Οι σκηνοθέτες του 4ου Thessaloniki Free Short Festival στον Εξώστη

Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival στην πόλη του κινηματογράφου, με προβολές ταινιών μικρού μήκους με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ.

Σάββατο, 7 Δεκεμβρίου 2024 στην Ετεροτοπία (Προσέλευση από τις 18:45) και Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2024 στον πολυχώρο WE (Προσέλευση από τις 20:30).

Επίσης, τους μήνες Ιανουάριο/Φεβρουάριο, θα προβληθούν ΔΩΡΕΑΝ, επιλεγμένες και βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ online, στο κανάλι του Thessaloniki Free Short Festival στο YouTube.

Σε συνεργασία με τον Εξώστη, οι δημιουργοί των ταινιών που συμμετείχαν στην φετινή διοργάνωση μιλούν για τις δημιουργίες τους:

“Διάλεξε χέρι” – Βραβείο Καλύτερου ηθοποιού – εξ ημισείας στους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας (Best Greek Short Film Category)

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Σταύρος Κωστόπουλος

Διανομή:

Δημήτρης Σέρφας, Δημήτρης Τσίκλης

Ο Σταύρος Κωστόπουλος έχει εργαστεί στην τηλεόραση ως:

UNIT DIRECTOR: Η Μάγισσα (ANT1)

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Άγριες Μέλισσες (ANT1)

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ-ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ: ΕΣ ΑΥΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ- «Λίγο πάνω από τον ουρανό» (ΕΡΤ1)

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Το καλοκαίρι εκείνο είχα βρει μια ομάδα να γυρίσουμε ένα σενάριο που με παίδευε για μεγάλο διάστημα, σαν ιδέα. Ένα μπλέξιμο φαντασιωσικού παρελθόντος και σύγχρονης πραγματικότητας. Μια ανάγκη μου να μπω σε έναν φαινομενικά ασταθή ψυχισμό που φλερτάρει με διαταραχή προσωπικότητας και να τον παρουσιάσω σαν έναν από εμάς. Πώς για παράδειγμα λες «Γιατρέ, στο σπίτι μιλάω μόνος μου, είναι φυσιολογικό;» και σου απαντάει «το καταλαβαίνεις ότι μιλάς μόνος σου ή νομίζεις ότι μιλάς σε κάποιον;». Αυτή την ταινία λοιπόν αποφάσισα να την βάλω στο συρτάρι γιατί δεν μπορούσα να αναπτύξω αυτό το θέμα σε μικρού μήκους, αλλά κυρίως διότι εκείνη την περίοδο «έπιανα συχνότητες» για μια πιο προσωπική ιστορία που με απασχολούσε έντονα εκείνον τον καιρό. Και κάτω από μια αιώρα στην ορεινή Αρκαδία έγραψα σε δύο μέρες το σενάριο.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Η ταινία μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και την σύγκρουση ανάμεσα στα διαφορετικά «θέλω». Όταν υπάρχει κάποιου είδους εξάρτηση από ένα άτομο, το θάρρος για ειλικρινή επικοινωνία χάνεται μέσα στον φόβο της απώλειας, με αποτέλεσμα οι επιλογές που μπορεί να πάρει κανείς να οδηγούν σε ακόμα χειρότερα αποτελέσματα για την ίδια την σχέση. Ο Αλέξανδρος μας υπενθυμίζει ότι «ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος είναι να κάθεσαι δίπλα του και να ξέρεις ότι δεν τον έχεις», όπως είπε ο Γκ. Γκ. Μάρκες ( για να κάνουμε και λίγο name dropping) και ο Μάνος ότι έχει ανάγκη από τον καθρέφτη της Βασίλισσας του παραμυθιού της Χιονάτης. Και κάπως έτσι μένουν και οι δύο σε μια τοξική κατάσταση.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Στην πραγματικότητα 10 φίλοι μαζευτήκαμε και γυρίσαμε την ταινία. Η Όλγα Λαγού που έκανε τα ρούχα είναι παιδική μου φίλη, με την σκηνογράφο Μαίρη Τσαγκαρούλη και τον σκηνοθέτη Νίκο Γκουρμπάτση γνωριστήκαμε στην σχολή, με τον Δ. Φωτογραφίας Γιώργο Παπανδρικόπουλο και την Μοντέζ Λύδια Αντώνοβα δουλέψαμε μαζί στις «Άγριες Μέλισσες». Με τον Δημήτρη Τσίκλη (τον Μάνο της ταινίας) γνωρίστηκα επίσης στις Άγριες Μέλισσες , ενώ με τον Δημήτρη Σέρφα που υποδύεται τον «Αλέξανδρο» δεν είχα κανέναν προηγούμενο συσχετισμό, τον είδα τυχαία σε μια συνέντευξη του στο ίντερνετ και ένιωσα ότι αυτός ο τύπος θα γίνει μεγάλο αστέρι και πρέπει να τον προλάβω να παίξει στην ταινία μου!

Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;

Όταν αποτελούν την μοναδική ευκαιρία νέων δημιουργών να προβληθεί το έργο τους, δεν είναι απλώς σημαντικά, είναι ουσιώδη. Φυσικά, είναι σπουδαία η ευρύτερη προσφορά τους στην κινηματογραφία, αλλά θα ήθελα να εστιάσω στην σημαντικότητα του να δίνεις βήμα, να «δίνεις» κοινό, έκθεση, αίθουσες σε ανθρώπους που βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα και δεν έχουν άλλον τρόπο προβολής, δεν διαθέτουν τα μεγάλα budgets.

To Thessaloniki Free Short Festival κάνει μια από τις πιο οργανωμένες και ώριμες προσπάθειες να ξεχωρίσει σαν φεστιβάλ στην Ελλάδα. Μπορεί να το διακρίνει κανείς, τόσο από τους συμμετέχοντες δημιουργούς, όσο και από την ομάδα που απαρτίζει το φεστιβάλ. Προβολές ταινιών, πολλαπλά προγράμματα και πολλές κατηγορίες με διακρίσεις/ βραβεία. Από τις πιο ιδιαίτερες εμπειρίες που είχα σε φεστιβάλ!

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Ως μέσος όρος, όχι. Οι διάφορες πλατφόρμες βοηθούν στις ευκαιρίες διανομής, αν και ακόμα βρισκόμαστε αρκετά πριν την εποχή της «Αναγέννησης» στις online πλατφόρμες για μικρού μήκους. Νομίζω καμία ταινία μικρού μήκους νέου δημιουργού δεν μπορεί να βρει κοινό χωρίς την συμμετοχή της σε φεστιβάλ, το word of mouth δεν είναι ακόμα ισχυρό, εκτός κι αν είσαι ο Wes Anderson.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

«Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον. Έρχεται αρκετά γρήγορα.», μακάρι να το είχα πει εγώ αυτό! Γράφω, δουλεύω, ονειρεύομαι και δεν περιμένω. Μέχρι στιγμής αυτή η συνταγή έχει πετύχει.

“The knock” – Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου σε Ελληνική Φοιτητική Ταινία (Best Greek Student Short Film Category)

Σενάριο/Σκηνοθεσία: Ισμήνη Πρόϊου

Η Ισμήνη Πρόϊου είναι απόφοιτη του τμήματος θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει παιδαγωγική θεάτρου και θεατρικό παιχνίδι σε συλλόγους και σχολεία και εργάζεται στο Βρετανικό Συμβούλιο ως εμψυχώτρια προγραμμάτων κοινωνικού ενδιαφέροντος. Έχει συνεργαστεί με την Σοφία Σπυράτου ως βοηθός σκηνοθέτη για τις παραγωγές ̈ Αφιέρωμα στον Γιάννη Μαρκόπουλο (Ηρώδειο/2004), ̈ Θησέας ̈(Σούνιο /2005), ̈ Music Ensembles ̈(Μέγαρο Μουσικής Αθηνών/2006). To 2007 συμμετείχε στην παράσταση του Robert Wilson ̈ In the blink of the eyes ̈ ως βοηθός και performer . Επίσης έχει συμμετάσχει ως performer στις παραγωγές του Φεστιβάλ Αθηνών: ̈ Πεθαίνω σαν χώρα ̈ performance του Μιχαήλ Μαρμαρινού και ̈ Inferno ̈ του Romeo Casteloucci. Έχει σκηνοθετήσει και επιμεληθεί καλλιτεχνικά παραστάσεις, events και video ̈ Καθόλου καλά ̈(παράσταση/ πολυχώρος metropolis/2014), Radiography ̈ (παράσταση /θέατρο Φούρνος/ 2010), ̈through sound ̈ και ̈Α ̈(installations/ένTechno festival/2009). Συμμετείχε στο project kaos, ένα 12ήμερο καλλιτεχνικό project που συνδιαμόρφωνε η πολιτιστική εταιρεία Ανάμεσα στους Μέρμηγκες (Λάρνακα/ Αθήνα ), η κολλεκτίβα Pixel [13] (Μασσαλία) και Έλληνες καλλιτέχνες. Το 2016 δημιούργησε την θεατρική ομάδα rapel και σκηνοθέτησε την πρώτη παραγωγή της ομάδας Το τσίμπημα της σφήκας. Τον Μάιο του 2017 με την ίδια ομάδα συμμετείχε στο Bob theater festival και σκηνοθέτησε Το ̈ Ζητέιτε κλόουν ̈ όπου και κέρδισε την τρίτη θέση.

