Η Colleen Lauren ήρθε στη Θεσσαλονίκη σχεδόν τυχαία, αλλά η πόλη την κέρδισε αμέσως. Από την Καλιφόρνια και τις ατέλειωτες αμερικανικές διαδρομές, βρέθηκε ξαφνικά να χαζεύει τον Θερμαϊκό και να μαθαίνει τι σημαίνει να δουλεύεις μεν, να έχεις χρόνο για να ζήσεις τη ζωή σου δε. Με ένα φλιτζάνι φρέντο καπουτσίνο στο χέρι και μια βαλίτσα γεμάτη εμπειρίες, μοιράζεται τις σκέψεις της για το πώς είναι να ζεις στη Θεσσαλονίκη ως ξένη, τι την ξάφνιασε περισσότερο, αλλά και ποια κομμάτια της πόλης νιώθει πια σαν σπίτι της.
Το 2021, αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Davis, σε μια περίοδο γεμάτη αβεβαιότητα λόγω της πανδημίας. Είχα ζήσει όλη μου τη ζωή στην Καλιφόρνια, αλλά ένιωθα μια έντονη ανάγκη για μια μεγάλη αλλαγή, παρόλο που η εποχή δεν ήταν ιδανική. Έψαχνα ατελείωτα για δουλειά, μέχρι που έπεσα πάνω σε μια αγγελία που έγραφε: «Υποτροφία στη Θεσσαλονίκη, Ελλάδα». Κάτι μέσα μου με έκανε να κάνω κλικ στην αγγελία, να στείλω την αίτησή μου και να ελπίζω πως θα με επιλέξουν.
Τελικά πήρα τη θέση και έφτασα στη Θεσσαλονίκη τον Ιανουάριο του 2022. Ερωτεύτηκα αμέσως την πόλη. Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη της Καλιφόρνια, ήμουν συνηθισμένη σε ήσυχες νύχτες και επαρχιακούς δρόμους. Όμως η Θεσσαλονίκη ήταν μια ανάσα φρεσκάδας, με τη θάλασσα να απλώνεται μπροστά μου και τον Όλυμπο να διαγράφεται στον ορίζοντα. Σήμερα, αυτή η πόλη είναι το δεύτερο σπίτι μου.
Από τις πρώτες μέρες μου εδώ, οι Έλληνες συνάδελφοί μου μού έμαθαν τη λέξη «χαλαρά». Είναι κάτι παραπάνω από λέξη, είναι τρόπος ζωής, ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Το κατάλαβα γρήγορα, όταν έτρεχα να φτάσω σε ένα meeting που ξεκινούσε στις 10:00, μόνο και μόνο για να είμαι η πρώτη που έφτασε. Το ίδιο συνέβαινε και όταν κανόνιζα να βγω με φίλους. Αν λέγαμε για τις 21:00, ήξερα ότι θα έπρεπε να φτάσω στις 21:30. Σε αντίθεση με την αυστηρότητα του αμερικανικού τρόπου ζωής, εδώ όλα κυλούν με ροή και ηρεμία.
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι η ανθεκτικότητα των Ελλήνων. Τα οικονομικά προβλήματα και οι περιορισμένες επαγγελματικές ευκαιρίες είναι συχνά θέματα συζήτησης με τους φίλους μου εδώ. Ως Αμερικανίδα που ζει στην Ελλάδα, δεν θέλω να εξιδανικεύω τη ζωή εδώ, αλλά να αναδεικνύω και τις πραγματικότητες που τη συνοδεύουν, ώστε να στηρίζω προσπάθειες που στοχεύουν σε ένα καλύτερο μέλλον για τους ντόπιους.
