Η ζωή μας είναι η ενιαία αφήγηση μιας ιστορίας. Η ζωή μας είναι η περιπέτεια της γραφής, το μοίρασμα μιας εμπειρίας. Μοιράζομαι άρα υπάρχω. Γράφω τον πόνο μου άρα ζω. Βγάζω φωτογραφίες (μου) άρα (σας) φανερώνω την ύπαρξή μου.
Από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους οι άνθρωποι ένιωθαν την ανάγκη να καταγράψουν στοιχεία, γεγονότα, μετρήσεις – να μετρήσουν στην ουσία τη ζωή τους, να βρούνε έναν τρόπο να την περιγράψουν, να μιλήσουν γι' αυτήν, να την επικοινωνήσουν με τους άλλους. Οι αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει τις πρώτες εκφράσεις τέχνης, σημειώσεις, βραχογραφίες ας το πούμε όπως θέλουμε σε σπήλαια (Λασκώ, Αλταμίρα, Κοβαλάνας κ.ά.) που χρονολογούνται στο 32.500 χρόνια πριν από σήμερα, δηλαδή ανήκουν στην Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδος. Φαίνεται λοιπόν να είναι από τις πρώτες πρώτες ανάγκες του ανθρώπου, του Homo Sapiens, να καταφέρει με κάποιον τρόπο να αφήσει γραπτό αποτύπωμα.
Το ίδιο ισχύει βέβαια και με το τατουάζ. Άλλη μια γραφή συνδεδεμένη στους περισσότερους άμεσα με τη ζωή και τα βιώματά τους. Μια γραφή χαραγμένη στο σώμα τους ώστε να μην μπορούν να ζήσουν δίχως αυτή τη μνήμη του βιώματος αφενός, και του βιώματος της γραφής αφετέρου. Οποία έκπληξις όμως! Κι αν τα τατουάζ παλιά τα είχαν μόνο οι ναυτικοί, οι φυλακισμένοι και γενικώς άνθρωποι περιθωριοποιημένοι από την κοινωνία, κι αν σήμερα είναι μια μόδα που καλά κρατεί (ειδικά σε σεφ και μπάρμαν), ούτε αυτό είναι κάτι καινούριο. Στον Ότζι, τον λεγόμενο άνθρωπο των πάγων (έζησε κάπου ανάμεσα 3400-3100 πΧ), βρέθηκαν πάνω από 50 τατουάζ, δερματοστιξία επί το ελληνικότερον, που συνδέθηκαν με τελετές ίασης και προσπάθειες θεραπείας. Αλλού, τα τατουάζ (προκολομβιανοί πολιτισμοί) ήταν δείγμα κύρους και εξουσίας. Σήμερα, σημαίνουν μάλλον πολύ λιγότερα, ίσως όμως και όχι. Ίσως απλώς να μεταπήδησαν από την καθολική στην προσωπική ανάγνωση.
Πώς ζούμε σήμερα; Γράφουμε; Τι γράφουμε; Αντικαταστήσαμε τους μινωϊκούς και μυκηναϊκούς καταλόγους με τα εμπορεύματα με τις αποδείξεις μας και τα έσοδα – έξοδα, πόσα χρωστάμε στην τράπεζα και πόσα ένσημα μας μένουν για τη σύνταξη. Όπως οι Πομπηϊανοί αφήνουμε το στίγμα μας στους δρόμους με γκραφίτι – το ίδιο όπως τότε, συνθήματα, ερωτικά μηνύματα, υπογραφές. Αλήθεια, αυτές οι υπογραφές πώς δίνουνε χαρά σ' όσους τις γράφουν; Ήμουν κι εγώ εκεί, είμαι κι εγώ εδώ, μην με ξεχνάτε, υπάρχω…
Αναρτούμε στα social media, γραφή είναι ακόμη και κάθε μας εικόνα, κάθε ένα νιώθω ευλογημένος στην τοποθεσία, πέρασα από αυτόν τον τόπο, έζησα, είμαι κι εγώ κομμάτι της Ιστορίας. Ζούμε για να έχουμε να αφηγηθούμε. Πολλές φορές στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στις τέχνες εν γένει, θα ακούσεις να λένε πως όλα είναι απλώς η αφήγηση μιας ιστορίας, με διαφορετικά μέσα. Κι η ζωή μας αυτό είναι. Ζεις για να έχεις μετά να διηγηθείς τη μέρα σου στους φίλους σου, στην κοπέλα σου ή το αγόρι σου, στη μαμά σου. Για να έχεις μια αφορμή να βρίσετε ή να γελάσετε μαζί, να αγκαλιαστείτε, να ξαναβρεθείτε. Η ζωή είναι γραφή, μια προσπάθεια να έρθεις κοντά με τους άλλους.
Κι ίσως αυτό το κείμενο – και καθετί που γράφεται – δεν έχει άλλο σκοπό απ' το να φέρει τον έναν κοντά με τον άλλον.
