«Είμαστε αναλώσιμοι μωρό μου».
«Γιατί το λες αγόρι μου; Δε νιώθω έτσι».
φωτογραφία του Χρήστου Μαθιουδάκη
Και κάπου εδώ η αιθεροβάμων φύση μου ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Όλοι έχουν την τάση να με προσγειώνουν. Κάποιοι δε, το καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία. Μου είπε κάποιος, ότι κάνοντας μου ιδιαίτερα μαθήματα μιας βδομάδας, θα με μάθει, ή μάλλον θα μου δείξει πώς να γίνω πιο σκληρή, λιγότερο ψυχοπονιάρα και θύμα. Νομίζω πως υπήρξα πολύ καλή μαθήτρια για τον δάσκαλό μου. Θα πρέπει να του πω ευχαριστώ και εκείνος να νιώσει περήφανος για το μαθητόνι του. Αποστολή εξετελέσθη. Από χρυσόψαρο γυάλας να γίνεσαι πιράνχας. Μεγάλη πρόοδος. Μωρέ λες να φταίει και ο Κρόνος που ρίχνει απανωτά χαστούκια στους ιχθείς, μήνες τώρα, μπας και συνέλθουν;
Who knows?
Ακόμα ένα βήμα προς την ενηλικίωση γιατί όσο ζεις μαθαίνεις, παθαίνεις, προσπαθείς, δουλεύεσαι με τους ανθρώπους. Μαθαίνεις να βάζεις όρια. Κακία ποτέ δεν κρατάς. Παρά μόνο απόσταση. Διαγραφή και λησμονιά. Η συγχώρεση, μεγάλη κουβέντα. Πρέπει να είσαι έτοιμος γι' αυτήν.
Ειλικρινά, δε νιώθω αναλώσιμη σε πείσμα όλων αυτών που τους φαίνομαι περαστική. Όλοι κάποιο αποτύπωμα αφήνουν πάνω μας, μέσα μας. Και εμείς σ' αυτούς. Λέμε τώρα. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που την επόμενη μέρα σ' έχουν ξεχάσει κιόλας. Πέρασες και δεν ακούμπησες απ' τη ζωή τους.
Ο χρόνος που μας λαβώνει και περνάει από πάνω μας, μετά από καιρό μας υπενθυμίζει τι άξιζε τελικά και τι πρέπει να στείλουμε στον κάλαθο των αχρήστων. Και κυρίως ποιους ανθρώπους.
Θέλω πολύ να ξημερώσει εκείνη η μέρα που δεν θα θυμάμαι τίποτα πια. Όχι επειδή θα έχω πάθει αμνησία ή άνοια ή κάποιος θα μου έχει κάνει λοβοτομή. Αλλά επειδή ο χρόνος θα έχει σμιλέψει το συναίσθημα μου τόσο καλά που δεν θα έχει μείνει ίχνος απ' τα παθημένα.
Δανειζόμενη τον τίτλο του τραγουδιού, κόλλα λευκή χαρίζω για να σκιαγραφήσει τη δική του ιστορία. Μόνο ποίημα μην με κάνει και στίχο. Αυτά δεν είναι για μένα.
Αυτά είναι για τις εφήμερες, περαστικές μούσες-εμπειρίες.
«Οι ναυαγοί στεριά γυρεύουν κι οι νυχτωμένοι την αυγή
ποιες φαντασίες σε μαγεύουν και άλλο δεν πατάς στη γη.
Στου ονείρου σου το παραπέτο μ' άφησες να παραπατώ
από τα σύννεφα να πέφτω και τα φιλιά σου να ζητώ.
Είναι σκληρό να προσπαθείς απ' τη σκιά σου να ξεφύγεις
ήσουνα εδώ προτού να' ρθεις θα είσ' εδώ κι αφού θα φύγεις.
Τώρα στου δρόμου το σχολείο δίνω διαρκώς κόλλα λευκή
ήταν φανταστικό το πλοίο μα οι ναυαγοί πραγματικοί.
Μια μελωδία μεθυσμένη παίζουν στο δρόμο οι μουσικοί
σαν έχεις πόρτα κλειδωμένη πώς θες η άνοιξη να μπει
».
Στίχοι τραγουδιού: Άλκης Αλκαίος