Η μεγαλύτερη πολιτισμική αλλαγή που βίωσα ήταν η ορατότητα μου ως Φιλιππινέζα-Αμερικανίδα. Στην Καλιφόρνια, η πολυπολιτισμικότητα είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Οι παιδικοί μου φίλοι ήταν Μεξικανο-Αμερικανοί, οι γείτονές μου είχαν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, και στο πανεπιστήμιο γνώριζα ανθρώπους από κάθε ήπειρο. Όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένα μικρό σοκ να είμαι η μόνη Φιλιππινέζα-Αμερικανίδα σε κάθε χώρο που έμπαινα. Στην Αμερική μπορούσα να χαθώ μέσα στο πλήθος, εδώ όμως ξεχώριζα.
Πλέον, βλέπω αυτή την ορατότητα ως ευκαιρία να μιλήσω για την κουλτούρα μου και να εκπροσωπήσω την κοινότητά μου. Το περιεχόμενό μου στα social media περιστρέφεται γύρω από τη διασταύρωση της φιλιππινέζικης, αμερικανικής και ελληνικής κουλτούρας. Προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω τι σημαίνει να είσαι Φιλιππινέζα και Αμερικανίδα ζώντας στην Ελλάδα.
Αυτό που με κάνει να νιώθω σαν στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη είναι οι άνθρωποι. Έχω βρει απίστευτη ζεστασιά και έχω δημιουργήσει έναν κύκλο που νιώθω σαν οικογένεια. Φίλοι μου έχουν οδηγήσει μέχρι το αεροδρόμιο Μακεδονία στις 5:00 το πρωί, με έχουν καλέσει στο εξοχικό τους στη Χαλκιδική και με έχουν βοηθήσει με μεταφράσεις σε κάθε νέα κατάσταση που αντιμετώπιζα. Αυτές οι συνδέσεις με κάνουν να νιώθω ότι ανήκω εδώ.
Όσον αφορά τις ελληνικές συνήθειες που έχω υιοθετήσει, ο freddo καπουτσίνο είναι σίγουρα μία από αυτές! Από την πρώτη στιγμή, ήθελα να μάθω ελληνικά για να μπορώ να επικοινωνώ καλύτερα, οπότε η πρώτη φράση που έμαθα να λέω ήταν: «Θα ήθελα ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο». Μου αρέσει να επισκέπτομαι νέα καφέ κάθε Σαββατοκύριακο, είτε για να συναντηθώ με φίλους, είτε για να διαβάσω ένα βιβλίο. Η κουλτούρα του καφέ στη Θεσσαλονίκη είναι από τα αγαπημένα μου στοιχεία της πόλης. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον καφέ, αλλά με τη διαδικασία του να χαλαρώνεις και να απολαμβάνεις τον χρόνο σου, είτε μόνος είτε με παρέα—μια ακόμα όψη του «χαλαρά».
Αν μπορούσα να φέρω κάτι στη Θεσσαλονίκη από την Καλιφόρνια και να πάρω κάτι ελληνικό πίσω στην πατρίδα μου, θα ήταν σίγουρα το φαγητό! Θα ήθελα να δω τη φιλιππινέζικη κουζίνα να αναπτύσσεται εδώ, γιατί πιστεύω ότι οι Έλληνες θα την απολάμβαναν. Οι γεύσεις μας είναι συνδυασμός ξινού και αλμυρού ή γλυκού και αλμυρού. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να παραγγείλω μια ζεστή σούπα sinigang με ρύζι και να τη μοιραστώ με τους Έλληνες φίλους μου.
Αντίστοιχα, θα έφερνα μια παραδοσιακή ελληνική μπουγάτσα ή φούρνο στην Καλιφόρνια. Μου αρέσει να τρώω σπανακόπιτα, κοτόπιτα ή λουκανικόπιτα για πρωινό ή ως γρήγορο σνακ. Το φαγητό είναι από τους καλύτερους τρόπους για να γνωρίσεις έναν πολιτισμό, και θα ήθελα οι φίλοι και η οικογένειά μου στις ΗΠΑ να γνωρίσουν τη γεύση της Ελλάδας.