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Η ταινία προέκυψε όταν ήμουν σε ένα καφέ με έναν φίλο μου και συζητούσαμε το 2017 την ιδέα ενός σεναρίου για έναν άνθρωπο που ήταν μόνος του και ερωτεύτηκε έναν χτύπημα. Η ιδέα έμεινε εκεί και το 2022 μπαίνοντας στο μεταπτυχιακό Σενάριο κινηματογράφο τηλεόραση του τμήματος κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκης έγραψα αυτό το σενάριο στα πλαίσια μιας εργασίας. Ολοκληρώνοντας το ένιωσα περισσότερη ασφάλεια ποια και ξεκίνησα να το δουλεύω κάνοντας το ταινία.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Ο Ανδρέας είναι ένας νεαρός άνδρας που αρνείται να βγει από το σπίτι του όπως πολύ νέοι αυτήν την περίοδο προτιμάει την μοναξιά του βολεμένος στον καναπέ Ακόμα και όταν η κοπέλα στο απέναντι μπαλκόνι του χαμογελάει δείχνει να μην ενδιαφέρεται. Αρχίζει να ασχολείται με το χτύπημα που ακούγεται καθημερινά από το διπλανό διαμέρισμα όπου είναι ασφαλές για αυτόν μιας που είναι μέσα στο σπίτι. Σίγα- σιγά θα αρχίσει να φαντασιώνεται την μυστηριώδη γειτόνισσα. Η πραγματικότητα όμως θα τον επαναφέρει.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Με τους συντελεστές της ταινίας γνωρίζω ‘μουνα και είχαμε φιλικές σχέσεις με τους περισσότερους οπότε για μένα ήταν πιο εύκολη η επικοινωνία και να τους μεταφέρω το πως φανταζόμουν το the knock. Η δυσκολία ήταν ο χρόνος που είχαμε να διαχειριστούμε που ήταν ελάχιστος. Παρόλα αυτά πίστεψαν στο σενάριο όλη η ομάδα και κάναμε όλοι μαζί μεγάλη προσπάθεια ώστε να μπορέσουμε να το στείλουμε στο φεστιβάλ Δράμας αρχικά όπου και παρουσιάστηκε. Τους ευχαριστώ πολύ γιατί χωρίς αυτούς δεν θα αν μπορούσε να γίνει αυτή η ταινία.

Είναι πολύ σημαντικό οι ταινίες μικρού μήκους να προβάλλονται και σε χώρους σινεμά σε όλη την Ελλάδα . Θεωρώ οτι είναι πολύτιμη η δουλειά του Τhessaloniki free short Festival για μας τους δημιουργούς μικρού μήκους ταινιών γιατί μας δίνετε η ευκαιρία να παρακολουθήσουν περισσότεροι άνθρωποι το έργο μας και δωρεάν και από την άλλη κάνει το κοινό να εξοικειωθεί με τις μικρού μήκους ταινίες Χαίρομαι πραγματικά που η ταινία μου θα προβληθεί στο Thessaloniki free short festival . Γιατί το να κάνεις μια ταινία και να μείνει στο pc δεν έχει κανένα νόημα.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Πιστεύω για να φτάσει μια μικρού μήκους ταινία σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός του φεστιβάλ θα πρέπει να προβάλλονται μικρού μήκους ταινίες στο σινεμά της γειτονιάς μαζί με μια μεγάλου μήκους ταινία και θα μπορούσε πακέτο να πήγαινε και μια μικρή. Επίσης θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες πλατφόρμες στην τηλεόραση που να που να φιλοξενούν μικρού μήκους ταινίες Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να τις δουν περισσότεροι ακόμα άνθρωποι που δεν έχουν καν και στον τόπο τους σινεμά.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Στόχος είναι να πάμε το the knock σε περισσότερα Φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ταυτόχρονα έχω ένα μεταπτυχιακό να ολοκληρώσω που είναι για μένα πολύ σημαντικό .Και με την ομάδα μου είμαστε στη διαδικασία ενός νέου σεναρίου με στόχο να κάνουμε την επόμενη μικρού ταινία.

“Wings” – Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας / Βραβείο Σκηνοθεσίας (Best Greek Short Film Category)

Σκηνοθεσία: Φοίβος Ήμελλός

Σενάριο: Φοίβος Ήμελλος, Νάνσυ Σπετσιώτη

Διανομή: Δέσποινα Κούρτη, Στάθης Κόϊκας

Ο Φοίβος Ήμελλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998. Είναι αριστούχος απόφοιτος Κινηματογραφικών Σπουδών του Greenwich University με πτυχίο Bachelor. Έχει ήδη ξεκινήσει μεταπτυχιακό (MPhil) πρόγραμμα στη σκηνοθεσία στο Bolton University. Οι κινηματογραφικές του σπουδές πραγματοποιήθηκαν μέσω του New York College της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, ολοκλήρωσε δύο ταινίες μικρού μήκους ως παραγωγός/σεναριογράφος/σκηνοθέτης και εργάστηκε στη δημιουργία πολλών ταινιών μικρού μήκους, ταινιών μεγάλου μήκους και τηλεοπτικών σειρών. Τώρα έχει ολοκληρώσει την τρίτη του ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Wings”, η οποία συμμετείχε στο 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, στο 29ο Φεστιβάλ Νυχτών Πρεμιέρας, στο Tirana Film Fest, στο Interfilm Berlin, ως Finalist στα Βραβεία Ίρις “Καλύτερης Ταινίας Μυθοπλασίας Μικρού Μήκους” της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου κ.α.

