Χωρίς να λείπουν προφανώς τα καλά φιλμ, η φετινή σοδειά του φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε από τα άστοχα αφιερώματα όπως του Seidl και της Driver, που έφτασαν στην πόλη χωρίς καινούρια ταινία, ενώ ο Sorrentino που είχε, δεν έκανε τον κόπο να εμφανιστεί. Το πιο ουσιαστικό ήταν αυτό στον Κ. Γιάνναρη, όμως το καινούριο του δημιούργημα, Man at Sea, ήταν απογοητευτικό παρά το νέο μοντάζ που επιμελήθηκε, μετά την προβολή του στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Ιδιαίτερα εμφανής στην ταυτότητα της διοργάνωσης η υπογραφή ενός και μόνο ανθρώπου στερώντας αυτόματα και την όποια πολυμορφία και συνοχή του προγράμματος. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην καλό ή κακό, δημιουργείται όμως εύλογα μια απορία για το πόσες αντοχές μπορεί να έχει προσεχώς ο διευθυντής του Φεστιβάλ να διεκδικήσει το μέλλον ενός ιστορικού θεσμού και γιατί δεν εκμεταλεύεται την ευκαιρία να φτιάξει μια δυνατή ομάδα που θα αποτελέσει την ομαλή μετάβαση σε μια νέα εποχή για το Φεστιβάλ.
Το διαγωνιστικό θύμισε παλιές κακές εποχές, αφού ελάχιστα φιλμ ξεπέρασαν την μετριότητα. Το ρωσικό Twilight Portrait ήταν από τα ξεκάθαρα φαβορί και κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο αναμενόμενα, τα 2 ελληνικά (J.A.C.E. και Παράδεισος) ήταν από τα χειρότερα της 15άδας, ενώ μια θέση στην πρώτη τριάδα άξιζε το τουρκικό Διόδια και το βρετανικό Ιδού ο Αμνός.
Οι Ανοιχτοί Ορίζοντες άνοιξαν πολλές κουβέντες μέσα στο δεκαήμερο με το γιγαντιαίο μέγεθός τους που δεν επέτρεπε κανενός είδους κριτική για το σύνολο των φιλμ, παρά μόνο για το καθένα ξεχωριστά – ήταν ένα είδος συλλογής ταινιών από τα λοιπά φεστιβάλ της χρονιάς. Μέσα σ’ αυτά, το υπερβατικό Beast του Κρίστοφερ Μπόε, το ανθρώπινο Las Acacias του Πάμπλο Τζιορτζέλι και το μαγικό Finisterrae του Σέρχιο Καβαγιέρο στάθηκαν επάξια δίπλα σε γνωστότερα ονόματα όπως της Σατραπί, του Σοκούροφ, του Ζβιάτζιντσεφ, του Κάσοβιτς και των Νταρντέν.
Στα Βαλκάνια, η Ρουμανία ξαναχτύπησε με τις Καλύτερες Προθέσεις του Σιτάρου, ενώ στα καλύτερα έμεινε και η Συγχώρεση του Αίματος του Μάρστον. Τέλος στα ελληνικά, ο Άδικος Κόσμος κινήθηκε στη μετριότητα, ο Σούπερ Δημήτριος ενθουσίασε το κοινό και η Πόλη των Παιδιών πήρε τα βραβεία των κριτικών.
Τεράστια εντύπωση κάνει επίσης για άλλη μια φορά η έλλειψη οργάνωσης σε ότι αφορά την προβολή και την ανάδειξη αυτού του σπουδαίου γεγονότος σε μια ευκαιρία για την ίδια την πόλη και τους ανθρώπους της. Ενδεικτικό παράδειγμα το τελείως αστείο σύστημα τηλεφωνικών κρατήσεων με αναμονή ακόμα και 45 λεπτά και τεράστιες ουρές στα ταμεία και η ανυπαρξία ενός σύστηματος προπώλησης εισητηρίων μέσω ιντερνετ. Και τέλος, εφόσον ο τουρισμός είναι προτεραιότητα για την Θεσσαλονίκη, είναι άξιον απορίας αν ο Δήμαρχος, που είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος του Δ.Σ. του Φεστιβάλ μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις προκειμένου το Φεστιβάλ να αποτελέσει λόγο τουριστικής κίνησης στην πόλη για το μήνα Νοέμβριο.
