Συνέντευξη στη Χρύσα Πλιάκου/Φωρογραφίες Νάντια Ζέζιου
1998, Θεσσαλονίκη. Ένας πιτσιρικάς με το όνομα Στέλιος, αλλά στον δρόμο τον ξέρεις ως APSET, κάνει την πρώτη του κίνηση στη σκηνή. Γκράφιτι και εικαστικά ήταν η ζωή του και φαίνεται, μιας και ακόμα κυνηγάει το ίδιο πάθος. Γεννημένος στα Βασιλικά, με χιπ χοπ στις φλέβες από τα 90s, κόλλησε με την κουλτούρα. Οι πρώτοι του τοίχοι και tags τον έφεραν στον δρόμο της street art και των ατελείωτων ερευνών.
“Το hip hop έχει παίξει βασικό ρόλο στη δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Η παρέα μου μεγαλώνοντας από τα τέλη του ’90, είναι τα Βόρεια Αστέρια (Ζήνων, Λεξ, Μκ…) που είμαστε παρέα ακόμη και μέχρι σήμερα, όπως πολύ καλός φίλος είναι και ο Άκης ο 12ος Πίθηκος και ο Σαντάμ. Δεν είναι μόνο η ραπ μουσική στα ακουστικά ερεθίσματα, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό είναι από εκεί. Μιλάει για τις γενιές μας και τις ιστορίες μας. Οπότε τα περισσότερα vibes που παίρνω για να εκφραστώ είναι κατά κύριο λόγο από εκεί”.
Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του εκτός από την τέχνη του. Το ιδιαίτερο ψευδώνυμο, το οποίο ξεκίνησε σαν ένας αναγραμματισμός του ονόματος του και εξελίχθηκε στην πορεία σαν έννοια και το ατελιέ του “Off the Grid”, όπου τον τελευταίο καιρό συστεγάζουν τις σκέψεις τους μαζί με τον Άκη Γιουσμή και τον Τέο ΔΜΦ και το βρίσκεις σε έναν πανέμορφο δρόμο στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Πλάτωνος.
“Το γκράφιτι είναι όλα. Είναι και τέχνη, είναι και βανδαλισμός, είναι και μήνυμα, είναι και μουτζούρες στον τοίχο”.
Κυρίως όμως είναι έκφραση. Λόγω τεχνολογίας και social media το έργο είναι πιο άμεσο προς το κοινό, οπότε και η επικοινωνία και τα ερεθίσματα είναι πολλά περισσότερα. Όμως όσο γρήγορα και αν μπορεί ένας καλλιτέχνης να παράξει τέχνη τόσο γρήγορα χωρίς χρόνο και εμβάθυνση μπορεί, να εξαφανιστεί από τη σκηνή.
“Το να μένεις πιστός, δημιουργικός και συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις μέσα σε όλη την πληροφορία σήμερα -κρατώντας όμως και ένα κομμάτι του ρομαντισμού σου- είναι πολύ δύσκολο. Φυσικά είναι και το κομμάτι του βιοπορισμού. Αυτό είναι που το κάνει σχεδόν αδύνατο σε πολλούς καλλιτέχνες σήμερα να μείνουν πιστοί μόνο στην τέχνη τους και οδηγούνται σε δεύτερη και τρίτη ενασχόληση, για να συντηρήσουν αυτό, που λέει η καρδιά τους.”
Η τέχνη του δρόμου παραπέμπει και έχει να κάνει κυρίως με γκράφιτι σε δημόσια κτήρια και η άποψη του για αυτό είναι, πώς ο δημόσιος χώρος έχει μια διάδραση και μια ελευθερία. Όταν όμως μιλάμε για μεγάλα κτήρια τα πρακτικά θέματα με άδειες , χαρτιά και εγκρίσεις είναι αυτά, που τρώνε τον περισσότερο χρόνο. Και όταν στο τέλος ο καλλιτέχνης φτάνει στην υλοποίηση αυτού, φτάνει να είναι και τελείως εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες και όλους τους εξωτερικούς παράγοντες.
“Πιστεύω πως πλέον η hip hop κουλτούρα έχει πάρει τη θέση που της αξίζει. Δεν έγινε σε μια νύχτα και κάποιοι πάλεψαν πραγματικά για αυτό, αλλά στο τέλος όσοι αντέξανε πιστεύω πως δικαιώθηκαν. Πλέον παρατηρώ πως ιδιαίτερα στις νέες γενιές, έχει κάνει στην άκρη όλα τα άλλα κινήματα μουσικής και έχει μονοπωλήσει την αγορά. Όπως και την εξάπλωση του graffiti παγκόσμια. Είναι τρελό να ζεις στην πορεία ενός κινήματος σχεδόν από την αρχή του και να το βλέπεις, να φτάνει εδώ. Είναι ανατριχιαστικό και φαντάζει σαν όνειρο ότι ήσουν και εσύ έστω και ένα μικρό κομμάτι της.”
“Προσωπικά εγώ θέλω να εκφραστώ και κάποιες φορές γίνεται από ανάγκη γιατί δεν έχω άλλο μέσο να το κάνω. Άλλοτε έχει μήνυμα και άλλοτε όχι. Επειδή το έργο μου είναι κατά βάση προσωπογραφικό θέλω, να αποτυπώσω απλά μία εικόνα ή ένα στιγμιότυπο, που να βγάζει μία αισθητική ή μία σκέψη χωρίς απαραίτητα να έχει ένα μήνυμα και να είναι απλά μία χειρονομία. Η τοποθεσία, ο περιβάλλοντας χώρος (πολιτισμικά και γεωγραφικά ) και η ιδιαιτερότητα της επιφάνειας και του κτιρίου είναι κάποια κριτήρια με τα οποία επιλέγω να δημιουργήσω.
