Γράφει ο Τάσος Γέροντας
Gu Byeong-mo «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ». Μετάφραση Δημήτρης Αλεξίου. Εκδόσεις Διόπτρα 2023.
256 σελίδες σε μέτριας υφής υπόλευκο χαρτί, με πολύ καλή μετάφραση (και πολύ χρήσιμες υποσέλιδες σημειώσεις), άψογη επιμέλεια, εκτύπωση και βιβλιοδεσία.
Το βιβλίο ασχολείται με τη ζωή στη σημερινή Κορέα. Τις ευκαιρίες, τις δυνατότητες, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ειδικά ένας ηλικιωμένος. Βέβαια, η Δαγκάνα, η πρωταγωνίστρια δεν είναι μια τυπική ηλικιωμένη. Όμως ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Η εταιρεία «Έλεγχοι μολυσματικών ασθενειών» έχει ιστορία 45 ετών. Στην αρχή ο Ριού ήταν ο οργανωτής και η Δαγκάνα ο «διεκπεραιωτής». Σύντομα η αποτελεσματικότητα των διεκπεραιώσεων έγινε ευρύτερα γνωστή, με αποτέλεσμα την αύξηση του κύκλου εργασιών και την πρόσληψη νέων «διεκπεραιωτών». Όταν ο Ριού πρότεινε στη Δαγκάνα να αναλάβει αυτή επικεφαλής της εταιρείας, η Δαγκάνα αρνήθηκε, λέγοντας «εγώ δεν ξέρω να διοικώ. Ξέρω μόνο να σκοτώνω».
Τώρα η Δαγκάνα είναι 65 ετών, αλλά φαίνεται σαν ογδοντάχρονη. Είναι όμως σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, για την ηλικία της πάντα. Παραμένει η πλέον αξιόπιστη και αποτελεσματική από όλους τους διεκπεραιωτές. Ο νεαρός και εριστικός συνάδελφος με το όνομα Καυγατζής φανερά την έχει βάλει στο μάτι, την ειρωνεύεται, αμφισβητεί τις ικανότητές της και απειλεί να τη σκοτώσει. Όχι, δεν είναι μόνο θέμα εγωισμού. Εμείς θα το μάθουμε, όχι όμως η Δαγκάνα.
Με παρουσιαστικό που αμέσως ξεχνιέται, με ήπιους τρόπους, με πολλή άθληση ώστε να παραμένει αποτελεσματική, ακολουθεί πιστά τη συμβουλή του Ριού «μην συνδέεσαι με κανέναν!». Όμως τώρα, στα 65 της, έχει αρχίσει να σκέφτεται τι θα κάνει με όλα αυτά τα χρήματα που τόσα χρόνια μάζευε με τη δουλειά της. Αρχίζει λίγο παραπάνω να φοβάται μήπως δεν επιστρέψει στο σπίτι. Συχνά εξηγεί στο αδέσποτο σκυλί που περιμάζεψε, το Ψοφίμι, τι να κάνει αν αυτή κάποια μέρα δεν γυρίσει. Και, κυρίως, αρχίζει να τρέφει αισθήματα για τον Δόκτορα Τανγκ και την εξάχρονη κόρη του, τη Χαένι. Μεγάλο λάθος για πληρωμένους δολοφόνους. Άραγε θα είναι μοιραίο γι’ αυτήν ή για την οικογένεια του γιατρού; Θα μπορέσει να το κρύψει από τον Καυγατζή;
Το βιβλίο κυλάει αργά. Έτσι η συγγραφέας έχει τον χώρο και τον χρόνο για να σχολιάσει την κορεάτικη κοινωνία, τη θέση της γυναίκας σήμερα (η οποία δεν έχει αλλάξει με τα χρόνια), τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι νέοι τους ηλικιωμένους. Με ωραίο τρόπο βάζει την ηλικιωμένη Δαγκάνα να αναλογιστεί όλα αυτά που θυσίασε ώστε να γίνει πετυχημένη επαγγελματίας. Συγκρίνει όσα στερήθηκε (έρωτας, τρυφερότητα, οικογένεια, ανεμελιά) με όλα αυτά που απέκτησε (φήμη σπουδαίας εκτελέστριας και χρήματα που δεν ξέρει τι να τα κάνει). Αν εξαιρέσουμε τις άγριες, αιματηρές σκηνές στο τέλος, το βιβλίο είναι μια τρυφερή ματιά, μια σχεδόν ποιητική ματιά στην τρίτη ηλικία, στις θυσίες για χάρη του επαγγέλματος, στις δυσκολίες του να είσαι γυναίκα ακόμα και σήμερα.
Διαβάστε το! Αξίζει!
Είναι βέβαια απλώς μια αίσθηση βαθιάς θλίψης που εξέλαβε από την πελάτισσα, σαν να ήταν ένα κλήμα που έχει χάσει κάθε κίνητρο να σκαρφαλώσει στο στήριγμά του.
