντα ετοιμοπόλεμη, σκληρή. Έτσι λέει η ίδια, πως αυτή είναι η κακιά Σεράνο. Επειδή υπήρξε και μια καλή Σεράνο. Μιλάνε μεταξύ τους συχνά. Καταλαβαίνουμε πως είναι η, νεκρή τώρα, δίδυμη αδερφή της.
Και ξαφνικά, σε κάποια επικίνδυνη στιγμή μιας μάχης, εμφανίζεται σύμμαχος και βοηθός της ο Ντόνατ. Ο θηριώδης, πανίσχυρος, αδίστακτος Ντόνατ, ο οποίος πάντα βρίσκεται δίπλα στη Σεράνο, κάθε φορά που αυτή κινδυνεύει.
Η Σεράνο ζει και κυκλοφορεί σε μια περιοχή, την οποία δεν αγγίζει ο νόμος. Έχει μετατρέψει το βαγόνι της, τη Φωλιά, σε αόρατο, απόρθητο φρούριο, χωρίς εμφανή είσοδο, και με πολλά κινητά-κάμερες τριγύρω να ανιχνεύουν την παραμικρή κίνηση.
Πανέξυπνη, μαχήτρια, πάντα καταφέρνει να βγαίνει νικήτρια. Μέχρι που αποφασίζει να κλέψει κάποια χάπια, που ανήκαν στον Στρατηγό. Όπου «Στρατηγός» είναι ο αρχηγός όλων των παρανόμων της πόλης. Και τότε ξεσπά άγριος πόλεμος. Όλα τα κακοποιά στοιχεία της πόλης είναι στο κατόπι της.
Όλο το βιβλίο είναι 100 ανισομεγέθη κεφάλαια. Στο 99ο κεφάλαιο μαθαίνουμε όλη την πραγματική ιστορία της Σεράνο. Διαβάζουμε όλη τη φρίκη που έζησε σχεδόν από τότε που γεννήθηκε. Βάσανα, βασανισμοί, εκμετάλλευση, λαθρομετανάστευση. Μαθαίνουμε την αλήθεια για τις δύο Σεράνο, για το Ποντίκι, για τον Ντόνατ.
Το βιβλίο είναι μια παραβολή για τη ζωή, για τη ζωή στις παρυφές της κοινωνίας, του πολιτισμού, της ζωής της ίδιας. Αρχικά φαίνεται σουρεαλιστικό, ποτισμένο με δόσεις μεταφυσικής. Σιγά σιγά κυλάει προς το σκληρό, για να γίνει στο τέλος ωμό, καταγγελτικό.
Η γραφή κάποιες φορές γίνεται φλύαρη, άλλες επαναλαμβάνεται. Θυμίζει 16χρονη με έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Ο συγγραφέας πολλές φορές γεμίζει τον λόγο του με παραδείγματα για να υπερτονίσει την εικόνα, το συναίσθημα. Δείτε, για παράδειγμα, το απόσπασμα στη φωτογραφία.
Δεν διαβάζεται εύκολα, παρά τα μικρά κεφάλαια. Κάποτε φαντάζει φλύαρο, άλλες φορές υπερβολικό, άλλες εξωπραγματικό. Όμως αξίζει την προσπάθεια γι’ αυτό το συγκλονιστικό, το ωμό, οδυνηρό, αποκαλυπτικό τέλος. Ένα τέλος που σηματοδοτεί την αρχή μιας σειράς περιπετειών.