Η σπουδαστική του ταινία “Violetta” προβλήθηκε και διακρίθηκε στο Σπουδαστικό Τμήμα του 43ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το 2020 με το Βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη “Ντίνος Κατσουρίδης” και το 2021 κέρδισε το νεοσύστατο Βραβείο Ίρις “Καλύτερη Σπουδαστική Ταινία Μικρού Μήκους” της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Επίσης, κέρδισε το Βραβείο “Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας Μικρού Μήκους” στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου – Χρυσή Αφροδίτη.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ & LINKS

“Obsession” / 2018 / Drama

“Violetta” / 2019 / Family Drama https://vimeo.com/835912481

“Wings” / 2023/ Family Drama

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Ουσιαστικά η ιδέα να ασχοληθώ με την σχέση γονιού-παιδιού είναι κάτι που με είχε απασχολήσει και στην προηγούμενη ταινία μου. Αυτή τη φορά επικεντρώνομαι στη δυναμική ανάμεσα σε μια σχέση μητέρας και γιου, η οποία έρχεται στο προσκήνιο λόγω ενός απρόβλεπτου γεγονότος. Η θεματική αυτή με ενδιαφέρει βαθιά και πιστεύω ότι παραμένει πάντα επίκαιρη. Επίσης σε όλες τις προηγούμενες δουλειές μου πειραματίστηκα αρκετά σε σχέση με την αφήγηση και το μοντάζ, και θεώρησα αρκετά ενδιαφέρουσα πρόκληση να φτιάξω μια ταινία χωρίς καθόλου μοντάζ.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Η ταινία πραγματεύεται τη θεματική της “οικογενειακής παθογένειας” και το πόσο αλληλένδετη μπορεί να γίνει μια σχέση γονιού με το παιδί του σε βαθμό καταστροφής. Αισθανόμουν την επιθυμία να φέρω μια τέτοια ιστορία στη μεγάλη οθόνη ήδη από το 2019, αλλά οι συνθήκες δεν μου το επέτρεψαν μέχρι τώρα. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο ότι η ταινία αγγίζει ένα ακόμη σημαντικό κοινωνικό ζήτημα, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να λαμβάνει τη σημασία που του αξίζει. No spoilers!

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω ποιά στάδια δημιουργίας της ταινίας νοσταλγώ περισσότερο. Τις άπειρες πρόβες με τους ηθοποιούς, το γύρισμα, το post production πραγματικά δεν ξέρω. Ήταν όλοι τους εξαιρετικοί επαγγελματίες και πάνω απ’ όλα πολύ καλοί φίλοι και συνεργάσιμοι, παραμένοντας πιστοί στο εγχείρημα του μονοπλάνου και στη συνολική ιδέα της ταινίας.

Είχα την τύχη να συμμετέχω στο 2ο Thessaloniki Free Short Festival με τη σπουδαστική μου ταινία. Αλλά είμαι ακόμα πιο χαρούμενος που μετά από 2 χρόνια ο θεσμός του συγκεκριμένου φεστιβάλ υπάρχει ακόμα και μου δίνει τη δυνατότητα να συμμετέχω με την πρώτη μου “επαγγελματική” απόπειρα. Όπως άλλωστε δίνει το βήμα σε τόσα πολλά νέα παιδιά να αναδείξουν τις ταινίες τους και βοηθάει στο να τις δει περισσότερος κόσμος. Είναι εξίσου σημαντικό, όπως άλλωστε και κάθε φεστιβαλικός θεσμός, που ενισχύει την προώθηση ταινιών μικρού μήκους, οι οποίες σπάνια έως ποτέ δεν βρίσκουν διανομή στη μεγάλη οθόνη.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Είναι γεγονός πως οι ελληνικές ταινίες μικρού μήκους έχουν το δικό τους κοινό, εντός ή εκτός φεστιβάλ. Οι ελάχιστες ταινίες που έχουν κερδίσει κάποια διανομή ή κατάφεραν να προβληθούν σε δημοφιλείς πλατφόρμες (ertflix, cinobo κλπ.) έχουν σημειώσει τεράστια ανταπόκριση. Ίσως θα έπρεπε να καθιερωθεί ένα πιο δραστικό ενδιαφέρον από τους διανομείς για την αξιοποίηση των μικρού μήκους ταινιών και την αυτόματη ενίσχυση των νέων σκηνοθετών. Ίσως πάλι μοιάζουν ουτοπικά όλα όσα λέω, θα ήταν όμως πολύ χρήσιμο να γυρνούσαμε ξανά στην εποχή όπου η εταιρείες διανομής πρόβαλαν μικρού μήκους ταινίες πριν από τις μεγάλου.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Είπαμε no spoilers! 😊

4. “All Rise” – Επίσημη Επιλογή (Best Greek Student Short Film Category)

Σκηνοθεσία: Νεφέλη Δημακέα

Σενάριο: Νεφέλη Δημακέα, Gary Gonzalez

Είμαι η Νεφέλη Δημακέα και γεννήθηκα στην Αθήνα. Αποφοίτησα με άριστα από το Middlesex University στο Λονδίνο, με πτυχίο BA Film. Εργάζομαι σε μια βραβευμένη με BAFTA φιλανθρωπική εταιρεία στο Λονδίνο.

