(We need to talk about Kevin) Σκηνοθεσία: Λιν Ράμσεϊ Παίζουν: Τίλντα Σουίντον, Τζον Σι Ραϊλι, Έζρα Μίλερ
Η Έυα βάζει στην άκρη την καριέρα της για να φροντίσει το νεογέννητο Κέβιν. Η σχέση μητέρας και γιου είναι ιδιαίτερα δύσκολη από τα πρώτα χρόνια ζωής του. Στην ηλικία των 15, ο Κέβιν κάνει κάτι παράτολμο. Εγκληματικό. Κι ασυγχώρητο. Η Έυα παλεύει με το θρήνο και το αίσθημα ευθύνης που την πνίγει. Αναρωτιέται αν τον αγάπησε ποτέ. Σε ποιο βαθμό ευθύνεται εκείνη για τις πράξεις του;
Το “Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν” είναι μια ταινία που θα την αγαπήσεις. Ή θα την μισήσεις. Δεν προσφέρεται για εύκολες αναγνώσεις και πάνω απ’ όλα δεν δημιουργεί εύκολες συγκινήσεις. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Λαϊονελ Σρίβερ ξετυλίγει την αφήγηση του με τρόπο άτακτο και με σκοπό να σε μπερδέψει από την πρώτη στιγμή.
Η ιστορία είναι τοποθετημένη από την πλευρά του ενός βασικού πρωταγωνιστή, της μητέρας του Κέβιν, η οποία ζει και ξαναζει διαρκώς το παρελθόν μέσα από ένα χαμένο παρόν. Αυτή η ανάγνωση είναι η αφορμή για να ερευνηθεί η πηγή του Κακού. Κάποτε η γυναίκα αυτή είχε όλο το μέλλον δικό της. Τώρα της ανήκει μόνο ένα διαρκές φλας μπακ με στιγμές, ενοχές, νευρώσεις και ευθύνες που χάνονται, μάλλον, στα συρτάρια της μνήμης.
Έξοχη η σκηνοθετική δομή και φιλοσοφία της ταινίας που δημιούργησε η Λιν Ράμσεϊ, η οποία αρνείται τη γραμμική, κλασική αφήγηση και προσφέρει μια εικονοποίηση στην καταγραφή της βίας λειτουργώντας με το ένστικτο. Με βασικά εργαλεία το σφιχτό μοντάζ που χαρίζει ρυθμό και την ατμοσφαιρική φωτογραφία, στην οποία χρώματα όπως το κόκκινο ή το κίτρινο έχουν το δικό τους ρόλο στην πλοκή της ιστορίας, η Ράμσεϊ δίνει ένα τέλείως αβαν γκαρντ αποτέλεσμα και δημιουργεί ένα αληθινό ψυχολογικό θρίλερ που σίγουρα σκοπό έχει να σε ενεργοποιήσει για να ψάξεις και να αναγνώσεις την ταυτότητα και τα κομμάτια αυτού του διαλύμενου παζλ μέχρι το τελευταίο καρέ της ταινίας, οπότε και η αλήθεια έχει φανερωθεί ολόκληρη στα μάτια του θεατή.
Η Τίλντα Σουίντον εξελίσεται σε μια ιδιαίτερη περίπτωση σταρ, που με ειδικές και καθόλου τυχαίες επιλογές, τα τελευταία χρόνια έχει αναδείξει το ταλέντο και την μοναδική παρουσία της. Όλη η ταινία στηρίζεται άλλωστε στις νευρώσεις και στις μοναχικές αναζητήσεις της μεταξύ παρόντος και παρελθόντος για το τι έφταιξε που ο μικρός Κέβιν από βρέφος αντιδρά με αυτόν τον άτσαλο τρόπο απέναντι της, δηλαδή απέναντο στη μητέρα του. Τέλος ο Έζρα Μίλερ δίνει μια εξίσου δυνατή ερμηνεία αποκρυσταλλώνοντας το Κακό στην όψη και στο βλέμμα του.
Αυτό βέβαια που αποτελεί μεγάλο προσόν είναι και το μοναδικό μείον της ταινίας. Γιατί είναι έξυπνη αλλά μονοδιάστατη η όψη της σεναριακής αφήγησης της ιστορίας μέσω της μητέρας, στοιχείο που αποτελεί καθαρή επιλογή ευθύς εξ’ αρχής, όπως είπαμε, ενώ ο ρόλος του Πατέρα δεν χρωματίζεται επαρκώς (είναι άραγε και αυτό ένα συστατικό στοιχείο για την αντίστροφη μέτρηση?). Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Στη σχέση αιτίας και αιτιατού τελικά τι ωθεί τον Κέβιν στις τελικές επιλογές του προς το Κακό? Η απάντηση, σε μια νέα ανάγνωση του έργου, επί της οθόνης φαντάζομαι…
