που αποτυπώνει το πορτραίτο της Θεεσαλονίκης
Ο Αντρεϊ Βαϊντα συνήθιζε να λέει πως κάθε ταινία είναι σαν τη φλόγα ενός σπίρτου. Αν αυτό σημαίνει πως μια ταινία έχει στιγμιαία διάρκεια τότε θα πρέπει να σταθούμε στα πλάνα, στις εικόνες, στις ιδέες που μιλάνε μέσα μας διαχρονικά χάρη σε αυτά τα έργα τέχνης. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι φοιτητές του τμήματος κινηματογράφου του πανεπιστημίου Anadolou που βρίσκετι στο Εσκί Σεχίρ της Τουρκίας κατά την επίσκεψη τους στην Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2011. Οι νεαροί φοιτητές κλήθηκαν από τους καθηγητές τους να αποτυπώσουν την έννοια του διαλόγου και της τέχνης μέσα από έναν πρωτοτυπο τροπο: Δημιουργώντας το δικό τους φωτογραφικό πορτραίτο για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Τα παιδιά περιπλανήθηκαν στους δρόμους της πόλης με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι κλέβοντας εικόνες από την καθημερινότητα της. Πότε αξιοθέατα και κεντρικούς δρόμους, πότε γειτονιές, πρόσωπα και λεπτομέρειες που τους εντυπωσιάσαν οι φωτογραφίες τους αποτελέσαν τελικά το υλικό μιας έκθεσης που έγινε στο Εσκί Σεχίρ αλλά και ενός πολυτελούς τρίγλωσσου (αφού περιέχει ελληνικά, τούρκικα και αγγλικά κείμενα) λευκώματος.
“Αν με ρωτούσατε τι είναι διάλογος θα σας έλεγα πως είναι το ίδιο πουλί που βλέπουμε να πετά στον ουρανό” γράφει η Σεντέφ Ντιλμέρ, μια από τις συμμετέχουσες σπουδάστριες ενώ ένας συμφοιτήτης της, ο Γιακούπ Εκσί συμπληρώνει: “Διάλογος σημαίνει ότι είμαστε κομμάτια ενός κοινού παζλ”. Κάποιοι άλλοι θυμούνται με ενθουσιασμό την διαμονή τους στην Θεσσαλονίκη ενώ κάποιοι άλλοι συνδύασαν τις εντυπώσεις τους με τα θέματα που αποτύπωσαν στον φακό τους ή συνδυάζοντας τις εντυπώσεις τους από την Ελλάδα και τα βιώματα τους από την Τουρκία, το Εσκί Σεχίρ, το πατρικό τους σπίτι. Το 3ο ελληνοτουρκικό πανόραμα ταινιών μικρού μήκους Dialog διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Εσκί Σεχίρ. Η ελληνική αντιπροσωπεία βρίσκεται ήδη εκεί και ετοιμάζεται να ανταποδώσει με μια αντίστοιχη φωτογράφηση που θα έχει σαν θέμα της και πάλι την έννοια του διαλόγου, της συνύπαρξης των δύο λαών και φυσικά την πόλη του Εσκί Σεχίρ.