Η πτυχιακή μου ταινία, “All Rise”, έχει αναγνωριστεί σε πολλά φεστιβάλ στην Ευρώπη, κερδίζοντας βραβεία όπως το Global Peace Award και το Audience Choice Award.

Δεν έχω σταματήσει να δημιουργώ, είτε πρόκειται για μικρά είτε για μεγάλης κλίμακας έργα. Πάντα με ενέπνεε η ιδέα να χρησιμοποιώ την τέχνη μου ως μέσο για να θίξω σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία ντοκιμαντέρ για την ευαισθητοποίηση γύρω από τη σεξουαλική κακοποίηση, τη δημιουργία μουσικών βίντεο που εστιάζουν σε θέματα ψυχικής υγείας, καθώς και την παραγωγή μικρών ταινιών που αναδεικνύουν το ζήτημα της αστυνομικής βίας.

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Καθώς σπούδαζα στο εξωτερικό, έπρεπε να βρω ένα σενάριο, μια ιδέα που να με εκφράζει. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι την κατάσταση στην Ελλάδα και τη συζήτηση γύρω από την αστυνομική βία. Αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι κανείς γύρω μου δεν γνώριζε τι συμβαίνει, καθώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στο εξωτερικό συχνά δεν αναδεικνύουν αυτά τα θέματα. Από αυτή τη συνειδητοποίηση γεννήθηκε η ιδέα της ταινίας All Rise.

Ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία εμπνευσμένη από τα θύματα αστυνομικής βίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και γενικά σε όλο τον κόσμο, που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ήθελα, επίσης, να αναδείξω την έλλειψη δικαιοσύνης που υπάρχει μερικές φορές. Η ταινία είναι αφιερωμένη σε όλους όσοι έχουν υποφέρει και δεν έχουν βρει τη δικαίωση που τους αξίζει.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Στην Αθήνα, ο 18χρονος Πέτρος δέχεται μοιραίο ξυλοδαρμό από την αστυνομία στον δρόμο για το σπίτι του. Οι γονείς του, η Ελένη και ο Κωνσταντίνος, παλεύουν με την αμφιβολία καθώς κάθονται στην αίθουσα του δικαστηρίου, περιμένοντας με αγωνία την απόφαση του δικαστή, αναζητώντας δικαιοσύνη για τον τραγικό θάνατο του γιου τους.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Ήταν μια απίστευτη εμπειρία να δουλέψω, ως νέα σκηνοθέτιδα, με καταξιωμένους ηθοποιούς που αγκάλιασαν το όραμά μου και με βοήθησαν να υλοποιήσω την πτυχιακή μου ταινία. Ο ενθουσιασμός τους για την ιστορία που θέλαμε να αφηγηθούμε έκανε όλη τη διαφορά, δίνοντας ζωή στην ιδέα μου με τρόπο μοναδικό.

Τα Φεστιβάλ ταινιών αποτελούν έναν θεσμό εξαιρετικής σημασίας, καθώς προσφέρουν μια μοναδική πλατφόρμα για τους δημιουργούς να παρουσιάσουν το έργο τους, να έρθουν σε επαφή με το κοινό και να ανταλλάξουν ιδέες με άλλους καλλιτέχνες. Για αυτόν τον λόγο, έχω συμμετάσχει και έχω προταθεί σε αρκετά φεστιβάλ στην Ευρώπη και στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που μου έχει δώσει πολύτιμες εμπειρίες και ευκαιρίες.

Το Thessaloniki Free Short Festival κάνει μια καλή προσπάθεια να στηρίξει και να αναδείξει νέους δημιουργούς. Το γεγονός ότι η ταινία μας συμμετέχει σε ένα τόσο δημιουργικό φεστιβάλ είναι πραγματική τιμή για εμάς. Είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε την ιστορία μας με ένα κοινό που αγαπά τον κινηματογράφο και στηρίζει την καλλιτεχνική έκφραση.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Τα Φεστιβάλ είναι αναμφίβολα πολύτιμα για εμάς τους καλλιτέχνες, καθώς μας δίνουν την ευκαιρία να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας. Ωστόσο, πιστεύω πως τα social media παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο στο να φτάσει μια μικρού μήκους ταινία σε ένα ευρύτερο κοινό. Μέσα από στρατηγικές δημοσιεύσεις, συνεργασίες με κοινότητες δημιουργών και στοχευμένες προβολές, μπορούμε να προσεγγίσουμε θεατές από όλο τον κόσμο.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Πάντα προσπαθώ να παραμένω δημιουργική, και η δουλειά μου ως junior σκηνοθέτιδα σε μια βραβευμένη με BAFTA εταιρεία παραγωγής στο Λονδίνο με βοηθάει να είμαι παραγωγική και να μαθαίνω κάτι καινούριο κάθε μέρα. Στο μέλλον, θα ακολουθήσουν κι άλλες ταινίες, και ελπίζω το κοινό να τις εκτιμήσει όσο και αυτή εδώ.

