O Εξώστης τηλεφωνεί στους φίλους του και ζητά να μάθει κάθε παιδική καλοκαιρινή μνήμη που εχει γεύση αλάτι και μυρωδια αντηλιακού. Και φέτος, για τρίτη χρονιά, οι Θεσσαλονικείς διηγούνται τις παιδικές τους αναμνήσεις.
Θυμάται και γράφει η Σοφία Ξανθοπούλου
Οι καλύτερες διακοπές με τον αδελφό μου στην Εύβοια.
Ήμουν 6 χρονών εγώ και εκείνος 8. Τα βράδια μας τηγάνιζαν πατάτες και το φεγγάρι ήταν στα παιδικά μου μάτια τόσο μεγάλο που το αποκαλούσα “φωτιστικό του ουρανού”. Θαύμαζα τον αδελφό μου που έσκιζε το θαλασσινό νερό με την ικανότητα του στο κολύμπι. Δεν ήθελα να του μοιάσω. Ήθελα να έχει μόνο αυτός αυτό το προνόμιο.
Κάναμε το γύρο της Εύβοιας εκείνη τη χρονιά, το 1983 μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά που κάθε πρωί τραγουδούσε ποντιακά τραγούδια και γελούσαμε. Σε κάθε στροφή του δρόμου ρωτούσαμε “φτάνουμε μπαμπά;” και μας απαντούσε “μετά από εκείνο το βουνό φτάνουμε!”.
Ψέματα μας έλεγε αλλά δεν μας πείραζε καθόλου. Θυμάμαι τη μαμά να ψήνει ελληνικό καφέ σε κάθε στάση για ξεκούραση. Τότε δεν υπήρχε take away coffee. Θυμάμαι και την έγνοια του πατέρα μας να φάμε οπωσδήποτε “καλό ψάρι”. Αναρωτιόμουν ποιο ήταν το… κακό ψάρι!
Γυρίσαμε όλη την Πελοπόννησο, επισκεφθήκαμε μουσεία, τότε δεν υπήρχαν τα κινητά για stories και αναφορά τοποθεσίας. Σου έφτανε που ήξερες πού ήσουν εσύ και τι απολάμβανες. Δε σε ένοιαζε να το ξέρουν και οι υπόλοιποι.
Τα σαββατοκύριακα οπωσδήποτε τα περνούσαμε στη Χαλκιδική. Φρόντιζε να μας ξυπνάει με δικά του εμβατήρια ο πατέρας μας και γελούσαμε.
Συμβουλές καλής συμπεριφοράς αναλυτικά μας έδινε η μαμά από το σπίτι, συνεχιζόταν στο ασανσέρ και φυσικά μέσα στο αυτοκίνητο. Ήμασταν όμως ήσυχα παιδιά έτσι και αλλιώς.
Ο αδελφός μου έπαιζε οπωσδήποτε με το φυσοκάλαμο και εγώ θυμάμαι ότι δεν αποχωριζόμουν το αγαπημένο μου λάστιχο. Τότε μπορούσα να πηδήξω πολύ ψηλά. Σήμερα είναι κατόρθωμα που περπατάω. Είμαστε ευλογημένοι όσοι ζήσαμε τα καλοκαίρια της δεκαετίας του 80 για ένα σωρό λόγους χωρίς hashtag.
