Νιώθω αγάπη και σεβασμό για τη Χρύσα Ρώπα. Όχι μόνο γιατί είναι μία εξαιρετική ηθοποιός, αλλά και για όσα εκπέμπει όλα αυτά τα χρόνια. Ειλικρίνεια, ευαισθησία, χιούμορ, ευθύτητα, ενσυναίσθηση. «Θέλω να με κοιτάς στα μάτια», γράφει σε ένα από τα κείμενα της και η χαρά μου για αυτή τη συνομιλία, έγινε μεγαλύτερη μιας και μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε από κοντά και να κοιταζόμαστε στα μάτια. Άλλωστε το καθαρό βλέμμα και τα λαμπερά μάτια δε λένε ψέματα ποτέ. Και η Χρύσα Ρώπα διαθέτει και τα δύο.
Του Χρήστου Σατανίδη
ΧΣ: Κυρία Ρώπα αρχικά σας καλωσορίζουμε στον «Εξώστη». Κάθε φορά που συνομιλώ με έναν καλλιτέχνη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, δε ξέρω αν πρέπει να τον καλωσορίσω και στην πόλη μας.
ΧΡ: Δε νιώθω πως γυρνάω στη Θεσσαλονίκη διότι κάποιες φορές είναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Θυμάμαι όμως πως κάποτε ήθελα να φύγω τρέχοντας. Ήθελα να πάω κάπου να κάνω θέατρο. Και που μπορείς να κάνεις θέατρο; Στην Αθήνα.
ΧΣ: Οι πιο ευχάριστες μνήμες σας από τη Θεσσαλονίκη;
ΧΡ: Ο πρώτος μεγάλος έρωτας και η θάλασσα.
ΧΣ: Είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτήν την παραλία.
ΧΡ: ‘Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως κάθε πόλη, έχει θάλασσα και το δικό της λιμάνι.
ΧΣ: Θα ήθελα να κάνουμε μια πρώτη στάση, στο 1992. Κυκλοφορεί ο δίσκος «Σπασμένα κομμάτια φιλιά» με τη Χριστιάνα, και στο τραγούδι «Οι κάμαρες» οι στίχοι ήταν δικοί σας.
ΧΡ: Ναι, παρότι δε γράφω στίχους. Εγώ είμαι πολύ του γραψίματος και κυρίως του χειροποίητου. Όσον αφορά αυτό το τραγούδι… Όταν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους, που αντίστοιχα συναναστρέφονται με ανθρώπους της δισκογραφίας, κάποιος είδε αυτά τα λόγια, είπε πως είναι ωραία και έτσι προέκυψε το τραγούδι.
ΧΣ: Βλέπω πως γράφετε και μοιράζεστε με τον κόσμο, πολύ ενδιαφέροντα κείμενα και στο Facebook.
ΧΡ: Αυτό το κάνω μόνο όταν με «πνίγει» κάτι.
ΧΣ: Σε ένα από αυτά τα γραπτά σας, ξεκινάτε με το «Θέλω να με κοιτάς στα μάτια». Στέκομαι σε αυτό, διότι προτιμήσατε να συναντηθούμε και να μιλήσουμε.
ΧΡ: Υπάρχουν άνθρωποι που δε τολμούν να σε κοιτάξουν στα μάτια. Για αυτούς το έγραψα. Θα ήθελα κι αυτοί να μπορούν να με κοιτάξουν στα μάτια αλλά, δεν είναι και «παραγγελιά» το Facebook. Τώρα όσον αφορά τη δική μας συνάντηση. Έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις τηλεφωνικά, αλλά γιατί να χάναμε αυτήν την ευκαιρία αφού και εσύ μπορούσες να βρεθούμε;
ΧΣ: Εμένα χαρά μου είναι.
ΧΡ: Κι εμένα.
(Κάνουμε μία διακοπή στην ηχογράφηση, συζητάμε για στίχους της Λένας Πλάτωνος και το πατάω το rec ξανά)
ΧΣ: Έχετε πει πως είστε φύσει και θέσει συναισθηματικός άνθρωπος. Δύσκολα χρόνια για συναισθήματα και ευαισθησίες.
ΧΡ: Μου αρέσουν τα δύσκολα. Τα αντιμετωπίζω σαν να είναι εύκολα. Μερικά πράγματα στο μυαλό μας είναι δύσκολα, κι όχι στην πραγματικότητα. Συμφωνείς;
ΧΣ: Ανάλογα με τις ψυχικές δυνάμεις του καθενός μας.
ΧΡ: Το λέω με την εξής έννοια. Φυλακή είναι όταν επιλέγεις να ανέχεσαι κάτι. Δεν παλεύεται για μένα και τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Και δεύτερη ευκαιρία δίνω και λίγο αφελής είμαι, για να καταλάβω από που ξεκινάει η πρόθεση του άλλου και μέχρι που φτάνει. Στην ηλικία μου, στο κεφάλι μου υπάρχει κάτι σαν ένα λυσάρι. Έχω τη λύση έτοιμη.