5. “Justeece” – Υποψηφιότητα Καλύτερης Ελληνίδας Ηθοποιού (Best Greek Short Film Category)

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Χριστίνα Χαρχαρίδη

Διανομή:

Νένα Μεντή, Γιώργος Ζιόβας

Η Χριστίνα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Ξεκίνησε τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες από πολύ νωρίς, ως μαθήτρια στη γνωστή σχολή μπαλέτου Μύλο του Παππά στη Λάρισα και αργότερα στο Μουσικό Ωδείο Λάρισας. Υπήρξε μέλος της Παιδικής Χορωδίας του MCL, υπό τη διεύθυνση του Μαέστρου Δημήτρη Καρβούνη, από όπου συνέχισε ως μέλος της Μικτής Χορωδίας του MCL και της Γυναικείας Χορωδίας InDonnation (σκην. Δημήτρης Κτιστάκης). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολυάριθμες επί σκηνής συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες, μαέστρους, σκηνοθέτες και δημιουργούς, Έλληνες και διεθνείς, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Markus Huber, ο Κώστας Τσιάνος και η Μαρία Φαραντούρη.

Είναι καταρτισμένη ηθοποιός, έχοντας ολοκληρώσει σεμινάρια στο Θεατρικό Εργαστήριο ΦΕΞ Ξάνθης στην Ελλάδα, στο ACT Theatre Practice, καθώς και στην ομάδα Players of Ethos στο Λονδίνο και ως τακτικό μέλος της Λαρισσιακής θεατρικής ομάδας ΑΥΛΕΑ. Έχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα όπως «La Lecon» (Ευγένιος Ιονέσκο), «Fox Finder» (Dawn King) και «Les Bonnes» (Jean Genet). Έγινε επίσης η νεράιδα Beastburden στην παραγωγή του Manchester Fringe του 2020 “Carnival of Eternal Light”.

Η Χριστίνα είναι Πολιτικός Μηχανικός, με πτυχίο MSc στις γεωτεχνικές και αντισεισμικές μελέτες από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Έχει ολοκληρώσει ένα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Κινηματογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα και είναι συχνή προσκεκλημένη ομιλήτρια και απόφοιτος μετα-παραγωγής και μοντάζ για TV/Film MA με άριστα από το Πανεπιστήμιο του Salford, MediaCityUK. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της, σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ και συνεργάστηκε με τον παραγωγό Christopher Hall και την ηθοποιό Daisy Waterstone προκειμένου να ολοκληρώσει το μεγάλο της έργο σε μια μεταρρύθμιση του μοντάζ της βρετανικής/ελληνικής παραγωγής «The Durrells» (ITV 2016-2019).

Έχει εργαστεί στα τμήματα μετα-παραγωγής και σύνταξης για μεγάλες παραγωγές, όπως «His Dark Materials» (HBO/BBC), «Man vs Bee» (Netflix), «Pobol y Cwm» (BBC Wales), «Alexander: The Making of a God» (Netflix), και «Kandahar» (σκην. Ric Roman Waugh). Έχει επίσης επιμεληθεί διαφημιστικά βίντεο μικρού μήκους και ταινίες μικρού μήκους, με το «Mexed» της Lissi Simpson να είναι ένα από τα πιο διαπιστευμένα έργα της σε διάφορα φεστιβάλ προκριματικών της Ακαδημίας

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Ήταν μια ανάγκη αντίδρασης για όλα όσα συνέβαιναν και δυστυχώς συνεχίζουν να συμβαίνουν γύρω μας. Βίωσα ιστορίες σε φιλικά και συγγενικά μου πρόσωπα που ταλαιπωρήθηκαν άδικα και για πολλά χρόνια από την δικαιοσύνη, με φοβερή ψυχική και οικονομική επιβάρυνση, μέχρι να έρθει η δικαίωσή τους. Διάβαζα για γεγονότα πολύ σοβαρά που μετά από λίγο καιρό χάνονταν σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Έβλεπα ανθρώπους γύρω μας να έχουν γονατίσει από την δύσκολη καθημερινότητα, να ζουν στα όρια της εξαθλίωσης και η κοινωνία να σφυρίζει αδιάφορα. Και αναρωτιόμουν, εν τέλει τι χρειαζόμαστε ως άνθρωποι να καταλάβουμε ότι όλα αυτά που ζούμε, δεν είναι κανονικότητα και δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως κανονικότητα; Αυτή την ανάγκη να αντιδράσω στην αδικία που έβλεπα, την εξέφρασα γράφοντας αυτό το σενάριο και προχωρώντας τελικά στην δημιουργία της ταινίας

