«Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά, δεν ξέρω αν είναι κάτι
που έχω ή κάτι που έχασα πια…(…)Ό,τι θυμάσαι λένε μέσα σου ζει, ζει και τρυπάει
σαν βελόνα πικρή…»
Τραγουδάει ο Χρήστος Θηβαίος και με κάνει να αναρωτιέμαι τι
ακριβώς συμβαίνει με αυτές τις αναμνήσεις. Τι είναι προτιμότερο; Να θυμάσαι ή
να ξεχνάς; Δίλημμα. Είναι όντως κομμάτι του εαυτού μας, της μνήμης μας για όσα
ζήσαμε και περάσαμε, τα οποία δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ. Η’ μήπως όχι; Μήπως,
ακριβώς επειδή τα θυμόμαστε, τα κρατάμε μέσα μας, και έτσι δεν τα αφήνουμε να
λησμονηθούν και να συγχωρεθούν; Και στο κάτω-κάτω, εμείς δεν επιλέγουμε τι
θέλουμε να θυμόμαστε και τι όχι; Και που τις τοποθετούμε; Στο χρονοντούλαπο του
εγκεφάλου μας; Τις βάζουμε, σαν να λέμε, σε κουτάκι. Τις κλείνουμε εκεί, τις
κλειδώνουμε (πετάμε το κλειδί;;) και ζουν εκεί για πάντα. Δεν μπορούμε να τις
ξεφορτωθούμε; Σαν τις αποσκευές που χάνονται στα αεροδρόμια. Πρέπει να τις
σέρνουμε, να τις κουβαλάμε μια ζωή;
Και τι συναίσθημα μας προκαλούν οι θύμησες; Νοσταλγία,
μελαγχολία, μια γεύση γλυκόπικρη; Σαν τις παλιές φωτογραφίες που κοιτάμε
ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ. Είναι στιγμές παγωμένες στο χρόνο και μας θυμίζουν
όσα ήμασταν, όσα ζήσαμε, όσα δεν μπορούμε να έχουμε πια.
Όπως και να έχει, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αναφέρονται
στο παρόν. Ο χρόνος τους είναι περασμένος, παρελθοντικός. Και δεν μπορούμε να
ζούμε συνέχεια με τις αναμνήσεις. Και δεν μπορούμε να τις αφήνουμε να μας
στοιχειώνουν. Χάνουμε το τώρα μας. Και το τώρα είναι μόνο μια φορά και είναι
σπατάλη χρόνου να το αφήνουμε να φεύγει επειδή κολλάμε στο παρελθόν. Τέτοιες
θύμησες, που με κρατάνε προσκολλημένη πίσω, δεν θέλω. Δεν με βοηθούν. Με
ριζώνουν στο χθες και δεν μου αρέσει. Δεν θέλω να χάνω τις τωρινές μου στιγμές,
το σήμερα μου εξαιτίας τους. Όπως ίσως να έλεγε κάποιος φωτογράφος, πρέπει
κάποια στιγμή να βγεις εκεί έξω, να αναζητήσεις καινούργια ερεθίσματα και να
βγάλεις καινούργιες φωτογραφίες για το άλμπουμ της ζωής σου.
«-Έτσι είναι οι ζωντανοί. Έχουν το βάσανο της μνήμης.
Θυμούνται.
-Το μόνο που θυμάμαι, είναι πως πέθανα για να μην θυμάμαι.
Τώρα δεν θυμάμαι και είμαι ευτυχισμένος.» Μ. Καραγάτσης, Η Μεγάλη Χίμαιρα
«Έχω χιλιάδες θύμησες μαζεμένες, βαλμένες όλες στις ανηφόρες της
μνήμης μου. Και κάθε βράδυ κάνω προσευχές μη τυχόν κατρακυλήσουν και με
βυθίσουνε.» Χρήστος Μαθιουδάκης
