Από το Γιώργο Καρακασίδη
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1972, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο (των πρώτων στη Γερμανία μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο), μια ομάδα Παλαιστινίων εισβάλει στο Ολυμπιακό χωριό, σκοτώνει δύο μέλη της ισραηλινής αποστολής και κρατά ομήρους άλλους εννιά. Το τηλεοπτικό συνεργείο του ABC που βρίσκεται εκεί για να καλύψει τους αθλητικούς αγώνες, αναλαμβάνει να μεταδώσει τις εξελίξεις (παρά το γεγονός ότι δεν έχει εμπειρία στο πολιτικό ρεπορτάζ) και ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα.
Βασισμένο στο μοιραίο αυτό πραγματικό γεγονός, ξετυλίγεται ένα φιλμ με ιδιαίτερη σκηνοθετική προσέγγιση. Κι αυτό γιατί ενώ συνήθως, σε αντίστοιχες ταινίες, ο σκηνοθέτης βάζει το θεατή μέσα στο ίδιο το γεγονός (που ακόμα κι αν βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες, δεν παύει να αναπαρίσταται μέσα από την υποκειμενικότητα της δραματουργίας) εδώ τον αφήνει έξω από αυτό, στη θέση του τηλεοπτικού κοινού, παρακολουθώντας τα γεγονότα από απόσταση. Αυτή η αίσθηση αβεβαιότητας που δημιουργεί η δημοσιογραφική κάλυψη, ενισχύει την αγωνία και την περιέργεια του θεατή, ο οποίος καλείται να φανταστεί τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Το αποτέλεσμα είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ με αμείωτη ένταση και ρυθμό που δε σε αφήνει να πάρεις το μάτι σου από την οθόνη.
Οι συνθήκες πίεσης στο υποφωτισμένο control room δημιουργούν μια αγχωτική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ενώ το αρχειακό υλικό που χρησιμοποιείται προσδίδει έξτρα ρεαλισμό (ιστορικό το πλάνο με τον κουκουλοφόρο στο μπαλκόνι). Αξίζει να σταθεί κανείς, όμως και στο ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή συνέβησαν γεγονότα κομβικά για την εξέλιξη της δημοσιογραφίας. Η είσοδος του καμουφλαρισμένου με αθλητική φόρμα δημοσιογράφου στον αποκλεισμένο από την αστυνομία χώρο για την εξασφάλιση της αποκλειστικότητας και το δίλημμα να αναπαραχθεί μια είδηση χωρίς να έχει διπλοτσεκαριστεί, άφησαν να φανούν οι πρώτες ρωγμές στη δεοντολογία του τύπου. Και αυτά σε εποχές όπου η γνώση των αγγλικών δεν ήταν δεδομένη από όλους και η μετάδοση των γεγονότων κρεμόταν από τα χείλη μεταφραστών.
Δικαίως ανάμεσα στις υποψηφιότητες της χρονιάς για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