ΧΣ: Σας έχει συμβεί να γνωρίσετε κάποιον άνθρωπο και να νιώσετε πως είναι ο «καθρέφτης» σας? Δηλαδή να δείτε κάποια χαρακτηριστικά σας, που ίσως δεν είχατε αντιληφθεί?
ΧΡ: Δεν είναι μια μέθοδος που ακολούθησα ή γνωρίζω. Ίσως επιλέγω διαφορετικούς ανθρώπους. Λες;
ΧΣ: Σε εμένα έτυχε. Όπως και μεγάλες αλήθειες, τις άκουσα από ανθρώπους που δεν περίμενα.
ΧΡ: Αρκεί να έχεις ή να σε ενδιαφέρει να αποκτήσεις αυτογνωσία. Δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να βοηθηθούν και να μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό είναι δύσκολο «μενού». Δε ξέρω βέβαια, αν με το να έχεις αυτογνωσία σημαίνει πως έχεις και το μαγικό ραβδί που τακτοποιεί τα πάντα.
ΧΣ: Μαγικό ραβδί δεν έχεις αλλά δεν βοηθάει το να μπορείς να ξέρεις ποιος, τι είσαι;
ΧΡ: Σίγουρα βοηθάει, αλλιώς είσαι ο περίγελος του κόσμου. Αν νομίζεις πως είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι, θα πετύχεις και ανθρώπους που θα σε σνομπάρουν, δε θα σε εκτιμήσουν. Αλλά ένας άνθρωπος που δεν ασχολείται σοβαρά με τον ίδιο του τον ευατό, δε θα τα καταλάβει κι αυτά. Δε θα αντιληφθεί από που πηγάζει αυτή η συμπεριφορά των άλλων απέναντι σε αυτήν την έλλειψη αυτογνωσίας.
ΧΣ: Είστε άνθρωπος με χιούμορ, σωστά;
ΧΡ: Πολύ. Και φυσικά αυτοσαρκάζομαι πολύ. Αυτό σημαίνει αυτογνωσία.
ΧΣ: Με τι αυτοσαρκάζεστε περισσότερο;
ΧΡ: Με όλα. Το απαξιώνω γενικώς το θέμα. Πχ το ότι είμαι γνωστή ηθοποιός δε μου λέει τίποτα, σε σχέση με άλλους που το δηλώνουν ως ταυτότητα. Ίσως εμένα δεν είναι η ταυτότητα μου αυτή. Την πλάκα μας κάνουμε σε αυτό το πέρασμα. Αν δεν το καταλάβουμε και πάρουμε πιο σοβαρά τα πράγματα… δύσκολα!
ΧΣ: Ως ταυτότητα τι θα δηλώνατε;
ΧΡ: Γυναίκα.
ΧΣ: Βλέποντας συνεντεύξεις σας και διαβάζοντας τα γραπτά σας, αναγνωρίζω έναν προοδευτικό άνθρωπο. Είχατε αυτό το πνεύμα από μικρή;
ΧΡ: ‘Όχι. Οι πρώτοι άνθρωποι που με έμαθαν να διαβάζω και να σκέφτομαι ήταν η Ρούλα Πατεράκη και ο άντρας της. Μου άρεσε, το συνέχισα και ένιωσα και υποχρεωμένη σαν μητέρα να το μεταδώσω.
ΧΣ: Γράφατε από μικρή;
ΧΡ: Ναι. Ήταν ένα είδος διαλόγου με εμένα, μιας και ήμουν και μοναχοπαίδι. Από τα 18 μου και μετά έπεφτα σε ανθρώπους καλλιεργημένους, φωτισμένους, φωτεινούς, έντιμους και διαμόρφωσα αυτό που έχω τώρα.
ΧΣ: Έχετε σίγουρα ευθύτητα, ευαισθησία και αγάπη από τον κόσμο. Το εισπράττεται αυτό σωστά;
ΧΡ: Βεβαίως. Μου δίνει τεράστια χαρά, γιατί σημαίνει πως κάτι αναγνωρίζει ο κόσμος. Περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, παρά σαν ηθοποιό. Δε λέω πως δε με αποδέχονται σαν κωμική ηθοποιό, αλλά νομίζω πως αυτή η αγάπη πηγάζει από προσωπικές τοποθετήσεις. Ωραία είναι.
ΧΣ: Η μεγάλη αγάπη του κόσμου, μπορεί να καλύψει άλλα κενά;
ΧΡ: Όχι. Το κάθε κενό έχει το κουτάκι του. Δεν είναι ανταλλακτικό να το βάλεις όπου θέλεις.
ΧΣ: Σε ένα από τα κείμενα σας, γράψατε « Γεια σου ρε Ελλάδα, που δε μας ανήκεις γιατί δε μας αξίζεις».
ΧΡ: Αυτός ο όμορφος τόπος ε;
ΧΣ: Γιατί δε μας αξίζει;
ΧΡ: Δε μας αξίζει να είναι πλιάτσικο των λεφτάδων, της κόκας, της πρέζας, της ανατολικής ξενοφοβίας. Έτσι όπως είναι, δεν μας αξίζει. Θα μας άξιζε να είναι πιο «περιποιημένη» αυτή η Ελλάδα.