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Η ταινία αναφέρεται στα κοινωνικά ζητήματα που ταλαιπωρούν πολλούς ανθρώπους γύρω μας, όπως η κοινωνική ανισότητα, η οικονομική δυσχέρεια, η εξαθλίωση, η ανάγκη για επιβίωση καθώς και σε ένα σύστημα δικαιοσύνης που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με «δύο μέτρα και δύο σταθμά», θα λέγαμε. Όλα αυτά τα βλέπουμε μέσα από τα μάτια της Ζωής (Νένα Μεντή), μιας σύγχρονης εργάτριας, που παλεύει καθημερινά για τα προς το ζειν της και για τις ανάγκες της οικογένειάς της, κυρίως του άρρωστου συζύγου της (Γιώργος Ζιόβας).

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Έχω μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα ως απάντηση σε αυτή την ερώτηση: σχολείο. Το βίωμα, η εμπειρία, δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία θεωρητική γνώση. Και όντως, μέσω αυτής της ταινίας, εγώ έμαθα πολύ περισσότερα από κάθε βιβλίο που διάβασα στο πανεπιστήμιο, και για τη δουλειά μου αλλά και για εμένα την ίδια. Ας ξεκινήσω με τη συνεργασία με τη Νένα Μεντή και το Γιώργο Ζιόβα, δύο βετεράνους ηθοποιούς με μια αξιέπαινη και πολυετή πορεία στο χώρο. Από πλευράς μου, υπήρχε ιδιαίτερη συγκίνηση για την εμπιστοσύνη που έδειξαν σε μια άγνωστη και καινούρια σκηνοθέτη και σε ένα μικρό πρότζεκτ. Και η εμπιστοσύνη αυτή συνεχίστηκε καθόλη την πορεία της συνεργασίας μας. Πρόκειται για πολύ διαφορετικούς ανθρώπους στην ιδιοσυγκρασία τους, με διαφορετικές απαιτήσεις από το σκηνοθέτη τους. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει, από πλευράς μου, να υπάρχει και η απαραίτητη ευελιξία και προσαρμοστικότητα, γιατί ο κάθε συνεργάτης έχει το δικό του επιθυμητό τρόπο πρόσληψης της οδηγίας. Κυρίως, ήθελα να νιώθουν ότι θα μπορώ να τους δώσω ό,τι χρειάζονται, έτσι ώστε να είναι μια δουλειά ευχάριστη και ομαλή. Και νομίζω ότι υπήρχε μια αμφίδρομη θέληση να μάθουμε ο ένας στον άλλον τι χρειαζόμαστε και να δουλέψουμε ώστε να το πετύχουμε. Οπότε ήταν μια συνεργασία πολύ διαφωτιστική, πολύ συγκινητική και σίγουρα αξέχαστη! Δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω για αυτό. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για όλους τους συνεργάτες. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην Αθηνά Σακαλή, που ερμηνεύει τη δημοσιογράφο μας, χωρίς να επαινέσω τον επαγγελματισμό της, την τόλμη και την ηρεμία του χαρακτήρα της. Κατάλαβα από την αρχή ότι ήταν μαζί μου σε αυτό το καινούριο, για μένα, εγχείρημα, δουλεύαμε για τον ίδιο σκοπό και με στήριξε σε ό,τι της ζήτησα. Και φυσικά τα νέα παιδιά, ο Νίκος Παπαργύρης, η Μελίνα Χριστακοπούλου και ο Κωνσταντίνος Κουτσιάης, που πρώτη φορά έπαιζαν σε ταινία μυθοπλασίας, ήταν όλοι κάτι παραπάνω από άψογοι. Και σίγουρα πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί. Ταυτόχρονα, πίσω από τις κάμερες, βρέθηκα, για πρώτη φορά, «αρχηγός» μιας ομάδας, κι αυτό με άγχωνε. Έπρεπε πάντα να θυμίζω στον εαυτό μου ότι όλοι οι συνεργάτες μου ήταν εκεί για αυτόν τον κοινό σκοπό κι ότι δεν ήταν κακό να επιμείνω στις απόψεις μου, αλλά και να ακούσω τις δικές τους, έτσι ώστε να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Υπήρχε πολλή αγάπη και πολλή φροντίδα από τους γύρω μου, ακόμη και σε στιγμές που μπορεί να υπήρχε παραπάνω άγχος. Εκεί είχα δίπλα μου τους βοηθούς μου, το Δημήτρη Χαβρέ και τη Στεμίνα Σαπουνά, που φρόντιζαν να ανησυχώ μόνο για τη δουλειά μου. Είχα δίπλα μου το διευθυντή φωτογραφίας μου, το Δημήτρη Κοτάκο, που μπορεί να χρειαζόταν να ξαπλώσει στο πάτωμα με το gimbal για να πετύχουμε την καλύτερη λήψη, και το έκανε. Είχα μια εξαίρετη βοηθό παραγωγής, τη Βίκη Χάκου, που μπορεί να χρειαζόμασταν αλλαγή σκηνικού τελευταία στιγμή και με κάποιο μαγικό τρόπο, κατάφερνε να βρει τα απαραίτητα χωρίς να καταλαβαίνω πώς! Όταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων δουλεύει και διακατέχεται από ομαδικότητα κι εμπιστοσύνη, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο τέλος, όλα θα πάνε καλά.