Γενικότερα σε όλα τα πεδία της τέχνης ο καθένας κουβαλάει μαζί του την ιστορία και τις εικόνες του και τις εξωτερικεύει ανάλογα με το μέσο. Ακόμη και σε άτομα του ίδιου κινήματος, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, ούτε και τότε μπορούμε να βάλουμε σε σύγκριση το έργο τους από τη στιγμή που μιλάμε για εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Οπότε το δικό μου στυλ είναι ένα mix διαφορετικών backgrounds, ζωγραφικής, γραφιστικής και γκράφιτι.”
“Η Θεσσαλονίκη με επέλεξε, γιατί εδώ μεγάλωσα, εδώ ζω και αν και η δράση μου είναι παντού, η πόλη μου είναι αυτή και τη ζω και την επικοινωνώ με τα δικά μου μάτια μέσα από τα σχέδιά μου. Θεωρώ πως κάθε τέχνη μιλάει και για την εποχή της.
Σαν μεγάλο αστικό κέντρο η Θεσσαλονίκη γεωγραφικά και πολιτισμικά δεν θα μπορούσε, να μην έχει τέχνη του δρόμου. Το τί της ταιριάζει περισσότερο δεν το γνωρίζω, αλλά αυτό που ξέρω είναι, πως ο δρόμος έχει μία ειλικρίνεια και αυτή καταγράφεται στους τοίχους. Εγώ μεγαλώνοντας μέσα σε αυτή είχα ερεθίσματα τα συνθήματα και τα γκράφιτι και θυμάμαι πως στην διαδρομή με τα ΚΤΕΛ αυτά ήταν που μου τραβούσαν το ενδιαφέρον και ήταν άξια προς παρατήρηση σαν ένας ζωντανός οργανισμός”.
“Πλέον δεν υπάρχουν σημεία αν δεν είναι άμεση ανάθεση. Κάποτε υπήρχαν σημεία ελεύθερης έκφρασης όπως σε σχολεία στο κέντρο αλλά και στα δυτικά και στα ανατολικά. Τώρα το κέντρο είναι πια πολύ δύσκολο. Δώστε άδειες στους καλλιτέχνες, σε σχολεία, γήπεδα και γέφυρες. Δώστε στα παιδιά χώρο να εκφραστούν χωρίς να τους κυνηγάνε.”
Όπως έχει πει ο ίδιος ο street artist κάθε έργο έχει την ιστορία του και είναι πολύ δύσκολο να επιλέξει το καλύτερο για αυτόν. Κάνει όμως μία μικρή αναφορά στα δύο τελευταία μεγάλα έργα του στην πόλη που είναι κοντινά χρονικά και είναι ακόμη έντονα στο μυαλό του. Το ένα είναι το συνεργατικό έργο στο Αντλιοστάσιο της Νέας Παραλίας. Το έργο αυτό έχει γίνει στα πλαίσια του “Mataroa street contest” μαζί με τον Κωστή Δαμουλάκη και τον Ορέστη Πάγκαλο και το δικό του κομμάτι είναι ένα από τα πλαϊνά.
Κίος, Πελοπόννησος
Πάτρα
Έχει αποτυπώσει μία ανάμνηση ενός παππού (ίσως ψαρά) που ατενίζει στον Θερμαϊκό. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου αρχιτεκτονήματος και η διαφορετική ζωγραφικότητα σε συνδυασμό με τη θεματική, ήταν τα στοιχεία που του κέντρισαν το ενδιαφέρον, για να το ζωγραφίσει εναρμονίζοντας το με το τοπίο.
Το δεύτερο έργο δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη και βρίσκεται στην οδό Βιζυηνού. Πρόκειται για μία αναδιατύπωση της γοργόνας της Θεσσαλονίκης σε ένα πολύ ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό οίκημα σχεδιασμένο από την ομάδα “Lteam”. Είναι μία συνομιλία της θέας της περιοχής με τη σύγχρονη γοργόνα που αναδύεται σε συνδυασμό με το φουτουριστικό αυτό κτήριο και των χρωμάτων του. Στις επόμενες μέρες θα το αποκαλύψουν οι λαμαρίνες.
Στόχος του για το επόμενο διάστημα είναι να ετοιμάσει μία σειρά έργων στο στούντιο που ίσως καταλήξει στην πρώτη του ατομική εικαστική έκθεση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Παράλληλα ετοιμάζει και κάποιες τοιχογραφίες που δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη και οσονούπω θα ανακοινώσει και το νέο του graffiti crew στην πόλη!
Apset x Same84, Urban Act, Σύλλογος Νεφροπαθών Θεσσαλονίκης.
Kρατικό νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης με σκοπό την προώθηση της δωρεάς οργάνων με τίτλο «Ζήσε δυο φορές» .
Με τη συνεργασία του ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ
Instagram: ap.set
Facebook: ApSet98
«Stockwell Hall of Fame», London. Painting with @sfer_ps & @chips_cdsk