ΧΣ: Είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
ΧΡ: Βεβαίως. Το θεωρώ καθήκον μου να αισιοδοξώ. Δε γίνεται το άδικο να επικρατεί. Το βλέπεις από τους νόμους της φύσης, βλέπεις πως μας τιμωρεί η γη.
ΧΣ: Η πιο χρήσιμη συμβουλή που σας έδωσαν, την εφαρμόσατε και δικαιωθήκατε;
ΧΡ: Δε ξέρω αν εφάρμοσα κάποια συμβουλή αλλά ξέρω είναι πολύ καλό να λες στο παιδί σου «Μη πληγώνεις τους άλλους». Επίσης θυμάμαι συχνά το «Μην ανοίγεις το λάκκο του άλλου, θα πέσεις. Πρόσεχε παιδί μου». Αλλά αυτό το «Μη πληγώνεις» θέλει δουλειά. Δεν είναι ταμπέλα,να μπεις να μέσα να δεις το έργο και να καταλάβεις. Τα λέει όλα. Προσπάθησε να μη τους πληγώνεις τους άλλους. Στο βαθμό που μπορείς βέβαια.
ΧΣ: Εξαρτάται και τι προθέσεων άνθρωπος είσαι.
ΧΡ: Δε πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι με αγνές προθέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι και ο εξανθρωπισμός αυτών. Δεν είναι για μένα κάτι τόσο αόριστο το «ο αγνός άνθρωπος, οι αγνές προθέσεις». Κάτι, κάποιος περιμένει, υπάρχει ένα πάρε δώσε. Επίσης πολύ πιο σημαντική είναι η ικανότητα μου να αγαπήσω κάποιον παρά να με αγαπάει κάποιος. Αν με αγαπάει και δεν τον αγαπώ εγώ? Αξία έχει να αγαπώ εγώ. Ο καθένας πρέπει να καλλιεργήσει το «πως αγαπώ τον άλλον». Δεν είναι αγάπη, το «σε αγαπώ τόσο που σε σφάζω και μετά πέφτω από το μπαλκόνι». Γιατί και αυτό ως αγάπη παρουσιάζεται. Έστω και αργά, το παιδί, ο άνθρωπος, πρέπει να εξανθρωπιστεί. Το θέμα είναι να έχεις τη δυνατότητα να αγαπάς τους ανθρώπους, όχι να τους εκμεταλλεύεσαι.
ΧΣ: Και να αγαπάς και τον εαυτό σου.
ΧΡ: Άμα δεν αγαπάς τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπήσεις κανέναν άλλον.
ΧΣ: Εσείς την αγαπάτε τη Χρυσούλα;
ΧΡ: Πάρα πολύ. Το ξέρεις το τραγούδι του Άσιμου, το «Να μ’αγαπάς»;
ΧΣ: Εννοείται.
ΧΡ: Κάποια στιγμή, γυρνώντας από την αρχαία Επίδαυρο, είμαι στην Ομόνοια, ψιλοβρέχει και μπαίνει αυτό το τραγούδι. Το έκανα βίντεο στα social και κάποιοι θεωρήσαν πως το απευθύνω κάπου. Εγώ το έλεγα σε εμένα. Διότι συνήθως εμάς τιμωρούμε. Οι ενοχές, το τι δεν έκανα καλά, το πως ονειρεύτηκαν οι άλλοι να είμαι… Πολλά εμπόδια για να πεις στον ευατό σου «Να μ’αγαπάς». Γιατί έχουμε και το μικρό παιδί μέσα μας.
ΧΣ: Μιας και μου αναφέρατε αυτό το τραγούδι, τι μουσική σας αρέσει;
ΧΡ: Μικρή άκουγα Χιώτη, Μαρινέλλα, Τσιτσάνη, λαϊκά. Οδηγώ -μου αρέσει πολύ- και εκεί ακούω έναν σταθμό που βάζει αγαπημένους μου τραγουδιστές.
ΧΣ: Ο αγαπημένος σας στίχος ή αυτός που σας εκφράζει πιο πολύ;
ΧΡ: Πάρα πολλά, ειδικά του Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου. Πολλά του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Με συγκινεί βαθιά το τραγούδι «Μέλισσες». Χαρακίρι με αυτό.
ΧΣ: Πρέπει να φύγετε για την παράσταση και ακόμη δεν είπαμε τίποτα για αυτήν.
ΧΡ: Είναι η «Θελεστίνα» του Φερνάντο ντε Ρόχας, στο Βασιλικό Θέατρο. Είναι κάνει μια εξαιρετική διασκευή που έχει κάνει ο Αστέριος Πελτέκης, όπου είναι και υπέροχος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είναι ένα έργο όπου πραγματικά άξιζε να ανέβει στο ΚΘΒΕ, γιατί είμαστε και πολλά άτομα.
ΧΣ: Κυρία Ρώπα πως θέλετε να κλείσουμε;
ΧΡ: Να σε αγαπάς.