Παρόλο που είμαι στο χώρο χρόνια, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον κόσμο των Φεστιβάλ από αυτή την οπτική. Χαίρομαι πάρα πολύ που υφίστανται τόσες πολλές διοργανώσεις για τον κινηματογράφο. Χαίρομαι ακόμα πιο πολύ όταν αυτού του είδους οι διοργανώσεις προωθούν και νέους δημιουργούς, που πολύ συχνά μπορεί να βρουν περισσότερες κλειστές παρά ανοιχτές πόρτες, και γίνονται προσιτές προς όλους. Με αυτό εννοώ ότι, κακά τα ψέματα, ζούμε σε δύσκολους καιρούς και υπάρχει πολύς κόσμος που δεν θα πάει στο σινεμά με την ίδια συχνότητα που το έκανε πριν κάποια χρόνια. Όχι όταν τα εισιτήρια αγγίζουν τα 10 ευρώ, ο μισθός είναι 700 και το ενοίκιο 650. Επομένως, διοργανώσεις, όπως η δική σας, που γίνονται καθαρά για την αγάπη στον κινηματογράφο, για τον εορτασμό εγχειρημάτων νέων παιδιών και νέων δημιουργών δίπλα στους παλαιότερους, που έχουν ελεύθερη είσοδο και πρόσβαση στις δημιουργίες, είναι πραγματικά αξιέπαινες.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Αυτό είναι κάτι το οποίο κι εγώ ακόμη ανακαλύπτω. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με το Project Αναιρέσεις, μία πολιτιστική ομάδα που θέλησε να διοργανώσει την πρώτη μας δημόσια προβολή στην Αθήνα, στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ, την οποία ακολούθησε και μια συντονισμένη συζήτηση. Εκεί, για παράδειγμα, ήρθε πολύς κόσμος κι έμαθε για τη δουλειά μας. Ταυτόχρονα, βεβαίως, υπάρχουν αρκετές ηλεκτρονικές πλατφόρμες, στις οποίες το ευρύτερο κοινό έχει πρόσβαση, όπου θα μπορούσε μια ταινία μικρού μήκους να διατεθεί. Ήδη βλέπω ειδικές κατηγορίες με επιλογές ταινιών μικρού μήκους και στο Ertflix, και στο Cinobo και στο Netflix και παντού. Και μετά, υπάρχει και το διαδίκτυο. Εμείς, σαν ομάδα, εξερευνούμε τις επιλογές μας, γιατί σίγουρα θέλουμε ο κόσμος να δει την ταινία μας. Είναι όμως κάτι το οποίο θα έρθει όταν ολοκληρωθεί το φεστιβαλικό μας ταξίδι, το οποίο τώρα ξεκίνησε.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Αυτή τη στιγμή είμαι στην ομάδα μοντάζ της κινηματογραφικής παραγωγής “Greenland: Migration”, σε σκηνοθεσία Ric Roman Waugh, με πρωταγωνιστή τον Gerard Butler. Είναι μια δουλειά που βρίσκεται ήδη στα μέσα της μεταπαραγωγής, και κινείται με γοργά βήματα, επομένως έχει και αντίστοιχες απαιτήσεις. Όμως, είναι και πολύ συναρπαστικό να βλέπεις πώς λειτουργούν ταινίες με τεράστιο μπάτζετ και δυνατότητες πολύ υψηλού επιπέδου. Όσον αφορά στα προσωπικά μου πρότζεκτ, μαζί με το φίλο και συνεργάτη μου Γιώργο Tenorman Τζιουβάρα, γράφουμε το σενάριο για το επόμενο κινηματογραφικό εγχείρημα, αυτή τη φορά μεγάλου μήκους. Είναι μια διαδικασία με αρκετές προκλήσεις, γιατί η μεγάλου μήκους θέλει τελείως διαφορετική αντιμετώπιση από τη μικρού μήκους, και σεναριακά αλλά και ως παραγωγή. Παρόλα αυτά, το πηγαίνουμε βήμα βήμα. Είναι μια ιστορία που μας αρέσει πολύ κι ελπίζουμε να είναι έτοιμο το πρώτο μας προσχέδιο στις αρχές της επόμενης χρονιάς.