Θεσσαλονίκη, με τις αέρινες θύμησες μιας άλλης εποχής, τότε που η πόλη ζούσε τη δική της ανεμελιά. Οι μνήμες αυτής της εποχής παραμένουν ζωντανές, σαν θραύσματα ενός ονείρου που συνεχίζει να ζει στις ψυχές εκείνων που γνώρισαν τη Θεσσαλονίκη των παλιών καιρών. Μια πόλη που αγαπούσε τη ζωή, τους ανθρώπους της και τη μαγεία της καθημερινότητας.
Ήταν τα χρόνια του μεσοπολέμου, όταν στην καρδιά της παραλίας, ένα ιστιοφόρο, το μοναδικό στον κόσμο, έγινε ο πρώτος πλωτός κινηματογράφος, το θρυλικό «Κουρσάλ». Το 1925, ο κινηματογράφος αυτός δεν ήταν απλά ένας τόπος προβολών· ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά που συνδύαζε την τέχνη με την απόλαυση της θάλασσας και της γαστρονομίας. Στο αμπάρι του, οι θαμώνες απολάμβαναν φρέσκα ψάρια και δροσερή μπύρα, ενώ το μπαρ του είχε τη φήμη της μεγαλύτερης ατραξιόν της πόλης. Ο εβραίος επιχειρηματίας που μεταμόρφωσε το ιστιοφόρο σε κινηματογράφο το βάφτισε «Gerusaleme», αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του στη ζωή της Θεσσαλονίκης.
Λίγα βήματα μακρύτερα, ο Κήπος του Λευκού Πύργου άνοιγε τις πύλες του σε ένα διαφορετικό κόσμο, γεμάτο λάμψη και κοσμοπολίτικο αέρα. Για πενήντα χρόνια, αυτό το συγκρότημα διασκέδασης, με τις 2.000 θέσεις του, πρόσφερε στους Θεσσαλονικείς αμέτρητες στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς. Από καφεζαχαροπλαστείο και αναψυκτήριο, μέχρι κέντρο διασκέδασης, ο Κήπος άντεξε στο χρόνο, λειτουργώντας χειμώνα καλοκαίρι υπό την καθοδήγηση του ικανότατου Κωνσταντίνου Ρώμπαπα. Εκεί, δίπλα στον Λευκό Πύργο, οι άνθρωποι βίωναν την πόλη με όλες τις αισθήσεις τους, μέσα σε μια εποχή που κάθε καλοκαιρινή βραδιά φάνταζε σαν γιορτή.
Στο κέντρο της πόλης, το «Μεντιτερανέ Παλλάς» ήταν το στέμμα της Θεσσαλονίκης. Χτισμένο το 1922, άνοιξε τις πόρτες του τέσσερα χρόνια αργότερα, και γρήγορα κέρδισε τον τίτλο του «Παλατιού της Μεσογείου». Με την αρχιτεκτονική του λάμψη, τα βιενέζικα έπιπλα, τους πολυελαίους από το Μουράνο και τους πίνακες ζωγραφικής, το ξενοδοχείο αυτό υπήρξε σύμβολο της πολυτέλειας και της κομψότητας. Όσο κι αν οι δεκαετίες πέρασαν, κανένα άλλο ξενοδοχείο δεν μπόρεσε να φτάσει την αριστοκρατική γοητεία του Μεντιτερανέ, που φιλοξένησε στιγμές αξέχαστες για τους επισκέπτες του.
Κι ύστερα, τα καφενεία. «Αμερική» και «Αλάμπρα», εκεί όπου οι Θεσσαλονικείς απολάμβαναν τον καφέ τους δίπλα στη θάλασσα. Το καλοκαίρι, τα τραπεζάκια βγαίνανε στην παραλία, κάτω από τις πολύχρωμες τέντες, ενώ τα γκαρσόνια με τα κομψά τους κοστούμια διέσχιζαν τη Λεωφόρο Νίκης με δίσκους γεμάτους καφέδες και γλυκά. Το τραμ περνούσε αραιά, τα λιγοστά αυτοκίνητα κινούνταν με ηρεμία, και η πόλη έμοιαζε σαν να κινείται σε έναν αργό, νοσταλγικό ρυθμό. Στην «Αλάμπρα», ο φωνογράφος πρόσφερε μουσικές νότες και, κάθε φορά που ο ιδιοκτήτης άλλαζε δίσκο, οι θαμώνες τον χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό. Και στη διασταύρωση της Λεωφόρου Νίκης με την Αγίας Σοφίας, το ξενοδοχείο «Ματζέστικ» φιλοξενούσε τους επισκέπτες του στο ισόγειο καφενείο «Νέα Ιωνία», που λειτουργούσε ως το 1978, μέχρι που ένας σεισμός έσβησε για πάντα αυτή την εικόνα…
